Ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε πρόγραμμα στέγασης, θεωρούμε πως πρόκειται για κρατική παρέμβαση που επιβάλλεται χωρίς καμία προπαρασκευαστική διαδικασία, με πρόφαση την «αποσυμφόρηση» των Κέντρων Υποδοχής και Ταυτοποίησης στα νησιά, αναπαράγοντας τις ίδιες πρακτικές «έκτακτης ανάγκης» που εφαρμόστηκαν αναποτελεσματικά τα τελευταία χρόνια.
Οι περισσότεροι από εμάς δεν το έχουμε δει πότε, κάποιοι έχουμε δει ένα μέρος αυτού με πρόσχημα κιόλας πως αλλού δεν το παίρνουν, ενώ νέα μόδα έχει γίνει να μας ζητάνε να το επιστρέψουμε.
H κυβέρνηση και ο ΟΑΕΔ, στην κατέυθυνση των οργανώσεων των εργοδοτών (ΣΕΒ, ΕΣΕΕ κ.α.) αναπροσανατολίζουν τους πόρους των ΕΣΠΑ σε εκτεταμένα προγράμματα επιδότησης του ασφαλιστικού κόστους, προκειμένου οι τελευταίοι να κάνουν προσλήψεις. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μορφή νομιμοποιημένης μαύρης εργασίας καθώς χιλιάδες εργαζόμενοι διοχετεύονται στην αγορά, χωρίς η εργοδοσία να υποχρεώνεται να καταβάλλει εργοδοτικές εισφορές.
Η αδιαφορία όλων των κυβερνήσεων οι οποίες μαζί με τις ηγεσίες του υποταγμένου συνδικαλισμού της Ομοσπονδίας αρνούνται να αναλάβουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία για να σταματήσει το αιματοκύλισμα εργαζομένων στην άσφαλτο τους καθιστά όλους συνένοχους σε αυτό το επαναλαμβανόμενο έγκλημα εναντίον των συναδέλφων μας.
Αισιοδοξώ ότι αυτό το φλύαρο κείμενο επιβίωσης, με τις όποιες αδυναμίες του ως προς την πολιτική ανάλυση, θα μπορούσε να συμβάλει στην σκιαγράφηση της νέας πραγματικότητας που έρχεται. Δεν είναι τίποτα άλλο από την καταγραφή ακόμα μιας κραυγής αγωνίας. Βαθιά ανάσα, λίγο βρώμικο ψωμί και όλα θα πάνε καλά.
Ο κατώτατος μισθός, τα συμβόλαια μηδενικών ωρών και οι διπλές βάρδιες από γραφεία προσωρινής απασχόλησης δεν πληρώνονται. Σίγουρα όχι αρκετά για να μπορείς να έχεις αξιοπρεπή στέγη στην πιο ακριβή αγορά σπιτιού στον πλανήτη.
Η υποκειμενική «επισφάλεια» μπορεί να γίνεται δημιουργική, έναντι των δογματικών προκαταλήψεων για το είναι και το έχειν των υποκειμένων, όταν αυτή συγκρούεται με την κυρίαρχη και αθέλητη επισφαλειοποίηση των ζωών από το σύστημα εξουσίας,