«Ένα φεστιβάλ μικρού μήκους με δωρεάν είσοδο δεν αποφέρει το ελάχιστο από άποψη εσόδων. Ο λόγος που το πραγματοποιούμε είναι η βασική φιλοσοφία που διέπει το χώρο από την πρώτη στιγμή που άνοιξε. Να δώσουμε βήμα σε ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν την τέχνη τους και να επικοινωνήσουν. Το Φεστιβάλ είναι απλά μία τέτοια προσπάθεια.»
Το «4.1 miles», το προτεινόμενο για Όσκαρ μικρού μήκους ελληνικό ντοκιμαντέρ, με θέμα τους πρόσφυγες όφειλε να δομήσει μια άποψη, με περισσότερο σεβασμό, με περισσότερη ευθύνη, περισσότερη ειλικρίνεια. Ωστόσο, επέλεξε να προτάξει έναν ανώδυνο συμβιβασμό, έναν κούφιο «ανθρωπισμό» και δυστυχώς μια βραβευτική λογική τύπου «εφόσον πουλάει ο θάνατος, θάνατο θα δώσω». Η “χρήση” και “χρησιμοποίηση” του όλου προσφυγικού ζητήματος μεταφράζει την ανθρωπιά μας εν τέλει σε στατιστική, λόγω της δράσης της συνήθειας να βλέπουμε πτώματα, να βλέπουμε θάνατο, να βλέπουμε και να παρατηρούμε τον πόνο του άλλου, αποστασιοποιημένοι, μη κοινωνοί, παρατηρητές και όχι δρώντες.
Για ένα παράξενο, “εξωτικό” αλλά κυρίως ξένο φρούτο και τη διαβρωτική λειτουργία του δηλητηρίου του ρατσισμού