συνέντευξη

(μια) Κουβέντα με τον Δημήτρη Μυστακίδη

«Αυτός ο λαός για τι έχει να περηφανευτεί τα τελευταία εκατό χρόνια; Για το ΕΑΜ και για το ρεμπέτικο» και έτσι με συλλαμβάνει άμεσα. Διόλου υπερόπτης, σεμνά ειλικρινής. Είναι πρωί, πίνουμε καφέ και γνωριζόμαστε. Δεν φαίνεται καθόλου να βιάζεται. Μιλάμε για καμιά ώρα. Έχει κατέβει ήδη την προηγούμενη από την Θεσσαλονίκη και λίγο μετά θα πάει για τσίπουρο κάπου στον Πειραιά. Το βράδυ θα ανέβει στην σκηνή και θα ρεφάρει ρεμπέτικα. Αλλά δεν θα μείνει εκεί: Η μουσική μοιάζει ταυτόχρονα και μια αφορμή. «Η μουσική δεν είναι για να σε κάνει να ξεχνάς. Είναι για να σου θυμίζει»

Μαριάννα Δημητρίου: “Η Λήθη στοχεύει στο κέντρο της ύπαρξης του καθενός”

Ο υπαρξιακός μονόλογος του Δημήτρη Δημηριάδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, που παίχτηκε για τρεις συνεχόμενες χρονιές (2011-2013), επανέρχεται στο θέατρο “Πορεία”. Η Μαριάννα Δημητρίου πρωταγωνιστεί παίρνοντας τη σκυτάλη από τους Δημοσθένη Παπαδόπουλο και Εκάβη Ντούμα. Την ευχαριστούμε που μας μίλησε.

Alexander Hacke – Danielle de Picciotto | Ένα τελετουργικό ταξίδι σε ονειρικά μουσικά μονοπάτια

Δεν είναι τυχαίοι μουσικοί οι hackedepicciotto: ο Alexander Hacke, ιδρυτικό μέλος των θρυλικών Γερμανών πειραματιστών Einstürzende Neubauten– στο μπάσο και τα φωνητικά- και η Danielle…

“Το ασυνείδητο είναι μια σημαντική πλευρά της σύγχρονης τέχνης”, Jackson Pollock

Ο μοντέρνος ζωγράφος δεν θα μπορεί να εκφράσει την εποχή του, το αεροπλάνο, την ατομική βόμβα, το ραδιόφωνο, με τις παλιές φόρμες της Αναγέννησης ή οποιουδήποτε άλλου πολιτιστικού παρελθόντος.

Στον κόσμο του Λουί Φερντινάν Σελίν

Ο Σελίν δεν είχε καμία πρόθεση να “εκμεταλλευτεί” τον κόσμο. Απλά τον μετέφερε στο χαρτί και ο καθένας ας έβγαζε τα συμπεράσματα του. Για τον Σελίν είχε σημασία μόνο η δουλειά του, η γλώσσα και το συναίσθημα. Ο κόσμος “ήρθε” σε αυτόν μέσα από την επιθυμία του να γίνει γιατρός, μέσα από τη φτώχεια τον πόλεμο. Τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει να αναθεωρήσει, να δει την πραγματικότητα διαφορετικά. Δεν τον ένοιαζε. Το περιοδικό “The Paris Review”, στο τχ. 33 δημοσίευσε παλαιότερες συνεντεύξεις του και μέσα απ’ αυτές φαίνεται ο άνθρωπος-συγγραφέας Σελίν.

Τεφλόν, συνέντευξη: Ένας μουσικός έχει το «καθήκον» να κάνει μουσική και να πει ό,τι τον απασχολεί

Ελληνικός στίχος και μελετημένες, σύνθετες post rock συνθέσεις αλληλοεπιδρούν και εξάγουν ένα ισχυρό αποτέλεσμα. Η δουλειά τους αν και underground ξεπερνά τα κοινώς αποδεκτά «ερασιτεχνικά» όρια της. Με αφορμή λοιπόν το live τους, και αφού άκουσα τον δίσκο τους ολόκληρο εις τριπλούν με ευχάριστη έκπληξη, ήθελα να συζητήσω μαζί τους και τα κατάφερα γιατί φαίνεται είχανε πολλά και ουσιαστικά να πούνε. Διότι ωραία η μουσική αλλά εξίσου ωραία να ακούμε και τους ανθρώπους που την γράφουν.

Μια σύγκρουση με το ευτελές στην «Ομίχλη των καιρών» του Μικρούτσικου

Πως μπορεί να συνταιριάξει ο «αιώνιος» Αλκαίος, με κάποια τραγούδια που γράφτηκαν για μια σκηνή πανηγυριού σε ταινία της Φρίντα Λιάππα, δεκαετίες πριν; Ή ένα παραδοσιακό ριζίτικο κομμάτι, με την δυναμική που εκπέμπουν οι απαγγελίες των μεγαλύτερων μας ποιητών; Μπορούν όμως. Ο Μικρούτσικος το κατάφερε. Γιατί μελοποιεί τον κραδασμό της ένωσης του χθες με το σήμερα, του καθημερινού με το αιώνιο, του ατομικού με το συλλογικό. Μια εκτίμηση του νέου δίσκου, λίγες κουβέντες με τους δημιουργούς.

Η φρικιαστική δολοφονία του ΕΑΜίτη παπά Νικολή

Ήταν Αύγουστος του 1947 κοντά στα Χανιά όπου παρακρατικοί φασίστες του Παύλου Γύπαρη δολοφόνησαν με τον πιο φρικιαστικό τρόπο ως μάθημα «πατριωτισμού» τον ιερέα Νικόλα Αποστολάκη. Τον διαμέλισαν και τον πέταξαν στον γκρεμό. Λόγος; Ήταν μέλος του ΕΑΜ. Τα χώματα της Κρήτης, μοιάζουν να μην βρίσκουν ησυχία. Ο ντοκιμαντερίστας Κώστας Νταντινάκης, μιλάει για το χθες, το σήμερα, την λήθη και την Ιστορία, για τους “κακοποιούς οι οποίοι πολεμούσαν κατά διαταγήν του αρχηγού τους εναντίον όσων οραματίζονταν μια κοινωνία πολιτισμένη, για τους οπαδούς του συμφέροντος, της ιδιοτέλειας και της υποταγής” με αφορμή την ταινία του “Ο ελκόμενος επι κρημνού” που προβάλλεται στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Χ. Μύλλερ: «Η Αποστολή: Ανάμνηση από μιαν Επανάσταση»

«Στον Μύλλερ το θέατρο είναι ένας χωροχρόνος όπου η ύπαρξη και η ιστορία αλληλεπιδρούν, συναντιούνται και συγκρούονται (…) όπου η καρδιά και το μυαλό (…) κινητοποιούνται, ανοίγοντας τη φαντασία (…) στο πως μπορούμε να δράσουμε απελευθερωτικά μέσα στην κοινωνία».

Ν. Κούνδουρος: «Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου»

«Το έργο αποτελεί ιστορικό σχόλιο, μα συνάμα είναι διαχρονικό και επίκαιρο. Αναδεικνύει τις συνέπειες του φανατισμού, της ταύτισης με τον ολοκληρωτισμό, στον ψυχισμό ενός ανθρώπου, στην κοινωνία».