Κριτική κινηματογράφου

«Μαζί ή Τίποτα» | Ο Φατίχ Ακίν «οπλίζει» και στοχεύει το νεοναζισμό (και της χώρας μας)

Ο Φατίχ Ακίν είναι αγαπητός στην χώρα μας. Και θα παραμείνει. Με την νέα του ταινία “In the Fade”, ο λόγος μοιάζει οριστικός: Βάζει πρώτος -και πριν από όλους τους Έλληνες σκηνοθέτες-, στο στόχαστρο και στο εδώλιο την Χρυσή Αυγή, τον ναζισμό της, την εγκληματική φύση και ιδεολογία της και τις διασυνδέσεις της σε μια Ευρώπη που εξαθλιώνεται. O Fatih Akin (κατά)δικάζει τους Χρυσαυγίτες όπως (κατά)δικάζει και τους Γερμανούς νεοναζιστές. Δεν υπαινίσσεται. Παίρνει σαφή θέση. Ο Fatih Akin υποδεικνύει δράση εναντίον τους.

«Human Flow» του Ai Weiwei | Η συνεχιζόμενη αισθητικοποίηση της τραγωδίας των προσφύγων

Βλέπουμε τέντες, βλέπουμε και πάλι σωσίβια. Εντυπωσιακά πλάνα. Πιο εντυπωσιακά από όσο η ίδια η επαφή με τα αντικείμενα μελέτης προφανώς. Πόσοι από εμάς έχουμε ακουμπήσει ένα τέτοιο σωσίβιο; Πόσοι από εμάς έχουμε δει από απόσταση δυο μέτρων ένα πνιγμένο βρέφος; Δεν ξέρω κατά πόσο θα μας έκανε αυτή η επαφή εντύπωση ή θα μας προκαλούσε στην τελική ναυτία –μια υγιής αντίδραση μπρος στην βία του θανάτου-… Η τέχνη συχνά έχει μια εμμονή: θέτει το στυλ και την φόρμα πάνω από την ουσία. Κοινωνική, πολιτική, ψυχολογική, ηθική.

Darkest Hour | η τρομαχτική αγιογραφία του Τσόρτσιλ

Όταν ο αντικομμουνιστής, ρατσιστής, «αποικιολάγνος» ιμπεριαλιστής Τσόρτσιλ μετατρέπεται σε ηρωικό εικόνισμα στην πιο κυνική, για μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας, κινηματογραφική τοποθέτηση που στήνει προσκυνητάρι για αποδοχή και λατρεία του: η πιο λαθραία αγιογραφία του που ούτε ίσως το ίδιο το υποκείμενο δεν θα επιδίωκε… Μια προσέγγιση χυδαία, εκνευριστική και ταυτόχρονα γελοία. Κάθε σοβαρότητα άλλωστε θα ακύρωνε de facto τον σκοπό των δημιουργών της.

The Post | Το σκάνδαλο Watergate και η μάχιμη δημοσιογραφία κατά Spielberg

Για άλλη μια φορά η κυρίαρχη αφήγηση στο αμερικάνικο σινεμά: Από την μία το σύστημα (κυβέρνηση, πρόεδροι, δικαστές, κρατικές σκιώδεις υπηρεσίες) και από την άλλη το αναγκαίο αντίβαρο. Στην περίπτωση μας ένα μάτσο δημοσιογράφοι που αναζητούν μια ευπώλητη ιστορία και… βραβεία Pulitzer (αν και γνωρίζουν πως εμπλέκονται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό) και που ονοματίζουν την αποστολή τους, αποστολή για την υπεράσπισης της δημοκρατίας: «Ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην δημοσίευση είναι να δημοσιεύσουμε» δηλώνει ο Tom Hanks.

(Ενάντια στην) μυθοποίηση του ναζισμού

Ένα κινηματογραφικό έργο λοιπόν, το να προωθεί, το να δημιουργεί την εικόνα μιας Βέρμαχτ και των SS ως κάτι το επιβλητικό που πρέπει να το κοιτάζουμε με δέος σημαίνει αυτομάτως πως αποδέχεται την αισθητική της Ρίφενσταλ, του Γκέμπελς και του Χίτλερ. Γιατί αυτό ακριβώς επιζητούσαν και θέλανε να πετύχουνε και οι ίδιοι οι ναζί. Να θεωρηθούν από τους λαούς του κόσμου άτρωτοι, θεοί, υπερήρωες, υποκείμενα λατρείας, υποκείμενα δόξας και δικαιωματικοί φορείς της παγκόσμιας καταπίεσης.

Δέκα (και μία) καλύτερες ταινίες του 2017

Flashback. Με λίγα λόγια. Πυκνά ενίοτε, με στόχο να ανακτηθεί και να αξιολογηθεί ό,τι η κινηματογραφική εικόνα μας επέβαλλε μέσα στο έτος που πέρασε. Να η πραγματικότητα, να μια κάποια αλήθεια, να η πιο όμορφη, πιο ευφάνταστη, πιο ποιητική και ενίοτε πιο σκληρή αισθητική υπεροχή. Αυτό είναι το σινεμά.

Το «Νήμα» του Αλέξανδρου Βούλγαρη -The Boy- και το νέο ελληνικό σινεμά

Το «Νήμα» είναι μια κραυγή και μια αγωνία γεμάτη ωμότητα. Μια εφιαλτική αναπαράσταση της ζωής. Μια –κατά Francis Bacon- προσέγγιση των ανθρώπινων μορφών και σχέσεων. Με βίαιες και βάναυσες εσωτερικές συγκρούσεις που φτάνουν στα όρια της σωματικού τρόμου. Το «Νήμα» είναι η σύγχρονη ιστορία της χώρας από την αρχή της δικτατορίας και έπειτα. Και τέλος είναι ένα παράδειγμα της πορείας του νέου ελληνικού σινεμά.

«I ‘m Not your Negro» | καθηλωτικός αντιρατσιστικός κινηματογράφος

«Δεν είναι παράνοια του μυαλού μου (σ.σ. ο ρατσισμός) μα ένας κοινωνικός τρόμος και ένας κίνδυνος ορατός σε κάθε μπάτσο, κάθε αφεντικό, στον καθένα» δηλώνει ο μαύρος στοχαστής, συγγραφέας και αγωνιστής πολιτικών δικαιωμάτων James Baldwin στο καθηλωτικό ντοκιμαντέρ «Δεν είμαι ο νέγρος σου»

Lucky | Η γλυκόπικρη αυθεντικότητα της ζωής

Σπάνιο και σπουδαίο σινεμά που λείπει πραγματικά στις μέρες μας στην καλύτερη παράδοση των ανοιχτών τοπίων της Αμερικής και την ανοιχτοσύνη των ανθρώπων. Ένα αυθεντικό πορτρέτο ενός αυθεντικού ανθρώπου και μιας αυθεντικής ζωής, τόσο γλυκόπικρα τρυφερό, τόσο ευαίσθητο και με μια φυσιογνωμία τόσο σπάνια όμορφη. Ο Harry Dean Stanton στον τελευταίο του ρόλο τιμάει τον κινηματογράφο.

Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς | «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω» από τον κόσμο και κινηματογραφικά

Από την πρώτη στιγμή που αυτοί οι δυο κύριοι μίλησαν, έγραψαν και υπήρξαν… το όλο δομημένο σύστημα συνταράχθηκε τρομοκρατημένο. Γι’ αυτό και η βιομηχανία του κινηματογράφου ποτέ δεν τους έπιασε… στη κάμερα τους. Ο Raoul Peck – ο μαύρος σκηνοθέτης από την Αϊτή – όμως ήρθε να επαναφέρει την ιστορική ισορροπία και ο Μαρξ και ο Ένγκελς σταματάνε να είναι κάδρα και μετατρέπονται σε αυτό που ήταν πραγματικά: οι πιο καθοριστικές προσωπικότητες της ιστορίας.