
«Το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη», του Τζανφράνκο Καλίγκαριτς
Η ομοιομορφία και το χάος «καίγονται» αθόρυβα το καλοκαίρι. Στη Ρώμη, στο Παρίσι, στην Αθήνα, παντού! Η καλύτερη εποχή για να υλοποιήσεις το φινάλε σου….
Η ομοιομορφία και το χάος «καίγονται» αθόρυβα το καλοκαίρι. Στη Ρώμη, στο Παρίσι, στην Αθήνα, παντού! Η καλύτερη εποχή για να υλοποιήσεις το φινάλε σου….
Διαβάζεις το «Χρονοκαταφύγιο» (Εκδόσεις Ίκαρος) και καταλαβαίνεις τι θέλει να πετύχει κάθε καλλιτέχνης, τι επιδιώκει, τι προσδοκά, τι εύχεται, τι κρύβει βαθιά μέσα στην ψυχή…
Ο άγγελος έσκυψε να δει το απέραντο γαλάζιο. Μα τυφλώθηκε από την αντανάκλαση. Την αντανάκλαση του μπλε και του άσπρου. Φως που έσταζε αρμύρα. Πλησίασε…
Στο «Μέρες δίχως τέλος» η ανθρώπινη ζωή έχει αξία όσο και η βελόνα με την κλωστή. Αναλώσιμη αλλά χρήσιμη όταν πρέπει να καλύψει ζωές που χάθηκαν, όταν η επίκλησή της χρησιμοποιείται ως φτηνή δικαιολογία για να συνεχιστεί η άθλια ύπαρξη.
Η πρώτη εικόνα από το τελευταίο μέρος της τριλογίας της Αθήνας είναι κινηματογραφική. Το «επιβάλλει» εξάλλου η συγγραφέας. Αν στα δύο προηγούμενα βιβλία («Στο πίσω κάθισμα», «Αλκυονίδες μέρες») το «Old Boy» του Παρκ Τσαν-γουκ ήταν η εικόνα του, εδώ ταιριάζει «Το Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς.
To 2017 υπήρξαν τίτλοι που έκαναν τη διαφορά. Εδώ παρουσιάζουμε εφτά διαμάντια. Καλή λογοτεχνική χρονιά να ’χουμε!
Ο Μάρα είναι εκπληκτικός αφηγητής. Ο λόγος του μοιάζει με το τέλειο μοντάζ. Ξέρει πού ακριβώς θα σταματήσει για να ξεκινήσει η επόμενη ιστορία. Το τέλος κάθε κεφαλαίου σου αφήνει και το ανεξίτηλο σημάδι του το οποίο το κρατάς για να φτάσεις με ασφάλεια στο τέλος
Η λογοτεχνία είναι ο τρόπος που ανακάλυψε ο άνθρωπος για να κρατάει ζωντανό το παρελθόν τη στιγμή που πολύ ισχυρές δυνάμεις, οι κυβερνήσεις, τα κράτη, η επίσημη δημοσιογραφία και Ιστορία, προσπαθούν να καταπνίξουν τις άβολες αλήθειες.