Μετά τον καταστροφικό σεισμό, τις τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές στις γειτονικές μας χώρες και το τραγικό δράμα που περνάνε αυτή την στιγμή οι λαοί της Τουρκίας και της Συρίας, αποφασίσαμε ως δημοσιογράφοι – καλλιτέχνες να διοργανώσουμε μια επείγουσα εκδήλωση αλληλεγγύης, πλάι στις εκατοντάδες άλλες παρόμοιες δράσεις που ξεδιπλώνονται αυτές τις μέρες στην χώρα μας και αλλού.
Μέσα σε όλα έχουμε και την επίθεση στον πολιτισμό που είναι συνεχής και συντονισμένη. Το κράτος, η κυβέρνηση και οι μεγάλοι επιχειρηματίες θεωρούν ότι η τέχνη είναι μπαχτσές τους και μπορούν να της κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να βγαίνουν φράγκα. Έτσι εκποιούν και κλείνουν και κινηματογράφους. Γνωστούς. Αγαπητούς. Το IDEAL, το ΑΣΤΟΡ και ΑΕΛΛΩ.
Με την φυγή του Godard μοιάζει να πέθανε (ξανά) ο κινηματογράφος και η εποχή του. Και υπάρχει η αίσθηση πως οι μόνοι που έμειναν να μας «μιλάνε» είναι οι μέτριοι. Θεσμικοί, πρωθυπουργοί, υπουργοί και παράγοντες, οι κάθε φορά παρατρεχάμενοι και διάφοροι ακόλουθοί τους. Μοιάζει να πέθανε λοιπόν ξανά ο κινηματογράφος αλλά ασφαλώς θα ξαναγεννηθεί όπως κάθε τι που έχει πέσει καλή σπορά επάνω του.
Το σινεμά οφείλει να είναι μια ελεύθερη επιλογή ελευθέρων ανθρώπων. Οφείλει να βιώνεται σαν μια δυνατότητα που επικουρεί, αναπτύσσει, προοδεύει την ανθρώπινη συνείδηση, γαληνεύει τα συναισθήματα ταυτόχρονα με την ελεύθερη ζωή και τις κοινωνικές σχέσεις. Δεν θέλουμε, και δεν έχουμε ανάγκη από μάζα εικόνας, αλλά από εικόνες που θα μπορέσουμε να τις τοποθετήσουμε στην καθημερινότητα που ρέει ομαλά.
Η τέχνη και ακόμη πιο ειδικά η πολιτική τέχνη δεν μπορεί να υπάρξει παρά αν έχει δέκτες τους πάντες και έτσι οι δημιουργοί της ταινίας οι «Παρτιζάνοι των Αθηνών», Ξενοφώντας Βαρδαρός και Γιάννης Ξύδας παίρνουν την απόφαση σε αυτούς ανήσυχους καιρούς να την προσφέρουν δωρεάν στο κοινό.
Ναι, μένουμε σπίτι και δίνεται χρόνος για να αγκαλιάσουμε και το τί η ανθρωπότητα έχει δημιουργήσει μέσα στους αιώνες. Γνώση, τέχνες, επιστήμες. Θα μείνουμε στο δεύτερο και θα προτείνουμε μερικά site δωρεάν προσέγγισης της τέχνης. Αυτή η λίστα θα ανανεώνεται συνεχώς.
ο taxi driver είναι η μοναδική ορθολογική διέξοδος: τόσο πολιτική, τόσο αλλοτριωμένη, τόσο κανονική. εργάζεται εθνικά, υπηρετεί εθνικά, συμμετέχει εθνικά, συναθροίζεται εθνικά, ερωτεύεται εθνικά, σκοτώνει εθνικά, αυτοκτονεί εθνικά. στο περιθώριο της ζωής, στο πυρήνα της κοινωνίας: πρωταγωνιστεί.
Οι ξεχασμένοι άνθρωποι στη γωνιά του πραγματικού κοινωνικού κάδρου μετατρέπονται και μεταπλάθονται. Στο φιλμικό κάδρο, οι περιθωριοποιημένοι παραμένουν περιθωριοποιημένοι μα πλέον πρωταγωνιστές. Οι αθέατοι της κοινωνίας αναγνωρίζονται. Αποκτούν ταυτότητα. Και την ενεργητική δράση που τους την αρνούνται στην πραγματική ζωή, την κατοχυρώνουν διαμέσου της τέχνης.
Σε μια χώρα όπου ο Εμφύλιος, η πρώτη ουσιαστικά ψυχροπολεμική σύγκρουση, καθόρισε τις εξελίξεις σε όλες τις εκφάνσεις της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ζωής από την απελευθέρωση μέχρι την πτώση της δικτατορίας, ο κινηματογράφος βρισκόταν κάτω από τη βαριά σκιά του ψυχρού πολέμου.
Τα εκατό χρόνια του κινηματογράφου φαίνεται ότι σχηματίζουν τον κύκλο μιας ζωής: μια αναπόφευκτη γέννηση, μια συνεχής συσσώρευση μεγαλείων και με την έναρξη της προηγούμενης δεκαετίας, μια ατιμωτική, αμετάκλητη παρακμή.