Burning: ταινία που δεν μυρίζει τσιχλόφουσκα αλλά φλόγα
Είναι σκληρή στα νοήματα της. Είναι ξεκάθαρη. Δεν δικαιολογεί τίποτε. Κρίνει συμπεριφορές. Συμπεριφορές που είναι πασιφανείς σε κάθε μέρος του σύγχρονου κόσμου και της σύγχρονης κουλτούρας μας.
Κριτική κινηματογράφου
«Roma» του Alfonso Cuarón: συγκλονιστικός κινηματογράφος & αυτοβιογραφική πολιτική τοποθέτηση
Το «Ρόμα» είναι μια ταύτιση με μια ολόκληρη εποχή, με την κοινωνική κατάσταση του μεξικάνικου λαού, τον πόνο ενός ολόκληρου έθνους και την θέση του στην ιστορία. Μια αναφορά στο πραγματικό Μεξικό. Το «Ρόμα» είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ του Cuarón –και παρομοίως δικό μας ως κοινό- στους ανθρώπους του, στο Μεξικό γυναίκα. Το θεμέλιο του Μεξικού είναι η γυναίκα. Το «Ρόμα» είναι συγκλονιστική ταινία αισθητικά, συναισθηματικά, νοητικά. Είναι μια πολιτική τοποθέτηση μέσα από την δύναμη και την αυθεντικότητα της τέχνης του κινηματογράφου.
«Κλέφτες καταστημάτων»: Δεν κλέβουν. Αποκτούν ζωή.
Οι κλέφτες ποδηλάτων γίνονται κλέφτες καταστημάτων. Ο Βιτόριο Ντε Σίκα βρίσκει στον Hirokazu Kore-eda την συνέχεια των κοινωνικών του προβληματισμών. Μιλάει για τους φτωχούς και για το δικαίωμα τους να αγαπούν ειλικρινά, τρυφερά και ουσιαστικά. Η ταινία δείχνει ηθική υπεροχή για αυτό τον λόγο και για ακριβώς τον ίδιο λόγο λοιπόν είναι ταινία πολιτική.
Το σινεμά σε flashback | Dersu Uzala | Akira Kurosawa
Ο Dersu Uzala αποτελεί το σύμβολο της αργής και βασανιστικής μεταστροφής του ελεύθερου σε αλλοτριωμένου: αυτού που όλο και σκύβει, όλο και συρρικνώνεται. Ο Dersu είναι το αρχέγονο πνεύμα που σπαράζει σκλαβωμένο σε όλη την διαδρομή συνύπαρξης με τον «πολιτισμό». Το μεταποιημένο «προϊόν» του.
«Dogman»: Κοινωνία – κλοιός, εκφασισμός, ανθρωπότητα του τώρα
Το «Dogman» του Matteo Garrone είναι μια γνήσια ιταλική ταινία, μια γνήσια ευρωπαϊκή ταινία. Μια αυθεντική και σύγχρονη (αισθητικά και από άποψη ουσίας μιλώντας) απεικόνιση της αληθινής Ιταλίας, της αληθινής Ευρώπης που μοιάζει όχι απλά να ακροβατεί μα να προοικονομεί το μέλλον της. Μιας Ευρώπης γκέτο. Μιας Ευρώπης της υποκουλτούρας. Μιας Ευρώπης στο πολιτισμικό της μεταίχμιο που θα αφήσει στις γενιές μας μονάχα σκοτεινά απόνερα. Αργά ή γρήγορα, αυτός θα είναι ο νέος μας πολιτισμός. Αυτή θα γίνει η παράδοση του μέλλοντος μας.
Ο κόσμος μας και ο μικρόκοσμός μας
Οι ξεχασμένοι άνθρωποι στη γωνιά του πραγματικού κοινωνικού κάδρου μετατρέπονται και μεταπλάθονται. Στο φιλμικό κάδρο, οι περιθωριοποιημένοι παραμένουν περιθωριοποιημένοι μα πλέον πρωταγωνιστές. Οι αθέατοι της κοινωνίας αναγνωρίζονται. Αποκτούν ταυτότητα. Και την ενεργητική δράση που τους την αρνούνται στην πραγματική ζωή, την κατοχυρώνουν διαμέσου της τέχνης.
“Climax”, η τελευταία ταινία του Gaspar Noe: η “ηθική” μας, μια εξαιρετική επίφαση
«Αγριότητα. Και ακριβώς με αυτό το βδελυρό απεριτίφ συνοδεύει ο πολιτισμένος άνθρωπος το πρωινό του γεύμα» έγραφε ο Μπωντλαίρ. Ο ανείπωτος πόνος και οδύνη, η ενοχική συμπεριφορά του 21ου αιώνα κρύβεται πίσω από φαινομενικά ανώδυνες, “προοδευτικές” όπως και λυτρωτικές ενέργειες. Μα που ίσως τελικά αυτές είναι η απολογία αυτής μας της επίγνωσης. Του πόσο πικροί, σκληροί και μόνοι έχουμε γίνει.
«Che» οι ταινίες του Steven Soderbergh | Καθώς η επανάσταση αποτελεί σοβαρό στόχο, αξίωμα και απειλή
Οι ταινίες «Che: The Argentine» & «Che: Guerilla» του Steven Soderbergh και του Benicio Del Toro αποτελούν μια υψηλής κινηματογραφικής αξίας αφιέρωση για τις φλεγόμενες μέρες που ο μπερές και το βλέμμα του Che, έγιναν συνώνυμο της λαϊκής απείθειας και της ενεργητικής συμμετοχής στις, όπου γης, εξεγέρσεις ενώ ταυτόχρονα υπονομεύτηκαν και πολεμήθηκαν από το κινηματογραφικό καρτέλ, τους κριτικούς και το κουβανοαμερικάνικο μαφιόζικο lobby του Miami. Διότι όταν μιλάς για τον Che δεν μιλάς για αυτόν τον ίδιο μα για μια εν ενεργεία επανάσταση, για έναν εν ενεργεία λαό, για ένα εν ενεργεία παγκόσμιο όραμα, για ένα εν ενεργεία ηθικό κώδικα, για ένα εν ενεργεία όπλο.
Πρόσωπα & Ιστορίες | Γλυκιά, ανόθευτη, πρωτοφανής επιβράβευση του ανθρώπου
Η ανεξάντλητη τέχνη του κινηματογράφου μπορεί τελικά ακόμη και σήμερα να μας εκπλήσσει χαρίζοντας μας απρόσμενα τόσους μεγατόνους ζωής και ειλικρινούς συναισθήματος: ίσως από τις πιο όμορφες και γλυκές ταινίες που έχουμε δει. Η Agnes Varda και ο JR δυο σπουδαίοι καλλιτέχνες κάνουν ένα ταξίδι on camera με στόχο κάτι το τόσο απλό μα ταυτόχρονα πολύ πιο βαρυσήμαντο: να τιμήσουν τον άνθρωπο. Τον εργαζόμενο άνθρωπο.
Αναζητώντας τον κινηματογράφο στις ταινίες | 4 ντοκιμαντέρ που συγκλονίζουν και προτείνουμε
Για όλους τους λόγους που μια ταινία σταματάει να ονομάζεται ταινία και μπορεί να αποκαλεστεί κινηματογραφική εμπειρία. Τέσσερις ταινίες που πράγματι έχουν αυτή την ιδιότητα.