Εκδ. Αγρα

“Το Κτίσμα” του Φραντς Κάφκα

“Το Κτίσμα” του Κάφκα έχει κάτι το μεταφυσικό, βιβλικό. Η αρχή της δημιουργίας, ο απόλυτος δημιουργός, ο πρώτος κίνδυνος που σε κάνει να αμφιβάλεις για τη δημιουργία, για το δημιούργημα. Το ζώο-αφηγητής όταν αντιλαμβάνεται τον ήχο σφυρίγματος, καταρρέει. Ο,τι νόμιζε πως ήξερε ακυρώνεται. Πάνω απ’ όλα η κυριότητα του κτίσματος, το μεγαλύτερο επίτευγμα του. Ο Κάφκα είναι η σταθερά, το σημείο απ’ όπου περνούν άπειρες ευθείες.

“Ο θρύλος του Ασλάν Καπλάν” του Θωμά Κοροβίνη

Ο λόγος του Κοροβίνη είναι αισθαντικός, σπαρακτικός. Σε αναστατώνει και σε παρασύρει σε μια Θεσσαλονίκη γεμάτη λάσπη, ξύλο, προσδοκίες για το μέλλον, αγωνία για το άγνωστο, για το μέλλον της πόλης.

“Βροχή”, του Σόμερσετ Μωμ

Η νουβέλα του Άγγλου αντιπαραβάλλεται με το αριστούργημα του Μπέλα Ταρ “Το άλογο του Τορίνο”. Αυθαίρετο; Μπορεί. Αδιανόητο; Ίσως. Το σίγουρο όμως είναι ότι ο άνεμος του Ούγγρου σκηνοθέτη “συνομιλεί” με τη βροχή του Μωμ.

“Ο κομμουνιστής της Μονμάρτρης”, του Michael Kleeberg

Ο Kleeberg ενώνει τον φαινομενικά ρηχό κόσμο του θεάματος με αυτόν της πολιτικής και αποδεικνύει ότι οι ιδέες όχι μόνο είναι άφθαρτες, αλλά μπορούν να ανθίσουν και στα πιο απίθανα μέρη. Για τον Kleeberg πρώτα έρχεται ο άνθρωπος και ο χαρακτήρας του και μετά όλα τα υπόλοιπα.