Η συζήτηση αργά ή γρήγορα θα ξεκινούσε. Έχοντας τώρα την δυνατότητα να δούμε την ταινία, η συζήτηση μπορεί να γίνει πλέον επί του προκειμένου. Αν και (θα) συνεχίζεται να μην γίνεται επί της ουσίας. Ίσως γιατί η ουσία απέχει σοβαρά από την επιφανειακή διαμάχη που και η ίδια η ταινία του Κώστα Γαβρά συνειδητά συντηρεί για τις μέρες που όλοι ζήσαμε.
Χρέος όλων μας να μην αφήσουμε τους χιλιάδες ασθενείς, που έχουν βρει καταφύγιο στο ΜΚΙΕ λόγω έλλειψης ασφάλειας και χρημάτων, αφού δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για μετεγκατάστασή του
Χίλιες σελίδες ανάλυσης για τη σήψη του ελληνικού καπιταλισμού και των ΜΜΕ του, δεν αρκούν για να περιγράψουν τα δέκα λεπτά του Δημήτρη Κοντομηνά και το παραλήρημα της άρχουσας τάξης.
«Η μοναξιά δεν είναι απλά ένα υπαρξιακό ζήτημα αλλά αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθήθηκαν στα χρόνια των Μνημονίων. Η αλληλεγγύη ήρθε ως απάντηση στην κοινωνική απομόνωση».
Τα μνημόνια, υπό την απειλή χρεοκοπίας, απλώς επιτάχυναν την βίαιη διάλυση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, το οποίο, όπως είδαμε στο Α’ Μέρος, αποτελεί μία από τις βασικές επιδιώξεις του κεφαλαίου.
Λες και οι ελλείψεις δασκάλων είναι κάτι σαν «φυσικό φαινόμενο». Λες και δεν είναι συνέπεια των άγριων, συνειδητών περικοπών στην Εκπαίδευση, με «μπαμπούλα» ένα χρέος που δεν δημιουργήσαμε εμείς, αλλά ένα κράτος που διαμεσολαβεί στην αρπαγή του κοινωνικά παραγώμενου πλούτου, από μια χούφτα κεφαλαιοκρατικά παράσιτα.