postcards from greece

“Εμείς εκεί σώμα και φωνή, των καταπιεσμένων. Μακάρι να ήσουν μαζί μας. Μα είσαι μακριά. Εσύ και τόσοι άλλοι.”

Αυτές τις μέρες, θελήσαμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θελήσαμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς…

Το “Όχι” είναι όχι στην ξεφτίλα μιας άκριτης υποτέλειας.

“Βλέπεις, δεν συνηθίζω να σου γράφω για «τα πολιτικά» και η αλήθεια είναι πως λίγες φορές μιλούσαμε για αυτά… Όμως, η κατάσταση δεν πάει άλλο έτσι… Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε!”

Αγαπημένο μου Μαριανάκι, αυτή την εβδομάδα η Αθήνα μύρισε λάσπη, όχι όπως περιμέναμε γιασεμί και καλοκαίρι, αλλά λάσπη κολλημένη σε παπούτσια..

Καλημέρα ρε. Έχω να σου γράψω από τη Γ’ λυκείου και μου φαίνεται λίγο χαζό που σου γράφω τώρα. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια, όμως.

Αγαπητέ Θανάση, σου γράφω γιατί θέλω να μοιραστώ το βάρος της Ιστορίας, της Κοινωνίας, της ζωής μας

Aγαπητοί Αγνή, Φάνη και Ηλία, θέλω να σας πω μια μικρή ιστορία. Μια ιστορία για τα κερκέλια, μια λέξη παιχνιδιάρικη αλλά και τόσο περήφανη μέσα στην αδιαπραγμάτευτη αδρότητα του υλικού της.