doc

1965: Η Ινδονησία ένας σιωπηρός μαζικός τάφος 1.000.000 κομμουνιστών και το σινεμά μάρτυρας και δικαστής

«Κάποιος να σκοτώνει είναι απαγορευμένο. Επομένως, όλοι οι δολοφόνοι τιμωρούνται εκτός και αν δολοφονούν μαζικά και με τον ήχο των σαλπίγγων» είχε σημειώσει ο Βολταίρος στις μπροστά σελίδες της Ιστορίας και αυτή έρχεται κάθε φορά να επιβεβαιώσει αυτό το κοινωνικό συμπέρασμα, που παραμένει αμετάβλητο. Η μαζική εξόντωση είναι μια πολιτικώς ορθή εξουσιαστική πρακτική όσων κοινωνιών βασίζονται στον ανταγωνισμό και την προάσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας. Στην Ινδονησία δολοφονήθηκαν εν μια νυκτί 1.000.000 κομμουνιστές και δυο από τα σπουδαιότερα ντοκιμαντέρ στην ιστορία του κινηματογράφου παίζουν τον ρόλο του λαϊκού δικαστηρίου και της εκδίκησης της Ιστορίας. Το “The Act Of Killing” και το “The Look of Silence”, δεν κάνουν διόλου μια ιστορική καταγραφή, αλλά μια μελέτη – που αποτελεί πλέον αναφορά – της μαζικής εξόντωσης ως act και όπλο του κράτους και ως πειθάρχηση, αλλοτρίωση και μετάλλαξη του αξιακού και ηθικού κώδικα ενός λαού.

“Night will fall” | Φρίκη, πραγματική ναζιστική φρίκη.

Το όραμα του Bernstein και του Hitchcock, «German Concentration Camps Factual Survey» του 1945 με υλικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί δεν έγινε ποτέ. Δεν του επετράπη να ολοκληρωθεί. «Ενοχλούσε πολιτικά», όπως λέει ο σκηνοθέτης. Χιλιόμετρα φιλμ έμειναν αναξιοποίητα ή αξιοποιημένα για άλλους λόγους. To ντοκιμαντέρ “Night will Fall” ερευνά το φιλμικό υλικό και τους λόγους των 70 χρόνων αποσιώπησης του από την συλλογική παγκόσμια συνείδηση.

19ο TDF: Machines ★★★★☆

Μια εικαστικά συναρπαστική ματιά στο εσωτερικό ενός γιγαντιαίου εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας στην Ινδία, που διερευνεί το νόημα της σύγχρονης εργασίας, της εκμετάλλευσης, και του ανθρώπινου κόστους της μαζικής παραγωγής στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας. Βραβείο FIPRESCI στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

19ο TDF: Mapplethorpe, Look at the Pictures ★★★☆☆

Το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ που έγινε για τον αμφιλεγόμενο Αμερικανό καλλιτέχνη Ρόμπερτ Μέιπλθορπ από τότε που πέθανε από AIDS το 1989. Με απεριόριστη πρόσβαση στα αρχεία του, οι σκηνοθέτες φέρνουν στο φως άγνωστες ώς τώρα συνεντεύξεις του και συνθέτουν το πορτρέτο ενός καλλιτέχνη μ’ ένα τολμηρό όραμα.

Ο πόνος των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στην ίδια τους την οδύνη, δεν βραβεύεται

Το «4.1 miles», το προτεινόμενο για Όσκαρ μικρού μήκους ελληνικό ντοκιμαντέρ, με θέμα τους πρόσφυγες όφειλε να δομήσει μια άποψη, με περισσότερο σεβασμό, με περισσότερη ευθύνη, περισσότερη ειλικρίνεια. Ωστόσο, επέλεξε να προτάξει έναν ανώδυνο συμβιβασμό, έναν κούφιο «ανθρωπισμό» και δυστυχώς μια βραβευτική λογική τύπου «εφόσον πουλάει ο θάνατος, θάνατο θα δώσω». Η “χρήση” και “χρησιμοποίηση” του όλου προσφυγικού ζητήματος μεταφράζει την ανθρωπιά μας εν τέλει σε στατιστική, λόγω της δράσης της συνήθειας να βλέπουμε πτώματα, να βλέπουμε θάνατο, να βλέπουμε και να παρατηρούμε τον πόνο του άλλου, αποστασιοποιημένοι, μη κοινωνοί, παρατηρητές και όχι δρώντες.