
«Η Ελλάδα του Ελύτη», της Ιουλίτας Ηλιοπούλου
Τα επίμονα ερωτήματα απαιτούν επίμονες απαντήσεις και στο τι είναι η πατρίδα μας; μία είναι η απάντηση: ο ποιητής. Στα αδιάκριτα «γιατί;», «πως;» η ιδιότητα…
Τα επίμονα ερωτήματα απαιτούν επίμονες απαντήσεις και στο τι είναι η πατρίδα μας; μία είναι η απάντηση: ο ποιητής. Στα αδιάκριτα «γιατί;», «πως;» η ιδιότητα…
Ο άγγελος έσκυψε να δει το απέραντο γαλάζιο. Μα τυφλώθηκε από την αντανάκλαση. Την αντανάκλαση του μπλε και του άσπρου. Φως που έσταζε αρμύρα. Πλησίασε…
18 Οκτωβρίου 1979: Η Σουηδική Ακαδημία ανακοινώνει ότι το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας θα απονεμηθεί στον Οδυσσέα Ελύτη.
Οδυσσέας Ελύτης. Σαπφώ. Μια συγγένεια. Ο Ελύτης θέλησε να μεσολαβήσει στο έργο της. Να μεσολαβήσει και να παραδώσει κάτι νέο.
Ο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο, ο Τζουζέππε Ουνγκαρέττι, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο Μ. Καραγάτσης, ο Γιώργος Κατσίμπαλης, ο Στρατής Τσίρκας, ο Τάκης Σινόπουλος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Γιάννης Μόραλης και πολλοί άλλοι συνθέτουν τον ασπρόμαυρο κόσμο του Μάριο Βίττι.
Ο Ελύτης σε αυτή τη συλλογή στρέφεται στον εαυτό του, στον πυρήνα της ύπαρξής του για να ατενίσει το άπειρο. Το σκοτάδι του χάους που κρύβει μέσα του τον κόσμο μας. Διαβάζοντας «Τα τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας» αισθάνεσαι ότι είναι το πρελούδιο του «Άξιον Εστί» ή το μετείκασμά του. Σαν να «μεταφράζεται» ο στίχος: Νυν Νυν το μηδέν και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!
Στον ύστερο ποιητικό του βίο ο Ελύτης γίνεται πιο ενδοστρεφής, πιο φιλοσοφικός. Στη συλλογή “Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας” προσπαθεί να δει “πίσω από τον Τύραννο τον ουρανό”