Κι όμως παίζουμε στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι»
«Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ». Bertolt Brecht
«ΠΡΟΣΟΧΗ!»
Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 19.30. Βουλώνω γιατί μιλάει ο Πρωθυπουργός.
Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 20.59. Βουλώνω γιατί έχουμε ιό.
Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 04.59. Βουλώνω γιατί έχουμε δουλειά.
«Η εργασία απελευθερώνει» άλλωστε όπως μας μάθαιναν παλιά.
«ΗΜΙΑΝΑΠΑΥΣΗ!»
21.00-5.00.
18.00-5.00.
5.00-21.00.
21.00-18.00.
Νούμερα, ώρες.
Θα γίνω χρονοφοβικός. Αν δεν είμαι ήδη, δηλαδή. Από τότε που στις 08.15 ακριβώς, χτυπούσε το κουδούνι και έπρεπε να έχω κάτσει ήδη στο θρανίο, αλλιώς πρόστιμ… εε αποβολή, τα ρολόγια τα φοβάμαι. Κι όσο τα φοβάμαι, άλλο τόσο τα αγαπάω.
«ΠΡΟΣΟΧΗ!»
Περιμένω στο μεσοδιάστημα εναγωνίως τα νέα μέτρα. Δεν είναι εμμονή. Θέλω να είμαι καλά πληροφορημένος. Ήταν χθες και το έχασα; Είναι τώρα; Όπως και να έχει, θα φάω ποπ κορν και θα περιμένω τα επόμενα.
«ΗΜΙΑΝΑΠΑΥΣΗ!»
Απαγορεύεται το ένα, επιτρέπεται το άλλο. Ανοίγει το ένα, κλείνει το άλλο.
Ξανα-απαγορεύεται αυτό που πριν λίγο επιτρεπόταν και πάλι από την αρχή και ούτε ξέρω τι μου γίνεται.
«ΠΡΟΣΟΧΗ!»
«Αν δεν διαβάζεις την εφημερίδα, είσαι ανενημέρωτος, εάν διαβάζεις την εφημερίδα, είσαι παραπληροφορημένος» έλεγε ο Μαρκ Τουέιν αλλά πιστεύω πως υπερβάλλει.
Η μόνη εφημερίδα που διαβάζω είναι η Εφημερίδα της Κυβέρνησης.
«ΗΜΙΑΝΑΠΑΥΣΗ!»
Απαγορεύεται να πάω στο πάρκο να χαμογελάσω σε κάποιον άνθρωπο αλλά υποχρεούμαι να μπω σε τρόλει για τη δουλειά όπου θα με βρίσει και θα με αφεντεύει το αφεντικό που, εκτός των άλλων, ερμηνεύει «ελεύθερα» και κατά βούληση τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ.
Συγνώμη, παρεκτρέπομαι.
Το βουλώνω.
«ΠΡΟΣΟΧΗ!»
Φτάνω στο συμπέρασμα πως μια ασθένεια δεν είναι ζήτημα βιολογίας αλλά πολιτικής οικονομίας.
Κατά λογική συνέπεια δεν επιλύεται από επιστήμονες και γιατρούς αλλά από μπάτσους, και χειροκροτώ για την νέα μου γνώση.
Πάντα πέθαιναν κάποιοι, άλλωστε. Επίσης να μην κατηγοράμε άδικα. Δεν είναι Θεοί, Κυβέρνηση είναι. Πανδημία είναι, θα περάσει.
Δέχομαι πως όσο απαγορεύεις συλλογικά και ατομικά τόσο καθυστερείς την εμφάνιση κοινωνικών «παρενεργειών».
Άλλωστε είναι σαφές πως οι λαοί είναι συλλήβδην εγκληματίες και άρρωστοι. Ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου όπως μου είχε πει αρκετά παλιότερα ένα όργανο της τάξης και το πίστεψα.
Κατά λογική συνέπεια και πάλι, ας αλλάξει και το Σύνταγμα και μέχρι ετούτο να συμβεί κάποιος να κρατάει τα χαλινάρια. Να μετριαστεί λιγάκι η εγγενής τάση των ανθρώπων να ρέπουν προς το «κάνω ό,τι μου αρέσει». Εμένα πάντως μου άρεσαν τα χαλινάρια. Δεν βλέπω άλλωστε γιατί κάποιος να διαφωνήσει. Τα ζώα γιατί δεν παραπονιούνται;
«ΠΡΟΣΟΧΗ!»
Παραιτούμαι απ’ όλα τα δύσκολα.
Καταναλώνω.
Με ό,τι μου έμεινε καίω τη χρεωστική μου σε φορέματα, πουλόβερ, κάλτσες, πιτζάμες και άλλα γκάτζετ μιας ζωής πλήρης. Βιώνω την αυτοπραγμάτωση.
Ανεβάζω στο facebook, το instagram και στο tiktok τα λάφυρα του μόχθου μου και όχι δεν γελοιοποιούμαι.
Ανακάλυψα το νόημα της ζωής.
Και πίσω σπίτι. Πάλι καλά που έχω. Αν δεν είχα, δικαίως θα έτρωγα πρόστιμο για «άσκοπη μετακίνηση». Περίφημη φράση. Εξευγενισμένη. Μου θυμίζει αυτό το περιβόητο και απειλητικό για τη κοινωνική τάξη «loitering» κάποιων βαρεμένων στην Αμερική.
«Loitering, η πράξη παραμονής σε συγκεκριμένο δημόσιο χώρο για παρατεταμένο χρόνο, χωρίς κανένα προφανή σκοπό»: η online αυτομόρφωση χάρι στο 5G μου, δεν πήγε στράφι.
Βλέπω νετφλιξ, τρώω σκατά σε προσφορά «ένα και ένα δώρο» και κοιμάμαι νωρίς. Έτσι αναπληρώνω την χαμένη μου εργατική δύναμη για την αυριανή δουλειά ή μωρέ αυτή τη «πάλι καλά, γλυκιά ρουτίνα».
Τουλάχιστον είδα όνειρα. Κάποιο ταξίδι, κάποια παραλία, μια βουτιά στη θάλασσα και σε κάποιο σώμα και στη γωνιά ένα μπάτσο να τσιρίζει «αποφύγετε τον συγχρωτισμό!».
Χαμογελάω βρε με όσα έχω, τι μου ζητήσανε;
Κάπου εκεί η Κεραμέως με το δίκιο της μου λέει: «Μην κοροϊδεύεις άλλο τον εαυτό σου».
Έχω σκάσει, λιγάκι, με όλα αυτά. Θα δείτε όμως, ότι βρήκα τρόπο να ξεσκάσω. Σε ένα κοινωνικά εξαπλωμένο ΚΨΜ με τα ίδια απαράλλαχτα προϊόντα. Αυτό το δικαίωμα είναι απαράβατο. Άλλωστε πάλεψα πολύ για να το έχω. Η «επιστροφή φόρου» από τις προσφερόμενες υπηρεσίες μου προς το αφεντικό, τον αφέντη και το κράτος, δεν πήγανε χαμένες. Ξεσκάω και «ναι Ηλία το ρίχνω» άμα λάχει!
«ΗΜΙΑΝΑΠΑΥΣΗ!»
Κάνω και πάλι τη θητεία μου με αξιωματικούς, υπαξιωματικούς, ιεράρχες, πατριάρχες, αλλεπάλληλες σκοπιές και περίπολα για ασφάλεια του στρατοπέδου, μιας και είμαστε «σε πόλεμο με ένα αόρατο εχθρό».
«Σύνθημα», μου λέει.
«Β6», του λέω.
«Παρασύνθημα», μου λέει.
«Σωματική άσκηση», του λέω.
«Λάθος κωλοφάνταρο! 5 μέρες στέρηση εξόδου».
Κάνω και πάλι τη θητεία μου με ρουφιάνους, ποινές, ασκήσεις, φαΐ και ύπνο.
Συγνώμη, παρεκτρέπομαι ξανά.
Το βουλώνω και πάλι.
«ΑΝΑΠΑΥΣΗ!»
Απελευθερώθηκα.
Βάζω Νετφλιξ και παρακολουθώ το «Κουρδιστό Πορτοκάλι».
Νομίζω πως είμαι ο Άλεξ. Η ψυχική και σωματική υποταγή μέσα από τα αλλεπάλληλα «in-out, in-out» μου έχει γίνει θρησκεία και λατρεία σε ένα καλοργανώμενο θέαμα.
Με τη διαφορά πως δεν ακούω σε μπακράουντ τον ρομαντικό Μπετόβεν αλλά τον μεταμοντέρνο Χαρδαλιά. Και έτσι γαληνεύω.
Συγνώμη, και πάλι παρεκτρέπομαι.
Το βουλώνω μια και καλή.
«ΠΡΟΣΟΧΗ!»
Είμαι πειθήνιος και υποτελής και ευχαριστώ που μου δόθηκαν αυτές οι ιδιότητες.
Δεν θα αντιδρώ στην εξουσία και στις συνθήκες που αυτή παράγει.
«Θα κάτσω και θα την υπομείνω» όπως είπε ο διευθυντής μιας εφημερίδας πριν λίγες μέρες.
Δεν θα σκεφτώ ουδέποτε να την υπερβώ.
Κάποιοι λένε πως πεθαίνει κόσμος από τον ιό.
Στ’ αρχίδια των αφεντάδων μου άρα και στα δικά μου. Ας πρόσεχαν.
Θα γλείφω τις μπότες της εξουσίας και θα με χειροκροτάνε.
Αν δεν το πιστεύετε, δείτε την παρακάτω σκηνή, με έχουν ήδη κινηματογραφήσει.
