μακαρθισμός

Η γενοκτονία, ο κινηματογράφος, η λογοκρισία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Πριν κάποιες μέρες στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου βραβεύτηκαν με δυο κορυφαία βραβεία για το «No Other Land», ένα ντοκιμαντέρ που υπερασπίζεται την Παλαιστίνη (Panorama Audience Award for Best Documentary Film, Berlinale Documentary Film Award) οι συνεργάτες-σκηνοθέτες από το Ισραήλ (Γιούβαλ Άμπραχαμ) και την Παλαιστίνη (Μπάζελ Άντρα). Πήρανε τα βραβεία και κάνανε δημόσια δήλωση, δίχως «ναι μεν αλλά», και χειροκροτηθήκανε από την αίθουσα. Κι άλλοι συνάδελφοι τους στο ίδιο φεστιβάλ με διάφορους τρόπους, θέσανε τον εαυτό τους ανοιχτά πλάι στον λαό της Παλαιστίνης. Οι θεσμοί θορυβήθηκαν στα σοβαρά. Ζήτησαν από το φεστιβάλ να απολογηθεί για την «εκτροπή» του. Το φεστιβάλ το έκανε επί τόπου. Οι καλλιτέχνες που βράβευσε, δυο μέρες έπειτα «αδειάστηκαν». Και ο Ισραηλινός σκηνοθέτης δέχεται πίσω στη χώρα του απειλές κατά της ζωής του και της οικογένειας του. Η λογοκρισία έχει μακρά προϊστορία και ενεργεί καθημερινά στο παρόν για να σιωπήσει η ανθρωπότητα μπρος στο έγκλημα της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη.

Νεο-μακαρθισμός και καλλιτεχνική αντίσταση: Ο πόλεμος ως ευκαιρία επιβολής συστημικής «ευγονικής» στο πεδίο της κουλτούρας

Το αντιρωσικό πολιτισμικό πογκρόμ έχει μόνο ως πρόσχημα τον πόλεμο. Στην ουσία, πρόκειται για ένα είδος συστημικής «γενικής δοκιμής» των κινηματικών ορίων, στην κατασταλτική επέλαση στη συνείδηση, με όχημα την πολιτιστική δημιουργία.

Σκαλίζοντας τα γεγονότα | 9 Δεκεμβρίου

9 Δεκεμβρίου 1987: Ισραηλινο-παλαιστινιακή Σύγκρουση: Έναρξη της Πρώτης Ιντιφάντα στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη. Η

Ο Σαρλώ πολιτικός πρόσφυγας – 65 χρόνια από την απαγόρευση εισόδου του Τσάπλιν στις ΗΠΑ

Ο Τσάπλιν θα επέστρεφε στις ΗΠΑ μόνο μία φορά και για λίγο, όταν έλαβε μια ολιγοήμερα βίζα για να παραλάβει το «’Οσκαρ» το 1972. Εξίσου σπουδαία, όμως, είναι και η στάση του στην συνεχή πάλη για εξανθρωπισμό του ανθρώπου.

Vladimir “Samarin” Sokolov: Ένας συνεργάτης των ναζί με έδρα στο πανεπιστήμιο του Yale

Η πορεία του από τον μηχανισμό ρατσιστικής και αντι-κομμουνιστικής προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας στην κορυφή του ακαδημαϊκού στερεώματος του “ελεύθερου κόσμου” παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς είναι ενδεικτική της αντιμετώπισης των συνεργατών των ναζί από τις “δημοκρατίες της Δύσης”.

Ομάδα πείρα(γ)μα: «Η Δίκη του Μπρεχτ»

«Μία Δίκη στην οποία η ηλιθιότητα δικάζει την ευφυΐα, η υποκουλτούρα την κουλτούρα, ο φανατισμός την ελεύθερη σκέψη, οι “πατριώτες” τους ανθρωπιστές… Μία δημόσια άσκηση υποταγής… Μία συνθήκη όπου, το να κατονομάζεις και να ενοχοποιείς χωρίς κανένα στοιχείο φίλους και συνεργάτες ως “εχθρούς”, αντί για παλιανθρωπιά θεωρείται “ηρωικό καθήκον”… Και κυρίως μία αντίληψη για τη ζωή και την πολιτική που επικίνδυνα ταυτίζει τη δημοκρατία με τον καπιταλισμό σε συνδυασμό με την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, που απαιτεί να υποτάξει, να εξευτελίσει και να αφανίσει κάθε άλλο τρόπο σκέψης κι έκφρασης από τον πλανήτη…»