Κριτική κινηματογράφου

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ως γενικό σημείο αναφοράς (και γιατί θα ήθελαν να μην είναι)

Δεν θα μιλήσω για τον Ραφαηλίδη σαν να τον γνώρισα. Θα σημειώσω δυο τρία πράγματα για κάποια ζητήματα που συμβαίνουν γύρω μας, και γύρω από τον κινηματογράφο, θεωρώντας πως ο Ραφαηλίδης θα επικουρούσε κάπως κι αυτός και θα στοχαζόταν με στόχο να συνεχίζει να δημιουργεί ρωγμές.

Με αφορμή μια ταινία διακρίνουμε τις συνειδησιακές τάσεις του κόσμου

Στην Ιταλία κόπηκαν 7 εκατ. εισιτήρια, αριθμός ρεκόρ, για μια ταινία με κοινωνικές προεκτάσεις και ασπρόμαυρη αισθητική. Ο κινηματογράφος επιβεβαιώνει και επεξηγεί εν μέρει διαμέσου της συμπεριφοράς του κοινού την κοινωνική και συνειδησιακή κατάσταση του κόσμου σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Το νερό στον κινηματογράφο

Οικολογία και καπιταλισμός είναι έννοιες αταίριαστες και ασυμβίβαστες. Τα εμφανή αποτυπώματα της κυριαρχίας του κέρδους επικυρώνουν αυτή την άποψη. Εκεί ακριβώς, παραμένοντας μια καλλιτεχνική μεταφορά, γεννήθηκε το τέρας του Bong Joon Ho που βγαίνει να κατασπαράξει τα πάντα σαν σε μια μανιασμένη εκδίκηση.

Το να μιλάς ενάντια στο Hollywood δεν σημαίνει ότι δεν το αποδέχεσαι κιόλας

Το σύγχρονο Hollywood (όπως και συνολικά το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα και τα think tank του), μετά από έναν αιώνα κρίσεων κι επικρίσεων, επιτρέπει ανοιχτά στους κόλπους του να του ασκείται μια, ακόμη και έντονη, κριτική αλλά δεν πρόκειται να αποδεχθεί ποτέ από οποιονδήποτε και με τίποτα μια εξολοκλήρου απόρριψή του. Αυτός είναι και ένας πρόσθετος λόγος της χρόνιας υπεροχής και κυριαρχίας του. Η αφομοίωση της όποιας διαφωνίας και οργής, καθώς δεν αποτελεί διαφωνία τομής, δηλαδή πολιτικού χαρακτήρα.

26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Για έναν αιχμηρό κινηματογράφο

Μια πλήρης ανασκόπηση του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από τις βίαιες αντιδράσεις της εκκλησίας και των ακροδεξιών, στις ταινίες που κατάφεραν και σκαλίσαν κάτω από την επιφάνεια, από τα σοβαρά δοκιμιακά πολιτικά έργα στα χλιαρά κι ανώδυνα. Στις παρεμβάσεις για την Παλαιστίνη. Και φυσικά για το “Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα”, την καλύτερη ταινία του φεστιβάλ, καθώς μπρος στα μάτια μας αντιμετωπίσαμε ένα οργισμένο κρεσέντο ήχων και εικόνων, μια αντιαποικιοκρατική και αντιεξαρτητική πολεμική, μια γιορτή της εξέγερσης ως οικουμενικής δραστηριότητας παντός χρόνου και τόπου, τον έντονο χορό της ανθρωπότητας που συγκρούεται με τη μιζέρια. Τα φεστιβάλ δεν αποτελούν μια πηγή απλώς ταινιών και σινεφιλικής απόλαυσης αλλά μια πρόταση τάσεων και μια δημόσια θέση: για το προς τα που, ως κοινό, θα στρέψουμε το βλέμμα.

Perfect Days του Wim Wenders

Προκαλεί δικαιολογημένη χαρά που ο Wenders, μετά από χρόνιο μούδιασμα στο να κάνει κάποιο ενδιαφέρον κινηματογραφικό έργο μυθοπλασίας (καθώς στα ντοκιμαντέρ είχε όντως την αναγκαία καλλιτεχνική οξύτητα), που να θυμίζει τον λόγο που τον τοποθετούσαμε στους σημαντικούς δημιουργούς του σύγχρονου σινεμά, επιστρέφει δυναμικά με αυτή την τόσο γήινη, ανθρώπινη, λιγομίλητη και αισθητικά εμπνευσμένη ταινία, σε ένα, κατά τ’ άλλα, κινηματογραφικό περιβάλλον γεμάτο καταναλωτικά εμπορεύματα άνευ μορφικής ή περιεχομενικής ουσίας ή πομπώδεις υπερπαραγωγές με καλλιτεχνικό περιτύλιγμα που εκθειάζονται διθυραμβικά για όλους τους λάθος λόγους. 

Οι καλύτερες ταινίες του 2023 σύμφωνα με την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου

Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), το ιστορικό σωματείο των κριτικών κινηματογράφου που ιδρύθηκε το 1976, μετά από ψηφοφορία των μελών του έβγαλε τις καλύτερες ταινίες του 2023.

Zone of Interest / Ζώνη Ενδιαφέροντος του Jonathan Glazer

Μετά το Άουσβιτς δεν θα έπρεπε να αντέχουμε να βλέπουμε ούτε να μυρίζουμε λουλούδια… και ο Jonathan Glazer κατασκευάζει οπτικά το πιο ουσιαστικό καλλιτεχνικό έργο φρίκης.

Μια σκέψη για την ταινία The old οak/Η τελευταία παμπ του Ken Loach

Πριν κάποιο διάστημα τρώγαμε με κάτι φίλους στην Ελευσίνα. Στο δίπλα τραπέζι καθόταν μια άλλη παρέα που δεν χρειαζόταν και πολύ προσπάθεια για να ακούσεις τι συζητάνε. Από τα λεγόμενα τους καταλάβαμε ότι είναι εργάτες της περιοχής που είχαν δουλέψει για χρόνια στα ναυπηγεία. Βγάζανε μια περηφάνεια για το παρελθόν τους και τη θέση τους: πόσο έχουν δουλέψει, πόσο έχουν κουραστεί, πόσο εξειδικευμένοι είναι, πόσο έμπειροι.