Το κράμα της καλλιτεχνικής ιδιοφυίας και της άρτιας τεχνικής κατάρτισης ήταν ο καταρχήν σκοπός της σχολής. Δεύτερος στόχος ήταν η θεμελίωση της τυποποιημένης φόρμας, ικανής για μαζική παραγωγή, και κατάλληλης για χρήση από πλήθος καταναλωτών, την πλειοψηφία του λαού.
Με αφορμή τα 100ά του γενέθλια, το Goethe-Institut, μαζί με συνεργαζόμενους φορείς, ειδικούς και ενδιαφερόμενους επισκέπτες, θα αναζητήσει τα ίχνη του Bauhaus και θα διερευνήσει την ιστορία της επίδρασης του κινήματος στη Νοτιοανατολική Ευρώπη – αναζητώντας την κληρονομιά του Bauhaus στην αρχιτεκτονική, το ντιζάιν, την εικαστική τέχνη, το χορό, την παιδαγωγική και τη μουσική.
«Αν θες να είσαι ευτυχισμένος, που να πάρει ο διάλος, κρέμασε τον ιδιοκτήτη σου, κάνε κομμάτια τους παπάδες, που να πάρει ο διάολος, γκρέμισε τις εκκλησίες και ρίξε τον Θεούλη στα σκατά.»
Ο Ginsberg τσακισμένος και αυτός και beat και χίπστερ, παίρνει φόρα με τις λέξεις και τα ποιήματα σκαπάνη και γιασεμί παράλληλα και το σώμα του και σταματάει το 1978 το ιμπεριαλιστικό πλουτώνιο και συλλαμβάνεται από τους μπάτσους διότι είναι ένα «όμορφο χρυσό ηλιοτρόπιο» και όχι ένας σαχλόμαγκας και «λέρα στο πετσί». Σκέψεις για τον ποιητή και αφορμή ώστε και οι λέξεις να επανορθώνονται στην πραγματική τους σημασία.
Η ταινία εκφράζει την πιο ακραία θέση του ανθρώπου στον κόσμο: Το άτομο απομονωμένο και περιορισμένο σε ένα κόσμο κατά πολύ μεγαλύτερο του, εχθρικό και μη προσβάσιμο. Είναι μέσα και ταυτόχρονα στο περιθώριο της εποχής του. Ο Antonioni παραδίδει, με την “Κόκκινη έρημο” του 1964, μια από τις πιο ακραίες μελέτες πάνω στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.
Ο Καντίνσκι όπως και πολλοί καλλιτέχνες του κύκλου του ήταν μυστικιστής, αντιπαθούσε τις αξίες της προόδου και της επιστήμης και επιθυμούσε την αναγέννηση του κόσμου μέσα από μια τέχνη ανόθευκτης εσωτερικότητας.
Ο μοντέρνος ζωγράφος δεν θα μπορεί να εκφράσει την εποχή του, το αεροπλάνο, την ατομική βόμβα, το ραδιόφωνο, με τις παλιές φόρμες της Αναγέννησης ή οποιουδήποτε άλλου πολιτιστικού παρελθόντος.
Σκέψεις για την Νέα Υόρκη ως χωνευτήρι αισθητικής, εκεί όπου πρωτοπορία, πειραματισμός και… θόρυβος μοιάζουν με ένα μετεωρίτη που καθόρισε και καθορίζει την σύγχρονη τέχνη από το 60′ και έπειτα.
Μετά το “Περιμένοντας τον Γκοντό”, το “θέατρο δεν είναι ποτέ το ίδιο” έχει σημειωθεί για το αριστούργημα του ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα και στοχαστή Σάμουελ Μπέκετ. Για κάποιους ήταν ανατόμος της απόγνωσης, για άλλους ο ιχνηλάτης του κενού. Σίγουρα ήταν ένας από τους καθοριστικούς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, που άλλαξαν πλήρως το θεατρικό τοπίο φέρνοντας το στην μοντέρνα εποχή, έτοιμο να συγκρουστεί με το σύνολο των ηθικών αναφορών μιας κοινωνίας σε παρακμή.
Το σινεμά δεν είναι πλέον πεδίο εκμετάλλευσης μονάχα των στούντιο και του βιομηχανικού συμπλέγματος αλλά έχει γίνει αρκετά πιο προσιτό, σε μεγαλύτερο από το παρελθόν εύρος, του πληθυσμού, έχει γίνει πιο δημοκρατικό, από άποψη πρόσβασης στα μέσα για την πραγματοποίηση και την προβολή του. Η πλήθυνση των ανεξάρτητων δημιουργών επιβεβαιώνει, και βοηθάει επίσης, στην απόλυτη πλέον απομάκρυνση από τον κινηματογράφο του παρελθόντος, από την κλασική κινηματογραφική αφήγηση. Οι αισθητικές θεωρίες της μεταπολεμικής εποχής, μοιάζουν να έχουν νικήσει ανεπιστρεπτί.