κριτική λογοτεχνίας

«Η άγονη γη» του Τ. Σ. Ελιοτ

Η μετάφραση του Βλαβιανού είναι η καλύτερη που έχουμε λάβει για το μνημειώδες έργο του Ελιοτ. Γιατί; Διότι είναι ακριβής, πειθαρχημένη, ισορροπημένη. Ο Βλαβιανός μεταφέρει τη ματιά, την αίσθηση του δημιουργού στη γλώσσα μας, χωρίς κάνει ούτε πιο «ελληνικό» αλλά ούτε και πιο «αγγλικό» το κείμενο του.

«Η νόσος του μικρού θεού», της Ευτυχίας Γιαννάκη

Η Ευτυχία Γιαννάκη και το νέο της αστυνομικό μυθιστόρημα, «Η νόσος του μικρού θεού» (Εκδόσεις Ικαρος). Ξαφνικά, το αράγιστο είδωλο του Τόμας Έλιοτ, «Τα τέσσερα…

«Ο χάρτινος χρόνος τελείωσε» του Γιάννη Καρπούζη: μια γενιά που αμύνεται με πρόσημο επίθεσης

Ακόμη μια, ποιητική αυτή την φορά, έκφραση της γενιάς μας, της γενιάς που την έχουν πάρει φαλάγγι οικονομικά και ταυτόχρονα αξιακά, ιδεολογικά και αισθητικά είναι γενιά που ωστόσο αμύνεται με πρόσημο επίθεσης.

«Οδηγίες για οικιακές βοηθούς» της Λουσία Μπερλίν

Στην Μπερλίν είναι η τόλμη και το ρίσκο που παίρνει για να παρέμβει στη ροή του χρόνου. Αυτή είναι η αίσθηση και το αποτύπωμα αυτής μένει μετά την ανάγνωση κάθε ιστορίας της. Εκεί που όλα κυλούν «ομαλά» και με προκαθορισμένη πορεία-κατάληξη, έρχεται το αόρατο χέρι της Μπερλίν και τα βγάζει εκτός πορείας.

“Μαύρο νερό”, Μιχάλης Μακρόπουλος | Κατάδυση στη σκιά

Ο Μιχάλης Μακρόπουλος γράφει για τα όρια αντοχής του ανθρώπου όταν όλα ερημώνουν μέσα του. Για την αποχώρηση της ζωής και τη μοναξιά της ομορφιάς. Για τη λύτρωση του θανάτου και τα τελευταία μέτρα πριν το φινάλε. Το μόνο που μένει είναι η προσμονή.  

«Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας» του Thomas Pynchon: εκτός ορίων

Ο Pynchon ξεπερνά το αποκαλυπτικό μυθιστόρημα και μεγαλουργεί στον χώρο του μεταποκαλυπτικού. Η νοσηρή πραγματικότητα γίνεται πύλη εισόδου για ένα σουρεαλιστικό, φουτουριστικό, κυνικό, απόλυτο μυθιστόρημα.

“Θέναρ” της Αγγελικής Δημουλή | Με ένα χάδι ξεκινάνε όλα

Στην αριστερή σελίδα σύντομα, άμεσα ποιήματα και στη δεξιά σκέψεις, λέξεις, εικόνες δίχως σαφή σύνδεση, παράδειγμα αυτόματης γραφής. Εκ δεξιών η προσφορά, το δώρο, εξ ευωνύμων το αντίδωρο. Αυτό έχει να κάνει με την ανεκτίμητη αξία της γέννησης, του παιδιού.

Αυτοί που δεν κρύβονται πια, “Το τραγούδι του χιλμπίλη” του J. D. Vance

Ο χιλμπίλης είναι αυτός που αντιδρά σπασμωδικά και καταλήγει σε επιλογές Τραμπ. Ο λευκός της εργατικής τάξης που δεν ζει στις μητροπόλεις, αλλά στις αχανείς εκτάσεις απομακρυσμένων πολιτειών των ΗΠΑ. Σε μας είναι αυτός που συντηρεί την αντίδραση και τον φασισμό.