Ήρθε στην Αθήνα, ο πολιτειακός εκπρόσωπος του κράτους που έχει καταστήσει εδώ και δεκαετίες την κατοχή και την παραβίαση του διεθνούς δικαίου δεύτερη φύση του, και δεν «κουνήθηκε φύλλο», ούτε διπλωματικά ούτε στους δρόμους.
Είχε χάσει και τα δύο του πόδια σε ισραηλινό βομβαρδισμό όμως δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται- μέχρι που οι σφαίρες του Ισραήλ τον ανάγκασαν.
«Πρέπει να κρατάμε τις μνήμες που μας κάνανε να κινηθούμε αρχικά και να μεταφέρουμε αυτές τις μνήμες ώστε οι νέες γενιές να έχουν ελπίδα, δημιουργώντας έτσι τα νέα σοσιαλιστικά μέλλοντα», στην ίδια γραμμή ίσως με αυτό που έγραφε δεκαετίες πριν στην αυτοβιογραφία της: «ώσπου να χαθεί μια για πάντα από την ιστορία μας ο ρατσισμός και η ταξική αδικία».
Αναγνωρίζοντας την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ο Αμερικανός πρόεδρος πυροδοτεί τέτοιες αλυσιδωτές αντιδράσεις, που δεν πρέπει ν’ αποκλείεται τίποτε
Ασχέτως των πολλών ενστάσεων και επικρίσεων για τις επιλογές του, ο Αραφάτ ένωσε τους Παλαιστινίους, και συνολικά τους άραβες, με τρόπο που σήμερα λείπει αφόρητα και εξυπηρετεί πολύ
Ο Νετανάχιου αποκάλυψε επίσης πως οι δύο χώρες συνεργάζονται και σε άλλους τομείς, όπως η καταστολή και η στρατιωτική εκπαίδευση, με κεντρικό πυλώνα της καταπολέμηση της “τρομοκρατίας”,
Δεν έχει τελειωμό η κατρακύλα της ελληνικής κυβέρνησης όσον αφορά το Παλαιστινιακό. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την καταψήφιση εκ μέρους της Ελλάδας ψηφίσματος…
Ποιά «απειλή» προκύπτει από τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα απέναντι στην οποία γίνεται η κοινή προετοιμασία;
Το πώς υπηρετείται η ασφάλεια στην ευρύτερη «γειτονιά» μας με επίσημη επίσκεψη σε μια χώρα η οποία σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο και «νομιμοποιώντας» ηθικά ένα καθεστώς το οποίο εδραιώθηκε στην πολιτική εξουσία με συμμάχους φασιστικά, εθνικιστικά και νεοναζιστικά μορφώματα, είναι κάτι το οποίο θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να το εξηγήσει το Μαξίμου.
Κλείνοντας την πόρτα του Λευκού Οίκου, η προεδρία Ομπάμα προσπάθησε να διασφαλίσει ότι δεν θα τιναχτούν στον αέρα σχεδιασμοί δεκαετιών