Innerself.gr

«Τα νεύρα μου είναι χάλια απόψε. Ναι, χάλια. Μείνε κοντά μου. Μίλα μου. Γιατί ποτέ σου δε μιλάς; Μίλα. Τι είναι αυτό που σκέφτεσαι; Τι σκέφτεσαι; Τι; Δεν ξέρω ποτέ μου τι σκέφτεσαι. Σκέψου.» T.S. Elliot.

Τα παραμύθια λοιπόν αποτελούν πολλές φορές οχήματα μάθησης για το κόσμο, χαρτογραφούν σχέδια δράσης για δύσκολες καταστάσεις, μπορούν να γίνουν καθαρτήρια δυσάρεστων ανθρώπινων συναισθημάτων όπως της ζήλειας ή της επιθετικότητας και προσφέρουν χρήσιμες πληροφορίες για το είδος των ψυχικών μας συγκρούσεων όπως των “θέλω” και των “πρέπει”.

Νομίζω ότι γοητευόμαστε από τα ακραία εγκλήματα, κοιτάζουμε με κομμένη την ανάσα τα ματωμένα άνθη του κακού στα πρωτοσέλιδα και τις ειδήσεις, ίσως επειδή εκεί μανιωδώς αναζητούμε την αλήθεια.

Η ψυχή μας «φτιάχνεται» όταν γεμίζουμε με εικόνες και συναισθήματα το αρκουδάκι που κουβεντιάζουμε όταν μας λείπει η μητέρα μας. Στα ποιήματα που γράφουμε όταν δε μπορούμε να μιλήσουμε στην αγαπημένη μας. Στα όνειρα που βλέπουμε και τα συμπτώματα που υποφέρουμε όταν δε μπορούμε να πούμε την αλήθεια μας.

Σίγουρα ο παλαβός προσπαθεί να μας πείσει πως παίζοντας μουσική έχει μαγέψει την κόμπρα και ίσως να έχουν γίνει φίλοι! Το πιθανότερο είναι πως οι κόμπρες δεν δίνουν δεκάρα για τη μουσική και το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να κρατήσει ο μουσικάντης και η καραμούζα του την κατάλληλη απόσταση ώστε να μην φαίνονται απειλητικοί. Όλη αυτή η κατάσταση έχει κάτι που μοιάζει όχι μόνο με την σχέση μας με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Φαίνεται πως ξεχνάμε, κυρίως όταν έχουμε ξεχαστεί. Όταν αδυνατούμε να βρούμε τον εαυτό μας να συγκρατείται ζεστά στο νου κάποιου άλλου. Η μνήμη μας είναι εφικτή μόνο τη στιγμή που νιώθουμε ότι ανήκουμε.(…) Οι αναμνήσεις είναι πλάσματα από το μέλλον επειδή κάθε φορά μας εκπλήσσουν με τις οδύνες που η γέννηση τους απαιτεί.

Όταν χάλασε το ασανσέρ, η κατάσταση ήταν εκρηκτική στη πολυκατοικία και όλοι ένιωθαν αδικημένοι. Οι συναντήσεις στην είσοδο δεν είχαν τη συνηθισμένη ευγενική αδιαφορία. Η συνέλευση των ενοίκων, που έγινε μια Τετάρτη απόγευμα, περισσότερο έμοιαζε με συνεδρία ομαδικής ψυχοθεραπείας παρά με μια συλλογική δημοκρατική διαδικασία. Η ψυχή μας, μοιάζει περισσότερο με αυτή τη πολυκατοικία…

Είναι κάποιες μέρες ανάποδες. Το καταλαβαίνεις συνήθως από το πρωί. Δεν έχουν βέβαια το δράμα της καταστροφής που μας αναγκάζει να αναζητούμε επιτακτικά καταφύγιο και νόημα. Μικροατυχήματα, μικροβλάβες, η δυσκολία να βρεις πάρκινγκ, ένας ακατανόητος εκνευρισμός, μια άρνηση του νου να βρει ηρεμία… Όλα μοιάζουν να συνωμοτούν με το μαύρο χιούμορ ενός κοσμικού φαρσέρ που για άγνωστο λόγο, τα έβαλε μαζί σου.

Η ανθρώπινη μνήμη, καθόλου δε μοιάζει με μια πολύτομη εγκυκλοπαίδεια. Δεν έχει αλφαβητικές καταχωρήσεις, ούτε ιδιαίτερα αξιόπιστες πηγές. Δε διαθέτει τη μηχανική ευκρίνεια, το κομπαστική ταχύτητα και το αποθησαυριστικό ένστικτο των ηλεκτρονικών μας υπολογιστών. Η ανθρώπινη μνήμη αγκαλιάζει το παρελθόν με το μαντήλι της γιαγιάς που αφηγείται με ειλικρίνεια, αλλά και κάθε φορά, τελείως διαφορετικά την ίδια ιστορία.

“Στα κείμενα που ακολουθούν δε θα βρείτε μια ενιαία θεωρία. Είναι περισσότερο μια απόπειρα παιχνιδιάρικου συλλογισμού στο σημείο τομής του ατομικού με το συλλογικό. Μια…