Οι «επιλεγμένοι» από την πλατεία και εκτελεσμένοι υπολογίζονται σε 200, ενώ, μαζί με τους δολοφονημένους στα σπίτια, τις συνοπτικές εκτελέσεις στις γειτονιές – μέχρι και σήμερα περνώντας από τυχαίους δρόμους της πόλης μπορείς να δεις πλάκες με αναφορές εκτελεσμένων σε εκείνο το σημείο – και το Χαϊδάρι, οι νεκροί ανέρχονται σε περίπου 350 αγωνιστές και αγωνίστριες.
«Διαβάτη που περνάς από το σπίτι των τριών ηρώων του Υμηττού γονάτισε, σφίξε τη γροθιά σου και ορκίσου εκδίκηση»
Στην περίεργη και «απαιτητική» συγκυρία της σημερινής πραγματικότητας, όσο κι αν φαίνονται μακρινές τέτοιες αφηγήσεις, άλλο τόσο μπορούν να αποτελούν πεδίο έμπνευσης, συζήτησης, αναστοχασμού
Μετά τις δυο sold out προβολές στο 20ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, «Οι παρτιζάνοι των Αθηνών» επιστρέφουν στον φυσικό τους χώρο, στην Αθήνα, ρίχνοντας όντως φως σε γνωστές και άγνωστες ιστορίες του αγώνα των ανταρτών όπως αυτές διαδραματίστηκαν μέσα στις συνοικίες της πρωτεύουσας. Μέσα από την κοφτερή, κριτική και δυναμική ματιά τους οι νέοι δημιουργοί στοχάζονται το ιστορικό παρελθόν με βάση και ανάφορο τις προσδοκίες της γενιάς του σήμερα (πράξη εν γένει πολιτική).
Μια αποσιωπημένη πλευρά της ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη χώρα μας είναι οι Γερμανοί αντιφασίστες που έδρασαν εντός της Βέρμαχτ, συγκροτώντας αντιφασιστικούς πυρήνες, πραγματοποιώντας προπαγανδιστικές δράσεις εναντίον της χιτλερικής Γερμανίας, αυτομολώντας στον ΕΛΑΣ και διοργανώνοντας εξεγέρσεις – ενέργειες που προώθησαν σε συνεργασία με τις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τους Βρετανούς.
Η κρατική πολιτική της υποχρεωτικής αλλοίωσης – αν όχι της υποχρεωτικής λήθης – είχε πάντα άλλα σχέδια. Η διδάσκουσα ιστορία εξάλλου μόνο για τέτοιου τύπου δολιοφθορές είναι ικανή. Μέχρι που η συλλογική «μνήμη» επιστρέφει εκδικήτρα. Αυτή την μνήμη που ο Νίκος Καβουκίδης ξαναοπλίζει.
«Όταν μπήκαμε στον αγώνα είμασταν αποφασισμένες για όλα ακόμα και να θυσιαστούμε. Τώρα έφτασε η ώρα της θυσίας και δεν πρέπει να δειλιάζουμε. Καλή Λευτεριά, Ζήτω η πατρίδα και θάρρος συντρόφισσες»..!
Με την θυσία της πέρασε στην ιστορική κληρονομιά του λαού μας, αναμένοντας την δικαίωση, μέσω της πραγμάτωσης των σκοπών για τους οποίους έδωσε την ζωή της: Της πραγματικής λευτεριάς και ανεξαρτησίας του λαού, που μόνο το σπάσιμο των ταξικών δεσμών μπορεί να σημάνει.
Οι «επιλεγμένοι» από την πλατεία και εκτελεσμένοι υπολογίζονται σε 200, ενώ, μαζί με τους δολοφονημένους στα σπίτια, τις συνοπτικές εκτελέσεις στις γειτονιές – μέχρι και σήμερα περνώντας από τυχαίους δρόμους της πόλης μπορείς να δεις πλάκες με αναφορές εκτελεσμένων σε εκείνο το σημείο – και το Χαϊδάρι, οι νεκροί ανέρχονται σε περίπου 350 αγωνιστές και αγωνίστριες.
23 Φλεβάρη του 1943: Η ίδρυση και η εκκίνηση της δράσης της