Μια ταινία τόση όση το κοινό θα συρρέει καθώς, διαμέσου των δυο πλήρως αναγνωρίσιμων και πετυχημένων προσωπικοτήτων (του Phoenix και της Lady Gaga), απορροφάται στο αφήγημά της για να αφήσει λεφτά στα ταμεία και να δεχτεί ιδεολογία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του: ταινία πανέτοιμη, δηλαδή, για εθνική κατανάλωση.
Το σύγχρονο Hollywood (όπως και συνολικά το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα και τα think tank του), μετά από έναν αιώνα κρίσεων κι επικρίσεων, επιτρέπει ανοιχτά στους κόλπους του να του ασκείται μια, ακόμη και έντονη, κριτική αλλά δεν πρόκειται να αποδεχθεί ποτέ από οποιονδήποτε και με τίποτα μια εξολοκλήρου απόρριψή του. Αυτός είναι και ένας πρόσθετος λόγος της χρόνιας υπεροχής και κυριαρχίας του. Η αφομοίωση της όποιας διαφωνίας και οργής, καθώς δεν αποτελεί διαφωνία τομής, δηλαδή πολιτικού χαρακτήρα.
Οι ταινίες «Che: The Argentine» & «Che: Guerilla» του Steven Soderbergh και του Benicio Del Toro αποτελούν μια υψηλής κινηματογραφικής αξίας αφιέρωση για τις φλεγόμενες μέρες που ο μπερές και το βλέμμα του Che, έγιναν συνώνυμο της λαϊκής απείθειας και της ενεργητικής συμμετοχής στις, όπου γης, εξεγέρσεις ενώ ταυτόχρονα υπονομεύτηκαν και πολεμήθηκαν από το κινηματογραφικό καρτέλ, τους κριτικούς και το κουβανοαμερικάνικο μαφιόζικο lobby του Miami. Διότι όταν μιλάς για τον Che δεν μιλάς για αυτόν τον ίδιο μα για μια εν ενεργεία επανάσταση, για έναν εν ενεργεία λαό, για ένα εν ενεργεία παγκόσμιο όραμα, για ένα εν ενεργεία ηθικό κώδικα, για ένα εν ενεργεία όπλο.
Η «Γυμνή Μάχα» του Goya, θα φορούσε σουτιέν και κιλότα και «Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων» του Hieronymus Bosch θα ήταν ένα λούνα παρκ άνοστων υποχόνδριων με εισιτήριο αν τα «Clean cut», δηλαδή οι «καθαρές εκδόσεις» που είναι η νέα πρόταση του Hollywood για ηθικά λογοκριμένες εκδόσεις έργων, δηλαδή ταινιών μονταρισμένων και πετσοκομμένων έτσι δίχως την θέληση του δημιουργού τους, που να μην περιέχουν «βία, ερωτικές σκηνές και βλασφημία», λειτουργούσε σε όλη την τέχνη. Και προφανώς οι στόχοι των εταιριών δεν είναι μονάχα εμπορικοί…
Έχουν γίνει ως τώρα τέσσερις απεργίες των σεναριογράφων. 1960, 1981, 1988, 2008. Όλες μαζικές, οργανωτικά επιτυχημένες και νικηφόρες. Όλος ο κινηματογραφικός κόσμος, από τους συντελεστές ως τους κινηματογραφόφιλους, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να ζοχαδιάζει μα θα όφειλε να επιζητά μια νέα απεργία – που όντως εξαγγέλθηκε. Είναι άκρως γελοίο να κοιτάζουμε την ευτελή και ατομική μας καλοπέραση όταν αυτοί που μας την δημιουργούν ζητάνε το αυταπόδεικτο δικαίωμα τους. Να πληρώνονται.
Πώς θα ήταν άραγε αν είχαμε λεφτά και πληρώναμε να μπούμε σε ένα θεματικό πάρκο, όπου τα κλεισμένα εκθέματα-άνθρωποι θα άρχιζαν να αμφισβητούν την “εταιρία” που τους έχει κλείσει εκεί μέσα; Και τι θα γινόταν αν αυτά τα “εκθέματα” προσπαθούσαν από μόνοι τους να οργανώσουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής;
Με αφορμή το βιογραφικό ντοκιμαντέρ «De Palma» που θα προβληθεί στις 22ες Νύχτες Πρεμιέρας επανερχόμαστε σε έναν αμφισβητούμενο μα και γνώριμο «δημιουργό» του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά.