
«Ενας διαφορετικός τυμπανιστής», του Ουίλιαμ Μέλβιν Κέλι
Ο τροχός γυρνά και απλά το ξέρεις. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι. Απλά το ξέρεις. Δεν ακούς τα λόγια, δεν ακούς την κραυγή, δεν ακούς…
Ο τροχός γυρνά και απλά το ξέρεις. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι. Απλά το ξέρεις. Δεν ακούς τα λόγια, δεν ακούς την κραυγή, δεν ακούς…
Ο Κάφκα και το είδωλο που επιμένει. Το πατρικό. Αθραυστο και καταπιεστικό. Αδιαπραγμάτευτο, αυταρχικό, αναπόφευκτο. Πάνω και πέρα από τον Κάφκα. Στην περίπτωση του Τσέχου…
Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης ξέρει ότι οι «άλλοι» είναι οι ιστορίες τους και οι ιστορίες είναι ο παλμός του κόσμου. Τα λόγια τα «μικρά» όμως έχουν μεγαλύτερη σημασία για τον Τζαμιώτη, διότι είναι αυτά που κρύβονται και στηρίζουν τα μεγάλα, είναι τα υποστηλώματα των διαχρονικών, παντοτινών γεγονότων. Εκεί που μαζεύεται η σκόνη ο Τζαμιώτης σκύβει με σεβασμό και έμπνευση και μας δίνει θραύσματα που λάμπουν, είναι δίπλα μας και όμως τα αγνοούμε.
Για τον Μάμετ τον πρώτο λόγο δεν έχει η δράση, αλλά ο λόγος: ο λόγος που εκθέτει ανυπεράσπιστους τους χαρακτήρες και τους αναγκάζει να δράσουν, καίρια και αποφασιστικά.
Ο Σάμπατο καταπιάνεται με την “εν βρασμώ” ψυχική κατάσταση. Και τι λέει; Πως σε αυτήν φτάνουμε όταν αργά, μεθοδικά και ασυναίσθητα “προετοιμάζουμε” το έγκλημα!
Για πολλούς ο Χάμσουν θεωρείται πατέρας της μεταμοντέρνας λογοτεχνίας. Με την “Πείνα” άνοιξε τον δρόμο για σειρά βιβλίων από τα οποία περιμέναμε τα πάντα:τους τρομακτικούς παραλογισμούς του Κάφκα, την καταθλιπτική ανία των υπαρξιστών μέχρι τις αυτοβιογραφικές εξερευνήσεις του Τσαρλς Μπουκόφσκι…
Φέτος, είπαμε το καθιερωμένο αφιέρωμα στα βιβλία των Χριστουγέννων να στριφογυρίσει γύρω από τις εκδόσεις που έγιναν μέσα στο 2017 για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ένας…
Αρκετά ανήσυχα βιβλία μαζεύτηκαν αυτές τις μέρες, έτοιμα να μας ακολουθήσουν όπου εμείς θέλουμε να τα πάρουμε. Στο διπλανό δωμάτιο ή στην πιο μακρινή παραλία, όπου και να ξεκαλοκαιριάσουμε, τα βιβλία αυτά θα είναι φοβεροί καλοκαιρινοί σύντροφοι…
Το έγκλημα και οι κανόνες εξιχνίασής του επιβάλλουν στην αστυνομική λογοτεχνία έναν δογματικό τρόπο συγγραφικής αποτύπωσης. Ώσπου έρχεται ο Γενς Λαπίντους και κάνει την ανατροπή.
Όλη η Οδύσσεια (ή, σχεδόν όλη)- με ωραία σκίτσα του Βασίλη Γρίβα- είναι εδώ, με τους μνηστήρες να ροκανίζουν την περιουσία του Οδυσσέα, την πανέξυπνη Αθηνά να θέλει να ‘χει πάντα την τελευταία λέξη, τον πατέρα των θεών να επιβλέπει τα πάντα