
Η αθώωση είναι ηθική αυτουργία
Η εισαγγελέας Οικονόμου παραμένει πιστή, όχι στο ισχύον ποινικό δίκαιο και τη ποινική δικονομία της χώρας, ενώ περιφρονεί το διεθνές δίκαιο και το δεδικασμένο του…
Η εισαγγελέας Οικονόμου παραμένει πιστή, όχι στο ισχύον ποινικό δίκαιο και τη ποινική δικονομία της χώρας, ενώ περιφρονεί το διεθνές δίκαιο και το δεδικασμένο του…
Όλοι άνθρωποι είμαστε του ίδιου πολιτισμού, κι αυτό είναι το ζήτημα, πολιτισμού που κατασκευάζει, αναπαράγει, συντηρεί την ίδια ιδεολογία, νοοτροπία, συμπεριφορά και ηθική εδώ και αιώνες, αυτή της ιδιοκτησίας και της ανωτερότητας (και αναγκαστικής ως εκ τούτου ατομικής και μαζικής ξεφτίλας) απλώς κάποιοι ξεγλίστρησαν από το δασκάλεμα, αυτοί που επιλέγουν το άλλο στρατόπεδο δίχως «ιεράρχες» και «πατριάρχες» και «ευγενείς» και «πολιτισμένους», εκεί που σκέφτονται, πράττουν, αγαπούν, μισούν, αξιολογούν, κρίνουν, διακρίνουν και συγκρούονται: ισότιμα, ανθρώπινα και ριζοσπαστικά.
Ο Φατίχ Ακίν είναι αγαπητός στην χώρα μας. Και θα παραμείνει. Με την νέα του ταινία “In the Fade”, ο λόγος μοιάζει οριστικός: Βάζει πρώτος -και πριν από όλους τους Έλληνες σκηνοθέτες-, στο στόχαστρο και στο εδώλιο την Χρυσή Αυγή, τον ναζισμό της, την εγκληματική φύση και ιδεολογία της και τις διασυνδέσεις της σε μια Ευρώπη που εξαθλιώνεται. O Fatih Akin (κατά)δικάζει τους Χρυσαυγίτες όπως (κατά)δικάζει και τους Γερμανούς νεοναζιστές. Δεν υπαινίσσεται. Παίρνει σαφή θέση. Ο Fatih Akin υποδεικνύει δράση εναντίον τους.
Η οργανωμένη αντιφασιστική περιφρούρηση του Εμπρός με προφυλαγμένο το κτίριο και με την παρουσία και συμμετοχή πολύ κόσμου στάθηκε απέναντι στους ναζιστές που αποθρασυμμένοι από το πατριωτικό παραλήρημα του συλλαλητηρίου επέλεξαν να στοχεύσουν ένα θέατρο, έναν αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο τέχνης, ένα χώρο του απελευθερωτικού κινήματος, που παράγει αυτοοργανωμένο πολιτισμό από όλους για όλους.
Μια φωτογραφική καταγραφή της ναζιστικής κουλτούρας. Το Άουσβιτς απελευθερώθηκε στις 27 Γενάρη του 1945. Η μνήμη μας ποτέ.
Ένα κινηματογραφικό έργο λοιπόν, το να προωθεί, το να δημιουργεί την εικόνα μιας Βέρμαχτ και των SS ως κάτι το επιβλητικό που πρέπει να το κοιτάζουμε με δέος σημαίνει αυτομάτως πως αποδέχεται την αισθητική της Ρίφενσταλ, του Γκέμπελς και του Χίτλερ. Γιατί αυτό ακριβώς επιζητούσαν και θέλανε να πετύχουνε και οι ίδιοι οι ναζί. Να θεωρηθούν από τους λαούς του κόσμου άτρωτοι, θεοί, υπερήρωες, υποκείμενα λατρείας, υποκείμενα δόξας και δικαιωματικοί φορείς της παγκόσμιας καταπίεσης.
Συγκλονιστικό «κατηγορώ» κατά της υποκρισίας, των «μεγάλων πορτοφολιών» και της γενεσιουργού αιτίας πίσω από το Γ’ Ράιχ, από τον Γερμανό θεατρικό συγγραφέα, λογοτέχνη, σκηνοθέτη, ζωγράφο, Πέτερ Βάις
Ο λόγος του Φεστ κρατά την παιδικότητα του παραμυθιού και τη δύναμη της μαρτυρίας που αποκαλύπτει. Σαν τη χαλαρή κουβέντα που θα ξεκινήσει από το απρόσμενο και θα καταλήξει σε γλυκόπικρη μελαγχολία.
Από εμβληματικό σύμβολο του “κακού”, σε εργαλείο της μνημειώδους κενότητας του νεοφασισμού… [Δεν φταίει ο Νταρθ.]
12 Οκτωβρίου 1944, ημέρα Πέμπτη. Ύστερα από 1264 μέρες Κατοχής η Αθήνα είναι και πάλι ελεύθερη.