Σκέψεις για την Νέα Υόρκη ως χωνευτήρι αισθητικής, εκεί όπου πρωτοπορία, πειραματισμός και… θόρυβος μοιάζουν με ένα μετεωρίτη που καθόρισε και καθορίζει την σύγχρονη τέχνη από το 60′ και έπειτα.
Δεν είναι μόνο ο δυνατός ρυθμός, οι φοβερές μελωδίες, που σκάλωσαν εντός μας, είναι και τι αντιπροσωπεύουν οι μουσικοί αυτοί διότι ως καλλιτέχνες μιας αυθεντικής κουλτούρας του Δυτικού Πολιτισμού εξέφρασαν ένα συλλογικό υποσυνείδητο. Το πρώτο μέρος μιας λίστας με δίσκους που επανακαθόρισαν την μουσική μας πραγματικότητα.
Η δεκαετία του ’60, όπως συμβαίνει συχνά σε περιόδους κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής, ήταν συγχρόνως μια εποχή μεγάλης καλλιτεχνικής άνθισης. Όλες οι τέχνες άκμαζαν, οι εκδόσεις, το θέατρο, ο κινηματογράφος, αλλά πάνω απ’ όλα η μουσική, το περιούσιο μέσο της δεκαετίας. Οι Beatles, οι Stones, oι Who, oι Doors, ο Μπομπ Ντίλαν, o Πολ Σάιμον και δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες (δημοφιλείς και σοβαροί) μετέτρεψαν την φολκ, το ροκ, το ριδμ-εντ-μπλουζ, ακόμα και την κάντρι, σε μια μορφή διαμαρτυρίας.
Ο Dylan έφερε την λογοτεχνία στη μουσική και δη στο ροκ. Μετάφερε όλο το βάρος των διαβασμάτων του και αναβάθμισε την ποπ μουσική στο επίπεδο των καλών τεχνών. Ήταν, πράγματι, το όχημα που διάνθισε τις απλές αλλά θεσπέσιες μελωδίες με ουσιαστικά ερωτήματα για την ύπαρξη, την ζωή, τον θάνατο τον έρωτα. Από την άλλη ποτέ δεν θέλησε να ηγηθεί κανενός κινήματος. Ούτε πολιτικού ούτε και μουσικού.
Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και το Περιοδικό για τη διατάραξη της κοινής ησυχίας σας προσκαλούν σε μια βραδιά αφιερωμένη
στον βραβευμένο με Νόμπελ Λογοτεχνίας θρυλικό τραγουδοποιό BOB DYLAN
Ο Dylan άλλαξε τη ροή της μουσικής, μετάφρασε την κοινωνική πραγματικότητα σαν όλους τους σημαντικούς καλλιτέχνες και εξέφρασε το συλλογικό υποσυνείδητο, αψήφησε το ρεύμα και πήγε ενάντια στις παραδόσεις, αναποδογύρισε καταστάσεις και έγινε εξωμότης, πίστεψε και αμφέβαλλε για τα πάντα.
Ο ηλεκτρικός- ροκ Dylan διέψευδε τον Ορίζοντα των (ηχητικών) Προσδοκιών του κοινού και ταυτόχρονα τον υπονόμευε για να μην πούμε πως τον προκαλούσε.
Η θεωρία αυτή επικεντρώνεται στο τρόπο αποδοχής του εκάστοτε ακροατηρίου σε αντίθεση με άλλες που στηρίζονται στην, εγγενή, αιώνια αξία ή την βαθιά κοινωνικότητα του έργου.
«(…) Κάθε τεύχος και ένας ηγέτης. Κάθε ηγέτης και μια χειραγώγηση, μια διοχέτευση της κοινής σκέψης και γνώμης σε ανώδυνα και αβλαβή μονοπάτια και σκέφτομαι μια ρήση του Mark Twain να λέει πως “όποιος δεν διαβάζει εφημερίδες είναι απληροφόρητος, αλλά όποιος διαβάζει είναι παραπληροφορημένος” (…)».
Ο κινηματογράφος ήταν και είναι η πιο ισχυρή βιομηχανία των ΗΠΑ. Τεράστιο εργατικό δυναμικό σε πλήρη δημιουργική και μισθολογική υποδούλωση. Υπεραξία απερίγραπτη. Προϊόν ικανό να πλάθει και να μεταπλάθει συνειδήσεις μιας και στο μυαλό είναι ο στόχος. Άρα, η σύγκρουση για τον έλεγχο αυτών των πόρων και όρων ήταν μια καθαρά ταξική μάχη.