«Για το θέατρο αρκεί μια φωνή, μια κίνηση, ένα νεύμα, ένα βλέμμα, ένας αναστεναγμός, ένα γέλιο, μια σκέψη, μια παύση. Αν η ματιά είναι αυτοαναφορική και αλαζονική, τότε το θέατρο χάνει την υπόστασή του»
Η Αλκηστις μπορεί να είναι γυναίκα, όμως στην πραγματικότητα είναι άφυλη. Γιατί, σε ποιον/α δεν έχει τύχει να κλειδωθεί έξω από το σπίτι του και να περιμένει κάποιον να του ανοίξει; Η διαφορά είναι ότι εδώ το προσωρινό (;) αδιέξοδο της ηρωίδας γίνεται αφορμή για έναν μονόλογο εξομολόγηση, έναν μονόλογο ξέσπασμα. Η “αθώα” ατυχία πυροδοτεί την έκρηξη σωρευμένων ατυχιών που απλώς περίμεναν κάποιον/α να τις ενεργοποιήσεις, να τις εκτονώσει.