Οι ισραηλινές ηγεσίες έχουν μια μόνιμη επωδό: το δικαίωμα στην αυτοάμυνα γιατί «δέχονται επίθεση». Με βάση αυτό “νομιμοποιούνται” να φυλακίζουν ή να σκοτώνουν εν ψυχρώ πολίτες στον δρόμο, και να βομβαρδίζουν νοσοκομεία γεμάτα ασθενείς και άστεγους.
Πώς γίνεται να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά στην παροχή απολύτως απαραίτητης για την επιβίωση βοήθειας προς ανθρώπους σε πληγείσες περιοχές; Γιατί υπάρχει παντελής σιωπή για το χάος που επικρατεί στη βόρεια Συρία για το οποίο ευθύνη έχουν και ο «εταίρος» Ερντογάν και οι ίδιες οι ΗΠΑ;
Ο παλαιστινιακός λαός μόνος, και θα τολμούσε κανείς να πει «παραγκωνισμένος» πλέον από το προσκήνιο της διεθνούς πολιτικής σκηνής, συνεχίζει να δολοφονείται με όπλα, με πείνα, με εξαθλίωση, με αποκλεισμό, με βόμβες, και απειλείται να «δολοφονηθεί» και από την λήθη και την περιθωριοποίηση της αλήθειας
Συγκέντρωση αλληλεγγύης, 12 Σεπτεμβρίου, 7 μμ, μπροστά στην πρεσβεία της νόμιμης ηγεσίας της Βενεζουέλας, Χάριτος 6 Κολωνάκι
1945: Υπογράφεται στο Σαν Φρανσίσκο ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών.
Ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε πρόγραμμα στέγασης, θεωρούμε πως πρόκειται για κρατική παρέμβαση που επιβάλλεται χωρίς καμία προπαρασκευαστική διαδικασία, με πρόφαση την «αποσυμφόρηση» των Κέντρων Υποδοχής και Ταυτοποίησης στα νησιά, αναπαράγοντας τις ίδιες πρακτικές «έκτακτης ανάγκης» που εφαρμόστηκαν αναποτελεσματικά τα τελευταία χρόνια.
Η χειραγώγηση της κοινής γνώμης στην περίπτωση της Βενεζουέλας είναι παρόμοια με αυτήν του 2003 πριν την εισβολή στο Ιράκ – μια μικρή ματιά στην μακρά ιστορία αμερικανικών επεμβάσεων απλώς επιβεβαιώνει το προφανές
Αν η βαρβαρότητα μπορούσε κάπως να οριστεί, τότε σίγουρα θα λεγόταν (και) Υεμένη
Για τους Παλαιστινίους ο αγώνας είναι ο μοναδικός δρόμος ύπαρξης. Κυριολεκτικά. Είναι αγώνας αξιοπρέπειας, είναι αγώνας όλων όσων θεωρούν ότι το δίκιο δεν μπορεί να είναι ο νόμος του ισχυρού
Βομβαρδίσαμε αυτούς που βομβαρδίζουν για να σταματήσουν να βομβαρδίζουν αυτούς που κι εμείς βομβαρδίσαμε