Σκοπός μας δεν είναι να αφηγηθούμε τη ιστορία των «Διάφανων Κρίνων». Είναι να ξαναστοχαστούμε αυτά που έκαναν αυτήν την μπάντα τόσο ιδιαίτερη, αυτά που μας έκαναν να σιγοτραγουδάμε τον «Μπλε Χειμώνα», το «Κέρνα», τους «Δαίμονες», το «Βάλτε να πιούμε» και το «Τελευταίος Σταθμός». Να θυμηθούμε μια μουσική που μας κράτησε συντροφιά για 18 χρόνια και θα μας κρατά για πάντα. Μια μουσική που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από «το σάουντρακ της παρέας μας»…
Λένε ότι όταν πεθαίνει κάποιος βλέπει σε απειροελάχιστο χρόνο όλη του τη ζωή να περνάει μπροστά του. Δεν μπορώ να ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο. Είμαι όμως σίγουρος ότι ισχύει κάτι άλλο. Όταν πεθαίνει κάποιος δικός σου άνθρωπος, όλη σου η ζωή μαζί του περνάει μπροστά από τα μάτια σου κι εσύ Θάνο ήσουν και θα είσαι για πάντα ένας δικός μας άνθρωπος.
Μάλλον δεν υπήρξε κάποιος που να έφυγε από τη βραδιά τούτη χωρίς να γλιστρήσει έστω ένα δάκρυ από τα μάτια του. Ήταν από τις στιγμές, όμως, που το κλάμα επιτελούσε αποκλειστικά λυτρωτική λειτουργία.
Δεν ήταν κυρίως η διαπαιδαγώγηση που μια μπάντα ή ένας μουσικός οφείλουν να κάνουν στο κοινό τους. Κυρίως ήταν η συνάντηση όλων μας, μουσικών και κοινού, σε κοινές αισθητικές επιλογές σε τραγούδια που μας σημάδεψαν.
Μια μουσική παράσταση που καταγράφει αρκετές από τις καταβολές και επιρροές ποιητών και τραγουδοποιών που ενέπνευσαν την μουσική και την στιχουργική του σημαντικού και αγαπημένου συγκροτήματος «Διάφανα Κρίνα».
Διάφανα Κρίνα – Last Drive – Γ. Αγγελάκας – Α. Ιωαννίδης | Τεχνόπολη | 10 – 11 Σεπτέμβρη