Η επιλογή λοιπόν είναι κι αυτή ακραία όπως ακριβώς και η συγκυρία: Ή θα ακούσει την επιστήμη ή θα ακούσει την εκκλησία. Ή θα ακούσει την πρόοδο ή τον σκοταδισμό και τον τσαρλατανισμό που αυτή παράγει.
Νομίζω ότι γοητευόμαστε από τα ακραία εγκλήματα, κοιτάζουμε με κομμένη την ανάσα τα ματωμένα άνθη του κακού στα πρωτοσέλιδα και τις ειδήσεις, ίσως επειδή εκεί μανιωδώς αναζητούμε την αλήθεια.
Ομολογώ πως πάντα μου φαινόταν περίεργο, σε σημείο να μου προκαλεί δέος, το πώς μπορούμε κι αγνοούμε τη συντριπτική πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, λαμβάνοντας την οποιαδήποτε απόφαση. Υπάρχει κάτι το θρησκευτικό πίσω απ όλα αυτά. Διότι είναι δύσκολο, μέχρι και αδύνατον, να προβλέψουμε τι θα συμβεί. Δεν μπορούμε να υπολογίσουμε όλα τα πιθανά αποτελέσματα. Όμως λειτουργούμε σαν αυτό να συνέβαινε.
Μια απόπειρα παιχνιδιάρικου συλλογισμού στο σημείο τομής του ατομικού με το συλλογικό. Μια μικρή προσπάθεια αντίστασης στις Μεγάλες Ιδέες της διαρκούς βελτίωσης, της θετικής σκέψης και του φανατισμού της θεραπευτικής κανονικοποίησης. Κάθε Δευτέρα από ToPeriodiko.gr και το Innerself.gr.
Αποτέλεσε τη βάση του «ιδεολογικού μοντάζ», μέσω της μεταφοράς της διαλεκτικής στο μοντάζ. Αποτελεί ακόμα αντικείμενο σπουδής στον κινηματογράφο. Πάνω απ’ όλα, όμως, με το «Ποτέμκιν» ο Αϊζενστάιν εισάγει και εδραιώνει ένα νέο «ήρωα» στον κόσμο του κινηματογράφου: τον εξεγερμένο λαό!
Το Aldebaran | Contemporary Photography Hub επιδιώκει μια ευρεία συνάντηση φωτογράφων, καλλιτεχνών, θεωρητικών, συγγραφέων, εκδοτών, επιμελητών, ακαδημαϊκών και ερευνητών από διαφορετικά πεδία, με διαφορετικές αισθητικές και ιδεολογικές καταβολές.
Το σινεμά δεν είναι πλέον πεδίο εκμετάλλευσης μονάχα των στούντιο και του βιομηχανικού συμπλέγματος αλλά έχει γίνει αρκετά πιο προσιτό, σε μεγαλύτερο από το παρελθόν εύρος, του πληθυσμού, έχει γίνει πιο δημοκρατικό, από άποψη πρόσβασης στα μέσα για την πραγματοποίηση και την προβολή του. Η πλήθυνση των ανεξάρτητων δημιουργών επιβεβαιώνει, και βοηθάει επίσης, στην απόλυτη πλέον απομάκρυνση από τον κινηματογράφο του παρελθόντος, από την κλασική κινηματογραφική αφήγηση. Οι αισθητικές θεωρίες της μεταπολεμικής εποχής, μοιάζουν να έχουν νικήσει ανεπιστρεπτί.
Αποτέλεσε τη βάση του «ιδεολογικού μοντάζ», μέσω της μεταφοράς της διαλεκτικής στο μοντάζ. Αποτελεί ακόμα αντικείμενο σπουδής στον κινηματογράφο. Πάνω απ’ όλα, όμως, με το «Ποτέμκιν» ο Αϊζενστάιν εισάγει και εδραιώνει ένα νέο «ήρωα» στον κόσμο του κινηματογράφου: τον εξεγερμένο λαό!