Το αντιρωσικό πολιτισμικό πογκρόμ έχει μόνο ως πρόσχημα τον πόλεμο. Στην ουσία, πρόκειται για ένα είδος συστημικής «γενικής δοκιμής» των κινηματικών ορίων, στην κατασταλτική επέλαση στη συνείδηση, με όχημα την πολιτιστική δημιουργία.
9 Δεκεμβρίου 1987: Ισραηλινο-παλαιστινιακή Σύγκρουση: Έναρξη της Πρώτης Ιντιφάντα στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη. Η
Ο Τσάπλιν θα επέστρεφε στις ΗΠΑ μόνο μία φορά και για λίγο, όταν έλαβε μια ολιγοήμερα βίζα για να παραλάβει το «’Οσκαρ» το 1972. Εξίσου σπουδαία, όμως, είναι και η στάση του στην συνεχή πάλη για εξανθρωπισμό του ανθρώπου.
Η πορεία του από τον μηχανισμό ρατσιστικής και αντι-κομμουνιστικής προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας στην κορυφή του ακαδημαϊκού στερεώματος του “ελεύθερου κόσμου” παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς είναι ενδεικτική της αντιμετώπισης των συνεργατών των ναζί από τις “δημοκρατίες της Δύσης”.
«Μία Δίκη στην οποία η ηλιθιότητα δικάζει την ευφυΐα, η υποκουλτούρα την κουλτούρα, ο φανατισμός την ελεύθερη σκέψη, οι “πατριώτες” τους ανθρωπιστές… Μία δημόσια άσκηση υποταγής… Μία συνθήκη όπου, το να κατονομάζεις και να ενοχοποιείς χωρίς κανένα στοιχείο φίλους και συνεργάτες ως “εχθρούς”, αντί για παλιανθρωπιά θεωρείται “ηρωικό καθήκον”… Και κυρίως μία αντίληψη για τη ζωή και την πολιτική που επικίνδυνα ταυτίζει τη δημοκρατία με τον καπιταλισμό σε συνδυασμό με την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, που απαιτεί να υποτάξει, να εξευτελίσει και να αφανίσει κάθε άλλο τρόπο σκέψης κι έκφρασης από τον πλανήτη…»