Το αντιρωσικό πολιτισμικό πογκρόμ έχει μόνο ως πρόσχημα τον πόλεμο. Στην ουσία, πρόκειται για ένα είδος συστημικής «γενικής δοκιμής» των κινηματικών ορίων, στην κατασταλτική επέλαση στη συνείδηση, με όχημα την πολιτιστική δημιουργία.
Κλιμακώνουμε δίνοντας ένα δυναμικό «παρόν» την Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου και ώρα 18 : 00 (συγκέντρωση για την Αθήνα στα Προπύλαια στην Πανεπιστημίου). Ημέρα αγώνα των καλλιτεχνών δημιουργών και όλων των εργαζόμενων στο Θέαμα – Ακρόαμα.
Η λαϊκή κουλτούρα είναι ένα από αυτά τα πεδία όπου η πάλη για και ενάντια στην κουλτούρα των ισχυρών διεξάγεται · είναι επίσης το διακύβευμα που μένει να κερδηθεί ή να χαθεί μέσα σε αυτή την πάλη.
Μια ανάκληση αποδοχής ιδιωτικής μελέτης για ένα μνημείο, τεκμηριώνει τους κινδύνους από την αγοραία αντιμετώπιση της πολιτιστικής κληρονομιάς από το αστικό κράτος
Όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο οι αρχαιολόγοι έπιασαν στα πράσα την κυβέρνηση να βάζει χέρι σε μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους για να στείλει προς αγοραία «αξιοποίηση» στο Υπερταμείο, το υπουργείο Πολιτισμού προσπάθησε να τους βγάλει «τρελούς». Τώρα απλώς δεν μιλάει…
Η επταετία 1967-1974 ήταν μια κατεξοχήν αντιπνευματική εποχή. Πέραν όλων των άλλων, η Δικτατορία ήταν μηχανισμός ελέγχου της σκέψης και προσβολής της λογικής και της αισθητικής. Μέσα σε αυτό το κλίμα ξεπήδησαν οι πρώτες πολιτιστικές αντιστάσεις…
Η δεκαετία του ’60, όπως συμβαίνει συχνά σε περιόδους κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής, ήταν συγχρόνως μια εποχή μεγάλης καλλιτεχνικής άνθισης. Όλες οι τέχνες άκμαζαν, οι εκδόσεις, το θέατρο, ο κινηματογράφος, αλλά πάνω απ’ όλα η μουσική, το περιούσιο μέσο της δεκαετίας. Οι Beatles, οι Stones, oι Who, oι Doors, ο Μπομπ Ντίλαν, o Πολ Σάιμον και δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες (δημοφιλείς και σοβαροί) μετέτρεψαν την φολκ, το ροκ, το ριδμ-εντ-μπλουζ, ακόμα και την κάντρι, σε μια μορφή διαμαρτυρίας.
Αναδημοσιεύουμε και σας προσκαλούμε κι εμείς με τη σειρά μας σε ένα πολύ ενδιαφέρον κάλεσμα: Το Καρπούζι γιορτάζει την επιστροφή του! Η δεύτερη σεζόν πολιτιστικής…
Τέχνη – εμπόρευμα, δημιουργοί – εργάτες των «πολιτιστικών βιομηχανιών», κοινό – πελάτες και συνείδηση – «κιμάς» είναι το «όραμα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον πολιτισμό. Οι καιροί παραμένουν μοντέρνοι…
Η επταετία 1967-1974 ήταν μια κατεξοχήν αντιπνευματική εποχή. Πέραν όλων των άλλων, η Δικτατορία ήταν μηχανισμός ελέγχου της σκέψης και προσβολής της λογικής και της αισθητικής. Μέσα σε αυτό το κλίμα ξεπήδησαν οι πρώτες πολιτιστικές αντιστάσεις…