Η ψυχή μας «φτιάχνεται» όταν γεμίζουμε με εικόνες και συναισθήματα το αρκουδάκι που κουβεντιάζουμε όταν μας λείπει η μητέρα μας. Στα ποιήματα που γράφουμε όταν δε μπορούμε να μιλήσουμε στην αγαπημένη μας. Στα όνειρα που βλέπουμε και τα συμπτώματα που υποφέρουμε όταν δε μπορούμε να πούμε την αλήθεια μας.
Ένα από τα παράδοξα χαρακτηριστικά της ανησυχίας, είναι ότι συχνάζει σε μέρη ήσυχα. Αλίμονο αν μας προλάβει πριν κοιμηθούμε. Μας τσιμπάει αδιάλλακτα σε κάθε σημείο του ψυχικού μας σώματος, με το ασαφές κεντρί του μέλλοντος. Τα χρήματα, η σχέση μας, η δουλειά μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας, μουρμουρίζουν ερωτήματα υπνωτισμένα από την ανησυχία. Σαν μια καυτή χιονοστιβάδα άγχους, που προσπαθούμε να αποφύγουμε στριφογυρίζοντας στο κρεββάτι ή με το μονότονο νανούρισμα της τηλεόρασης. Μετράμε λευκά προβατάκια, ελπίζοντας πως δε θα φανεί το μαύρο. Εστιάζουμε το νου μας σε κάτι ευχάριστο, που όμως σαν ατμός μας φεύγει από τα χέρια.
Η Βιριδιάνα, έχει μόλις διαλέξει τους ζητιάνους που θα φιλοξενηθούν στην άδεια έπαυλη του θείου της, ο οποίος μόλις έφυγε από τη ζωή. Πιστεύει πως με κάποιο τρόπο φταίει για το θάνατό του και μάλλον, έχει αποφασίσει να κερδίσει μια θέση στον Παράδεισο μέσω της ολοκληρωτικής αφιέρωσής της στους άτυχους αυτού του κόσμου.
Ομολογώ πως πάντα μου φαινόταν περίεργο, σε σημείο να μου προκαλεί δέος, το πώς μπορούμε κι αγνοούμε τη συντριπτική πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, λαμβάνοντας την οποιαδήποτε απόφαση. Υπάρχει κάτι το θρησκευτικό πίσω απ όλα αυτά. Διότι είναι δύσκολο, μέχρι και αδύνατον, να προβλέψουμε τι θα συμβεί. Δεν μπορούμε να υπολογίσουμε όλα τα πιθανά αποτελέσματα. Όμως λειτουργούμε σαν αυτό να συνέβαινε.