Ο Νικήτας Σινιόσογλου σε μια δοκιμή περιπλάνησης, στη «Λεωφόρο ΝΑΤΟ» (Εκδόσεις Κίχλη) εκφράζει τον τόπο και το τοπίο, το ανήκειν και η ανεστιότητα, έννοιες που ρέουν όταν περιπλανούμαστε, όταν χανόμαστε και βρισκόμαστε σε λαβυρίνθους με άγνωστο τέλος.
Ο βραβευμένος με “Booker” συγγραφέας Τζούλιαν Μπαρνς, δηλώνει πως θα υπάρχουν σε λίγο καιρό προειδοποιητικά σημάδια στα βιβλία για να… προστατεύουν τους αναγνώστες από άβολες αλήθειες!
Ο Ginsberg τσακισμένος και αυτός και beat και χίπστερ, παίρνει φόρα με τις λέξεις και τα ποιήματα σκαπάνη και γιασεμί παράλληλα και το σώμα του και σταματάει το 1978 το ιμπεριαλιστικό πλουτώνιο και συλλαμβάνεται από τους μπάτσους διότι είναι ένα «όμορφο χρυσό ηλιοτρόπιο» και όχι ένας σαχλόμαγκας και «λέρα στο πετσί». Σκέψεις για τον ποιητή και αφορμή ώστε και οι λέξεις να επανορθώνονται στην πραγματική τους σημασία.
Ο Κάφκα δεν ήταν ένας ακόμη μυθοπλάστης. Στην ουσία ήταν μέγας ανατόμος του “σώματος” της κοινωνίας. Η λογοτεχνία ήταν το μέσο για να “διαβάσει” και να καταλάβει τι συνέβαινε στον κόσμο.
Για τέσσερις εβδομάδες θα αφοσιωνόμουν στο εγχείρημα “Crash” όπως το αποκαλούσαμε. Σε αυτή την περίοδο θα έγραφα από τις 9 π.μ. έως τις 10:30μ.μ. Δευτέρα με Σάββατο. Με αυτόν τον τρόπο, πιστεύαμε, δεν θα έβγαζα περισσότερη δουλειά ποσοτικά, αλλά θα έφτανα σε μια πνευματική κατάσταση στην οποία ο φανταστικός κόσμος μου θα ήταν πιο αληθινός για μένα από τον πραγματικό.
Ο Σελίν δεν είχε καμία πρόθεση να “εκμεταλλευτεί” τον κόσμο. Απλά τον μετέφερε στο χαρτί και ο καθένας ας έβγαζε τα συμπεράσματα του. Για τον Σελίν είχε σημασία μόνο η δουλειά του, η γλώσσα και το συναίσθημα. Ο κόσμος “ήρθε” σε αυτόν μέσα από την επιθυμία του να γίνει γιατρός, μέσα από τη φτώχεια τον πόλεμο. Τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει να αναθεωρήσει, να δει την πραγματικότητα διαφορετικά. Δεν τον ένοιαζε. Το περιοδικό “The Paris Review”, στο τχ. 33 δημοσίευσε παλαιότερες συνεντεύξεις του και μέσα απ’ αυτές φαίνεται ο άνθρωπος-συγγραφέας Σελίν.
“Η δίψα” είναι ένα καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα που θα ενθουσιάσει τους πιστούς αναγνώστες του Νέσμπο και του Χάρι Χόλε, αλλά και όσοι τον διαβάσουν για πρώτη φορά θα καταλάβουν γιατί τόσοι πολλοί έχουν “εθιστεί” στη “NESBOMANIA”.
Η δεκαετία του ’60, όπως συμβαίνει συχνά σε περιόδους κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής, ήταν συγχρόνως μια εποχή μεγάλης καλλιτεχνικής άνθισης. Όλες οι τέχνες άκμαζαν, οι εκδόσεις, το θέατρο, ο κινηματογράφος, αλλά πάνω απ’ όλα η μουσική, το περιούσιο μέσο της δεκαετίας. Οι Beatles, οι Stones, oι Who, oι Doors, ο Μπομπ Ντίλαν, o Πολ Σάιμον και δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες (δημοφιλείς και σοβαροί) μετέτρεψαν την φολκ, το ροκ, το ριδμ-εντ-μπλουζ, ακόμα και την κάντρι, σε μια μορφή διαμαρτυρίας.
Το νέο κινηματογραφικό φεστιβάλ, Adaptation Film Festival εστιάζει αποκλειστικά σε προσαρμογές λογοτεχνικών και θεατρικών έργων καθώς και graphic novels και προτείνει για μια εβδομάδα πρεμιέρες ταινιών του παγκόσμιου σινεμά καθώς και επαναπροσέγγιση παλιότερων αριστουργημάτων της 7ης τέχνης.
Στο Περιοδικό για τη Διατάραξη της Κοινής Ησυχίας αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με τη νέα χρονιά μια σειρά λογοτεχνικών δοκιμίων για την ποίηση της νεότερης ποιητικής γενιάς…