Η λογοτεχνική φωνή παραμένει για τον Σύλλογό μας κινητήρια για την κατανόηση των θεμάτων της αρχαιολογίας, του πολιτισμού και του δημόσιου βίου. Με αυτή την πεποίθηση θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας, καλώντας φωνές καλλιτεχνών να διαβάζουν λογοτεχνικά αποσπάσματα από την ιστορική τοπογραφία της πόλης της Θεσσαλονίκης.
Η βυζαντινή γειτονιά που βρέθηκε στο σταθμό Βενιζέλου του μετρό Θεσσαλονίκης θα ξηλωθεί και θα επανατοποθετηθεί μόλις φτιαχτεί ο σταθμός. Λένε. Εντάξει, θα έχει και 8% προβλεπόμενες, επισήμως, απώλειες το μνημείο. Τι είναι όμως ένα 8% μπροστά στην ανάπτυξη;
Οι Αλώβητοι είναι ένα μυθιστόρημα για την μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, τους τόπους και τους ανθρώπους της. Ένα μυθιστόρημα για την αριστερά, τα πάθη και τους διχασμούς της.
H φωτογραφική εργασία «Αστικός μυστικός κήπος. Μια ανάγνωση» είναι ένα τεκμήριο για την ιστορία της πόλης της Θεσσαλονίκης. Φωτογραφίες της έκθεσης περιέχονται στο photobook της Ναλμπαντίδου «Urban Secret Garden: a trilogy book of photographs» και παρουσιάζονται για πρώτη φορά ως επιτοίχιο έργο.
26 Οκτωβρίου 1991: Τρεις μήνες μετά από το τέλος του Πολέμου των Δέκα Ημερών, αποχωρεί και ο τελευταίος στρατιώτης του Γιουγκοσλαβικού Στρατού από τη Δημοκρατία της Σλοβενίας
Στη διάρκεια των 4 ημερών που διαρκεί η μεγάλη γιορτή του βιβλίου θα πραγματοποιηθούν συνολικά περισσότερες από 400 εκδηλώσεις: Παρουσιάσεις βιβλίων, στρογγυλά τραπέζια, λογοτεχνικές συναντήσεις, εργαστήρια και ομιλίες, επαγγελματικές συναντήσεις, προβολές ταινιών, εικαστικά και θεατρικά δρώμενα
Η Στοά Μοδιάνο και κάθε Στοά Μοδιάνο δεν είναι τελικά υπόθεση όλων μας. Είναι υπόθεση πολλών. Και συγκρουόμενων. Είναι υπόθεση των μεγαλοεπιχειρηματιών και είναι και υπόθεση των ανθρώπων της εργασίας, είναι υπόθεση αυτών που βλέπουν τα κέρδη τους και υπόθεση αυτών που βλέπουν την ιστορία τους, είναι υπόθεση αυτών που επιδιώκουν το κενόδοξο συμφέρον τους και υπόθεση αυτών που επιδιώκουν το δημόσιο συμφέρον.
Οργισμένες καταγγελίες για τα τελευταία γεγονότα συλλήψεων μουσικών στη Θεσσαλονίκη επειδή έπαιζαν …χωρίς άδεια!
“Στοχευόμενη παραχάραξη της ιστορίας και η εκφραζόμενη “ευγνωμοσύνη” προς στο πρόσωπο της Β. Ολγας για τα νοσηλευτικά ιδρύματα, τα οποία βέβαια -για να μην ξεχνάμε- χρηματοδοτήθηκαν από τον ελληνικό λαό.”.
Το να εμφανίζεται το κράτος ως «υπερασπιστής» της δημόσιας περιουσίας την ώρα που την παραδίδει στην εκκλησία, θα ήταν μόνο σύντομο ανέκδοτο, αν δεν εμπεριείχε έντονο το στοιχείο του πολιτικού κυνισμού και αμοραλισμού.