
Ο Καρυωτάκης φεύγει σαν σήμερα. Ο ίσκιος του δίπλα σε όσους κρατούνται όμηροι.
Μέσα από τη δραματοποίηση και τον μελαγχολικό τόνο θέλει να φτάσει στο χείλος του γκρεμού της ζωής και μέσα από την απώλεια των πιο “μικρών” και παντοτινών στιγμών μας, να μας θυμίσει ότι την ομορφιά των δικών μας στιγμών δεν μπορεί να μας τις πάρει κανείς.