«Κονέκτικατ», της Στέργιας Κάββαλου
Η γη μετριέται με παλάμες και λυγμούς, γέλια και σκαμμένο χώμα. Η γη μετριέται με βία, καθορίζεται απ’ αυτήν, αντιστέκεται σ’ αυτήν, ζει γι’ αυτήν….
Στέργια Κάββαλου
Η αλήθεια της παραίσθησης
Η ζωή περνά και χάνεται στις παραισθήσεις και στα ίχνη που αφήνει ψάχνουμε την αλήθεια και την αλήθεια του ψέματος. Δοκιμασία. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για…
Η δοκιμασία της απόδρασης
Τρυφερό βλέμμα, άγριο ουρλιαχτό Ο ποιητής δεν μπορεί να γράψει αν δεν βρει το ζώο που κρύβεται μέσα του. Ο βρυχηθμός, το κρώξιμο, το σύρσιμο,…
Συνέντευξη Στέργια Κάββαλου: «Τα ζώα ζούνε μαζί μας»
Η ταλαντούχα συγγραφέας μάς μιλά για το νέο της παιδικό βιβλίο «Τα αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα». Σκοπός της να ευαισθητοποιήσει παιδιά και ενήλικους γύρω από το θέμα της φροντίδας των αδέσποτων.
Grunge στο ελάχιστο κενό – Η Στέργια Κάββαλου στη νέα της συλλογή διηγημάτων
Η Στέργια αναγνωρίζει τα αποτυπώματα στο σώμα της πόλης και τα μεταφέρει σε μας σχεδόν όπως είναι. Η προσωπικότητα της περνάει στο κείμενο και τη βοηθάει να αφηγηθεί καλύτερα και πιο αποτελεσματικά τις ιστορίες της. Αν θέλετε να βάλετε μουσική, γιατί η Στέργια γουστάρει τη μουσική, βάλτε το “MTV Uplugged in New York” των Nirvana. Γιατί αν “Κάτι κλαίει ακόμα” θέλει τη φωνή του Cobain που σε παγιδεύει και σε ταξιδεύει…
Στο κατώφλι της ζωής -Η Στέργια Κάββαλου στη δεύτερη ποιητική της συλλογή “Δρόμος από Γάλα”
Η Στέργια Κάββαλου μας συστήνει τη νέα ζωή και πώς στέκεται απέναντι της. Αθώα, αμήχανα, στοργικά, αγχωμένα, αποφασιστικά, με γλυκόπικρη διάθεση, νηφάλια και πάνω σε δρόμους που αποκαλύπτει ο Μπωντλέρ -μια όαση φρίκης εν μέσω μιας ερήμου ανίας- περπατά τον δρόμο από γάλα. Κι αν γράφει στο σήμερα, είναι το αύριο και το χθες που την κατευθύνουν και η μήτρα του σώματος συναντά αυτήν του μυαλού.
Πλαστική άνοιξη – Λουλούδι σε τσιμέντο
Η Στέργια Κάββαλου στην πρώτη της ποιητική συλλογή αποθησαυρίζει καθετί πλαστικό και το φροντίζει, το προσέχει, το στιλβώνει και στο τέλος παραδίδει τα κομμάτια (της) καθαρά και όμορφα μελαγχολικά.
“Αλκηστις, ο μονόλογος της εξώπορτας” της Στέργιας Κάββαλου, στο θέατρο “Διθύραμβος”
Η Αλκηστις μπορεί να είναι γυναίκα, όμως στην πραγματικότητα είναι άφυλη. Γιατί, σε ποιον/α δεν έχει τύχει να κλειδωθεί έξω από το σπίτι του και να περιμένει κάποιον να του ανοίξει; Η διαφορά είναι ότι εδώ το προσωρινό (;) αδιέξοδο της ηρωίδας γίνεται αφορμή για έναν μονόλογο εξομολόγηση, έναν μονόλογο ξέσπασμα. Η “αθώα” ατυχία πυροδοτεί την έκρηξη σωρευμένων ατυχιών που απλώς περίμεναν κάποιον/α να τις ενεργοποιήσεις, να τις εκτονώσει.
Στέργια Κάββαλου: “Αντίστροφα. Love will tear us apart”
Η αγάπη και τα υποκείμενά της, τα παράγωγά της, οι τρόποι έκφρασής της, υπάρχουν σε αυτό το μυθιστόρημα(;) παντού. Στην αρχή και στο φινάλε. Η αμφιβολία για την ένταξή του στον μύθο, έγκειται στην ικανότητα και πρόθεση της συγγραφέως να αφηγηθεί μια ιστορία που έχει αληθινά στοιχεία έρωτα, αγάπης.
Άλκηστις. Ο μονόλογος της εξώπορτας, της Στέργιας Κάββαλου, στο Θέατρο Διθύραμβος
Η Κάββαλου γράφει για τη γυναίκα του σήμερα που παλεύει να κρατήσει το ενοχλητικό, δυσβάσταχτο “χθες” στις πλάτες της. Μιλάει για την εποχή μας, μέσα από τους ανθρώπους της.
- 1
- 2
- Μαρία Κίτσου: «Να αποκατασταθεί η φήμη της Ελένης Παπαδάκη»
- «Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές» της Ερσης Σωτηροπούλου
- Προς υπεράσπιση του Kusturica (ή του σινεμά ή του ανθρώπου ή της ζωής)
- Μάνος Δανέζης: «Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»
- Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ως γενικό σημείο αναφοράς (και γιατί θα ήθελαν να μην είναι)