Μας μένει πάντα ο χορός των στίχων του ποιητή στην ιστορία, του «Ανθρώπου που έχει ανάγκη μια αγκαλιά τις νύχτες και persona που τα χώνει στην εξουσία ποιητικά και πρακτικά. Άνθρωπος που ζει με τις αδυναμίες του και παράλληλα σταθερός στις ταξικές του υποχρεώσεις….»
Aν περιμένετε βιογραφία ή ντοκιμαντερίστικη ακρίβεια, ξεχάστε το. Η ταινία δεν είναι κινηματογραφική απόδοση της Wikipedia, ούτε μελέτη στην προσωπικότητα του. Δείτε το, καλύτερα, σαν τον χορό των στίχων του ποιητή μέσα στην Ιστορία. Και με τα νερά και με τα απόνερα της. Και μέσα από αυτό ο Neruda θα απολέσει, επιτέλους, την ιδιότητα του ανέγγιχτου και άρα πρόσκαιρου μνημείου και θα μετατραπεί σε μια αγαπητή ανθρώπινη ιδιοφυία, που γκρεμίζει ήθη και εξουσίες.