Μετά από συστηματική μελέτη της βιβλιογραφίας σχετικά με την προσωπικότητα και την εποχή της δράσης και του κατατρεγμού τού Οδυσσέα Ανδρούτσου, ο Θωμάς Κοροβίνης τον παρουσιάζει σε μια φανταστική δημόσια εξομολόγηση, την τελευταία ώρα της ζωής του.
Ο λόγος του Κοροβίνη είναι αισθαντικός, σπαρακτικός. Σε αναστατώνει και σε παρασύρει σε μια Θεσσαλονίκη γεμάτη λάσπη, ξύλο, προσδοκίες για το μέλλον, αγωνία για το άγνωστο, για το μέλλον της πόλης.
Ο Θωμάς Κοροβίνης, “τρυπώνει” στα μετεφηβικά χρόνια του Κ.Π. Καβάφη και μας παρουσιάζει το ερωτικό σκίρτημα που καθόρισε τον βίο του. Πώς το κάνει αυτό; Μα, μέσα από τον ίδιο τον Καβάφη, με τη δική του γλώσσα και αφήγηση.
«(…) Ζούμε πια σε εποχές, που ενώ φαίνεται ή θεωρείται ότι πολλά έχουν ξεπεραστεί, εντούτοις, για διάφορους λόγους, πολλοί, και ιδίως η νεολαία, διακρίνονται από συντηρητική στάση σε πλήθος ζητημάτων (…)»