Γιατί μας μπερδεύεις κύριε Tarantino;
Είμαι υπέρ του Tarantino και θα βάλω στην νέα του ταινία τέσσερα αστεράκια. Λογικό θα ήταν να ξεκινάει με αυτόν τον τρόπο μια παρουσίαση ταινίας….
σινεμά
Πρόσωπα & Ιστορίες | Γλυκιά, ανόθευτη, πρωτοφανής επιβράβευση του ανθρώπου
Η ανεξάντλητη τέχνη του κινηματογράφου μπορεί τελικά ακόμη και σήμερα να μας εκπλήσσει χαρίζοντας μας απρόσμενα τόσους μεγατόνους ζωής και ειλικρινούς συναισθήματος: ίσως από τις πιο όμορφες και γλυκές ταινίες που έχουμε δει. Η Agnes Varda και ο JR δυο σπουδαίοι καλλιτέχνες κάνουν ένα ταξίδι on camera με στόχο κάτι το τόσο απλό μα ταυτόχρονα πολύ πιο βαρυσήμαντο: να τιμήσουν τον άνθρωπο. Τον εργαζόμενο άνθρωπο.
“Night will fall” | Φρίκη, πραγματική ναζιστική φρίκη.
Το όραμα του Bernstein και του Hitchcock, «German Concentration Camps Factual Survey» του 1945 με υλικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί δεν έγινε ποτέ. Δεν του επετράπη να ολοκληρωθεί. «Ενοχλούσε πολιτικά», όπως λέει ο σκηνοθέτης. Χιλιόμετρα φιλμ έμειναν αναξιοποίητα ή αξιοποιημένα για άλλους λόγους. To ντοκιμαντέρ “Night will Fall” ερευνά το φιλμικό υλικό και τους λόγους των 70 χρόνων αποσιώπησης του από την συλλογική παγκόσμια συνείδηση.
Τσάρλι Τσάπλιν: Εδωσε χρώμα στο ασπρόμαυρο
Κανένας ηθοποιός δεν κατάλαβε και γοήτευσε καλύτερα τον κόσμο όπως ο Τσάπλιν. Οι κωμικοτραγικές συγκρούσεις του ανθρώπου με τη μοίρα εξανθρωπίστηκαν επιτήδεια και αποτελεσματικά απ’ αυτόν, χαρίζοντας του καλλιτεχνική αθανασία. Σε περισσότερες από 80 ταινίες, από το 1914 μέχρι το 1967, απεικόνισε τον ανθρωπάκο που έχει στραπατσάρει η ζωή. Καθοριστικός καλλιτέχνης του κινηματογράφου, άνθρωπος ριζοσπάστης, λαϊκός στοχαστής.
It’s (not) just a doc: Τι τρέχει με το σινεμά των ημερών μας;
Πολλοί γνωρίζουμε τον Vertov, τον Flaherty, τον Marker ή τον πιο σύγχρονο Guzman. Αυτοί και τα έργα τους ήταν ένα οπλοστάσιο αισθητικής προσφοράς με στόχο να απεικονίσουν και να «καθαρίσουν» την πραγματικότητα από την σαβούρα που δεν μας αφήνει να δούμε τι κρύβεται από κάτω. Ποιες είναι όμως οι παγκόσμιες και εγχώριες τάσεις του ντοκιμαντέρ; Τι εξιστορείται; Τι είναι στο στόχαστρο; Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, δίνει κάποιες απαντήσεις.
It’s (not) just a movie: Δέκα ταινίες για να (ξανα)ερωτευτούμε τον κινηματογράφο
Ο κινηματογράφος εκτός των άλλων, είναι βίωμα. Τον αγαπάμε σαν κάτι το οικείο, σαν κάτι το πραγματικό που βρέθηκε και πορεύτηκε δίπλα μας. Όλοι έχουμε αγαπημένες ταινίες. Αυτή είναι μια πρόχειρη λίστα, δίχως σειρά προτίμησης και εκτός ιστορικών και αντικειμενικών δεσμεύσεων. Αν η τέχνη για κάποιον ακατανόητο λόγο απονεκρωνόταν, τούτες οι φιλμικές παρεμβάσεις θα την αναστήνανε.
«Βερολίνο, αντίο» του Fatih Akin, μια όμορφη απόδραση
Η νέα ταινία του Fatih Akin είναι μια φωτεινή – και όχι καλογυαλισμένη – ταινία δρόμου που απεικονίζει την πραγματικότητα ως ανοιχτό και απελευθερωτικό πεδίο δράσης, ως στόχο προς κατάκτηση. Είναι απλός, καθαρός, μυθοπλαστικός κινηματογράφος. Μια ιστορία, ένα παραμύθι που καλλιεργεί χαρακτήρα, καλλιεργεί αληθινά ασυμβίβαστα χαμόγελα. Η νέα ταινία του είναι μια όμορφη και αναγκαία απόδραση.
Trainspotting 2, η αναπόφευκτη κοινωνική «πρέζα»
«Lust for Li…» CUT! Όχι, δεν πάει μάλλον, έτσι. Τα nineties πέρασαν, είμαστε σε άλλον αιώνα και όποιος περιμένει μια επανάληψη για ικανοποίηση της φιλμικής του νοσταλγίας, απλά να το ξεχάσει. Ο Danny Boyle δεν πέφτει στην μεθοδευμένη λούμπα της εμπορικής εκμετάλλευσης, μα δομεί εκ νέου μια ιστορία χωρίς να απομακρύνεται διόλου από την αρχική βάση. Είτε έτσι (1996), είτε αλλιώς (2017), οι ταινίες προβάλλουν την ευρωπαϊκή πραγματικότητα σε πλάνα realpolitic. Γιατί είτε με ηρωίνες… είτε όχι, η μόλυνση από τον κοινωνικό βόθρο συνεχίζεται. Choose life ακούμε, αλλά τελικά τι ακριβώς δικαιούμαστε να διαλέξουμε;
«Είναι όλα μιμήσεις και ψέματα. Τα πάντα!»
Το «Persona» μοιάζει να είναι το αποκορύφωμα της τέχνης του Bergman, παίρνοντας υπόψη πως παρέμεινε 50 χρόνια (!) μετά, ένα μνημειώδες έργο μελέτης της ανθρώπινης προσωπικότητας, δίχως σκουριά πάνω του, δίχως μια άσπρη τρίχα. Οι προσεγγίσεις για «την καλύτερη ταινία που φτιάχτηκε πότε», σύμφωνα με την Susan Sontag, εκατοντάδες. Στην θεατρική του απόδοση οι συντελεστές έρχονται αντιμέτωποι με ένα μνημειώδες έργο τεραστίων διαστάσεων, και καταφέρνουν να επιβεβαιώσουν ξανά την γοητευτική και οδυνηρή του αλήθεια.
Με την κάμερα στο ένα χέρι και την… σύγχυση στο άλλο
Το σινεμά δεν είναι πλέον πεδίο εκμετάλλευσης μονάχα των στούντιο και του βιομηχανικού συμπλέγματος αλλά έχει γίνει αρκετά πιο προσιτό, σε μεγαλύτερο από το παρελθόν εύρος, του πληθυσμού, έχει γίνει πιο δημοκρατικό, από άποψη πρόσβασης στα μέσα για την πραγματοποίηση και την προβολή του. Η πλήθυνση των ανεξάρτητων δημιουργών επιβεβαιώνει, και βοηθάει επίσης, στην απόλυτη πλέον απομάκρυνση από τον κινηματογράφο του παρελθόντος, από την κλασική κινηματογραφική αφήγηση. Οι αισθητικές θεωρίες της μεταπολεμικής εποχής, μοιάζουν να έχουν νικήσει ανεπιστρεπτί.
- 1
- 2
- Μαρία Κίτσου: «Να αποκατασταθεί η φήμη της Ελένης Παπαδάκη»
- «Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές» της Ερσης Σωτηροπούλου
- Προς υπεράσπιση του Kusturica (ή του σινεμά ή του ανθρώπου ή της ζωής)
- Μάνος Δανέζης: «Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»
- Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ως γενικό σημείο αναφοράς (και γιατί θα ήθελαν να μην είναι)