κινηματογράφος

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ως γενικό σημείο αναφοράς (και γιατί θα ήθελαν να μην είναι)

Δεν θα μιλήσω για τον Ραφαηλίδη σαν να τον γνώρισα. Θα σημειώσω δυο τρία πράγματα για κάποια ζητήματα που συμβαίνουν γύρω μας, και γύρω από τον κινηματογράφο, θεωρώντας πως ο Ραφαηλίδης θα επικουρούσε κάπως κι αυτός και θα στοχαζόταν με στόχο να συνεχίζει να δημιουργεί ρωγμές.

Η γενοκτονία, ο κινηματογράφος, η λογοκρισία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Πριν κάποιες μέρες στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου βραβεύτηκαν με δυο κορυφαία βραβεία για το «No Other Land», ένα ντοκιμαντέρ που υπερασπίζεται την Παλαιστίνη (Panorama Audience Award for Best Documentary Film, Berlinale Documentary Film Award) οι συνεργάτες-σκηνοθέτες από το Ισραήλ (Γιούβαλ Άμπραχαμ) και την Παλαιστίνη (Μπάζελ Άντρα). Πήρανε τα βραβεία και κάνανε δημόσια δήλωση, δίχως «ναι μεν αλλά», και χειροκροτηθήκανε από την αίθουσα. Κι άλλοι συνάδελφοι τους στο ίδιο φεστιβάλ με διάφορους τρόπους, θέσανε τον εαυτό τους ανοιχτά πλάι στον λαό της Παλαιστίνης. Οι θεσμοί θορυβήθηκαν στα σοβαρά. Ζήτησαν από το φεστιβάλ να απολογηθεί για την «εκτροπή» του. Το φεστιβάλ το έκανε επί τόπου. Οι καλλιτέχνες που βράβευσε, δυο μέρες έπειτα «αδειάστηκαν». Και ο Ισραηλινός σκηνοθέτης δέχεται πίσω στη χώρα του απειλές κατά της ζωής του και της οικογένειας του. Η λογοκρισία έχει μακρά προϊστορία και ενεργεί καθημερινά στο παρόν για να σιωπήσει η ανθρωπότητα μπρος στο έγκλημα της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη.

Για ένα φεστιβάλ που θα ήθελε κι ο Kaurismäki

Το φεστιβάλ έληξε με τη νέα ταινία του Aki Kaurismäki. Ένα θαυμάσιο φιλμ, γεμάτο με το ανεξάντλητο δημιουργικό στυλ του Φινλανδού που επέλεξε και επιμένει να μας μιλάει κινηματογραφικά για το τι σημαίνει να είσαι και να παραμένεις άνθρωπος στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο. Μικρή η διάρκεια του, γεμάτη η αφηγηματική του δύναμη. Σινεμά με τα πιο λιτά εργαλεία αλλά και ογκώδους συναισθηματικού φορτίου. Σινεμά που μονάχα αν είσαι ελεύθερος να το κάνεις, το κάνεις. Τέτοια κινηματογραφικά έργα θεωρώ ότι υπενθυμίζουν σε όλους τα κριτήρια του τι είναι και τι πρέπει να είναι ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ.

Δεύτερο ετήσιο φεστιβάλ παλαιστινιακού κινηματογράφου

Αν και οι εξελίξεις είναι τρομακτικές, το Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου στην Αθήνα, προγραμματισμένο καιρό πριν, βρίσκεται σε εξέλιξη μέχρι και την Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2023. Μια γιορτή καλλιτεχνικής έκφρασης και πολιτισμικής ανταλλαγής ως μια απειροελάχιστη αχτίδα φωτός στο βαθύ σκοτάδι.

Solidarity Cinema: πάμε κινηματογράφο, βοηθάμε τους λαούς – αλληλεγγύη στους σεισμόπληκτους

Μετά τον καταστροφικό σεισμό, τις τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές στις γειτονικές μας χώρες και το τραγικό δράμα που περνάνε αυτή την στιγμή οι λαοί της Τουρκίας και της Συρίας, αποφασίσαμε ως δημοσιογράφοι – καλλιτέχνες να διοργανώσουμε μια επείγουσα εκδήλωση αλληλεγγύης, πλάι στις εκατοντάδες άλλες παρόμοιες δράσεις που ξεδιπλώνονται αυτές τις μέρες στην χώρα μας και αλλού.

ΕΦΚΑ και κινηματογραφικές αίθουσες…

Μέσα σε όλα έχουμε και την επίθεση στον πολιτισμό που είναι συνεχής και συντονισμένη. Το κράτος, η κυβέρνηση και οι μεγάλοι επιχειρηματίες θεωρούν ότι η τέχνη είναι μπαχτσές τους και μπορούν να της κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να βγαίνουν φράγκα. Έτσι εκποιούν και κλείνουν και κινηματογράφους. Γνωστούς. Αγαπητούς. Το IDEAL, το ΑΣΤΟΡ και ΑΕΛΛΩ.

Βιαστικές σκέψεις για τον Godard

Με την φυγή του Godard μοιάζει να πέθανε (ξανά) ο κινηματογράφος και η εποχή του. Και υπάρχει η αίσθηση πως οι μόνοι που έμειναν να μας «μιλάνε» είναι οι μέτριοι. Θεσμικοί, πρωθυπουργοί, υπουργοί και παράγοντες, οι κάθε φορά παρατρεχάμενοι και διάφοροι ακόλουθοί τους. Μοιάζει να πέθανε λοιπόν ξανά ο κινηματογράφος αλλά ασφαλώς θα ξαναγεννηθεί όπως κάθε τι που έχει πέσει καλή σπορά επάνω του.

Ο κινηματογράφος επιβιώνει αλλά ζωντανός δεν είναι

Το σινεμά οφείλει να είναι μια ελεύθερη επιλογή ελευθέρων ανθρώπων. Οφείλει να βιώνεται σαν μια δυνατότητα που επικουρεί, αναπτύσσει, προοδεύει την ανθρώπινη συνείδηση, γαληνεύει τα συναισθήματα ταυτόχρονα με την ελεύθερη ζωή και τις κοινωνικές σχέσεις. Δεν θέλουμε, και δεν έχουμε ανάγκη από μάζα εικόνας, αλλά από εικόνες που θα μπορέσουμε να τις τοποθετήσουμε στην καθημερινότητα που ρέει ομαλά.

Οι «Παρτιζάνοι των Αθηνών» προβάλλονται τώρα online

Η τέχνη και ακόμη πιο ειδικά η πολιτική τέχνη δεν μπορεί να υπάρξει παρά αν έχει δέκτες τους πάντες και έτσι οι δημιουργοί της ταινίας οι «Παρτιζάνοι των Αθηνών», Ξενοφώντας Βαρδαρός και Γιάννης Ξύδας παίρνουν την απόφαση σε αυτούς ανήσυχους καιρούς να την προσφέρουν δωρεάν στο κοινό.

Τέχνες ενάντια στον κορονοϊο | λίστα με δωρεάν τέχνη στο διαδίκτυο… updated

Ναι, μένουμε σπίτι και δίνεται χρόνος για να αγκαλιάσουμε και το τί η ανθρωπότητα έχει δημιουργήσει μέσα στους αιώνες. Γνώση, τέχνες, επιστήμες. Θα μείνουμε στο δεύτερο και θα προτείνουμε μερικά site δωρεάν προσέγγισης της τέχνης. Αυτή η λίστα θα ανανεώνεται συνεχώς.