Πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση Ράμα πήρε πίσω την αύξηση των διδάκτρων αλλά δήλωσε αναρμόδια για την ικανοποίηση των υπολοίπων αιτημάτων των φοιτητών παραπέμποντας στις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Οι φοιτητές/τριες δήλωσαν ότι δεν κάνουν πίσω και πρόσθεσαν νέα αιτήματα που πολιτικοποιούν περαιτέρω τη σύγκρουση.
“Πες μου τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά”. Το φοιτητικό κίνημα του ’06-’07: νοσταλγία η παρακαταθήκη για το μέλλον; Παρασκευή 10/2, στις 19.00 στην ΑΣΟΕΕ (Αμφιθέατρο 1). Θα ακολουθήσει πάρτι στο ΙΛΙΟΝ plus
Αμηχανία. Μάης-Ιούνης 2006. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την περίοδο που άρχισε να χρησιμοποιείται η λέξη αυτή από κάποιους και κάποιες, πάνω-κάτω εικοσάρηδες τότε. Και αυτό μάς κάνει να νιώθουμε ότι κάτι ακόμα έχουμε να σκεφτούμε για το καλοκαίρι εκείνο που έληξε αρκετά χρόνια αργότερα -ή, ίσως, και να μην έληξε ακόμα.
“Και ας μας λένε τρελούς που δεν αποδεχόμαστε ότι μια ζωή θα ζούμε έτσι. Τρελούς λέγανε και όσους πολέμησαν τους ναζί, τρελούς λέγανε και όσους κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Εμείς μπορεί να μην είμαστε καθηγητές αλλά αυτή την ιστορία τη μαθαίνουμε καλά.”