Το σινεμά και το σύνηθες μοτίβο της τελικής συγχώρεσης
Με αφορμή την ταινία “Shorta” (2020) από τη Δανία που ξεκινάει με πρώτο πλάνο την μπότα ενός μπάτσου πάνω στο κεφάλι ενός μαύρου να εκλιπαρεί στα αραβικά “I can’t breath”…
Κριτική κινηματογράφου
63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Τι οφείλουμε (και τι όχι) στο σινεμά
Το φεστιβάλ δεν είναι εμπορικός θεσμός, δεν αποτελεί ακόμη μια αίθουσα, οι ταινίες δεν επαναλαμβάνονται και πολλές δεν θα ξαναιδωθούν. Η ύπαρξη και η συνέχισή του ως θεσμού συντήρησης και ανακάλυψης της καλλιτεχνικής δυναμικής της εικόνας δεν επαφίεται σε κάποιους παράγοντες αλλά σε όλους όσους αγαπούν την κινηματογραφική τέχνη ως έκφραση του παγκόσμιου πολιτισμού.
Με αφορμή (και για) την ταινία Last and First Men
Μοιάζει να μας γοητεύει συχνά η εξιδανίκευση της μεταφυσικής και του ιδεαλισμού με κάθε μέσο, όπως εδώ καλλιτεχνικού. Αλλά μήπως θα έπρεπε να το δούμε λίγο ξανά αυτό ακριβώς; Την εξιδανίκευση αυτή ως ένα βαρύ κοινωνικό-ηθικό αποτύπωμα στον σύγχρονο μας κόσμο και κουλτούρα;
«Το αρχαιοελληνικό ιδεώδες» του Netflix
Το «Blood of Zeus», το «Αίμα του Δία» δηλαδή, είναι μια σειρά που έρχεται την κατάλληλη μεταμοντέρνα εκφασισμένη εποχή: Αίμα ενός «θεού» που ταιριάζει εύκολα στις δυτικές κοινωνίες όπου το «αίμα», η «τιμή» και η υποταγή στην ανώτατη αρχή πρέπει να θεωρείτε δεδομένη και αν όχι, τότε επιβεβλημένη, ενώ το συναίσθημα οφείλει να εξοβελιστεί ως «αδυναμία».
Το «Σκέφτομαι να βάλω τέλος» του Charlie Kaufman είναι αριστούργημα
Ο Kaufman με το «I’m Thinking of Ending Things» υλοποίησε, και πάλι, κάτι το αριστουργηματικό. Και είναι αυτό: Δημιούργησε, ανέπτυξε, εξέλιξε και κατέστρεψε μέσα σε ένα δίωρο μια ανθρώπινη ερωτική σχέση, μιλώντας, αναλύοντας και μελετώντας εξ’ αρχής ακριβώς αυτή τη θεματική.
Το «Persona» (1966) του Ingmar Bergman αποτελεί μοναδικό κεφάλαιο της σύγχρονης τέχνης
Η Persona αποτελεί μια μόνιμη κινηματογραφική αφετηρία. Φέρνει, μπρεχτικά, σε κάθε νέα εποχή, αντιμέτωπα τους πάντες και τα πάντα. Την ηθοποιό με την ηθοποιό, τους ηθοποιούς με τους χαρακτήρες που υποδύονται, αυτούς με το κοινό, το κοινό με την συνείδηση του. Μας φέρνει αντιμέτωπους «με τα ακατάληπτα μυστικά μας» όπως λέει ο ίδιος ο δημιουργός του. Τα ερωτήματα που τέθηκαν ακόμη δεν έχουν βρει μια κάποια λύση. Ανέγγιχτο στον χρόνο, αυτό το πρότυπο κινηματογραφικό αριστούργημα παραμένει αμετάλλακτα οδυνηρό.
Ο εφιάλτης του «Don’t Look Now» (1973) του Nicolas Roeg
Ο κινηματογράφος είχε και έχει άλλου τύπου δύναμη και αυτή ακριβώς μας υπενθυμίζεται από το βρετανικό «Don’t Look Now» του Nicolas Roeg.
Συνοπτική κριτική για τις ταινίες: 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Μια άλλου τύπου αξιολόγηση, που είναι λιγάκι πιο κοντά στο τι εννοούμε όταν μιλάμε για κινηματογραφική κριτική.
Νίκος Καρούζος: Ο Δρόμος για το Έαρ (documentary)
Έχουμε να κάνουμε με μια ταινία, μια ταινία με απόψεις των δημιουργών της για την ποίηση, για την εποχή μας, που έχει ως αναφορά τον Νίκο Καρούζο, την ποίηση του και την εποχή του. Κι αυτό είναι πραγματικά το σημαντικό. Είναι κάτι νέο. Όχι μια αποβαλσαμοποίηση του ποιητή. Θα το θέσω διαφορετικά: Δεν θέλω να μάθω π ο ι ο ς είναι ο Καρούζος αλλά γ ι α τ ί είναι ο Καρούζος.
«Η αόρατη ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο»: έργο τέχνης
Το σινεμά, που ναι κυριαρχείται από το «φθηνό» και το εμπορικό και το «θεαματικό» και το ηλίθιο, συνεχίζει και παράγει αυτές τις εξαιρέσεις, τα έργα τέχνης του: συνεχίζει και παράγει τις ορατές συναισθηματικές εκρήξεις όπως αυτές που συντελούνται στην «Αόρατη ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο».
- Σε λάσπες κοιμισμένης χώρας – Ο καταυλισμός της Μόριας στη μορφή που υπήρξε και στις σχέσεις που επιζεί
- «MacroKosmos», της Αλεξάνδρας Τσόμπου
- Ουρανία Ξυλούρη. 35 χρόνια στη στοά που διάλεξε ο Νίκος για γωνιά του
- «Όλα δεν τα χω πει…» του Χρήστου Δανιήλ
- «Καινούργιος Ουρανός: Οι γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας»: Η ταινία – ντοκουμέντο, ελεύθερη στο διαδίκτυο