Συνοπτική κριτική- οι ταινίες του 61ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (ανανεώνεται συνεχώς)
Καθημερινή ενημέρωση για τις ταινίες του 61ου Φεστιβάλ με σύντομες κριτικές.
“Σινεμά με κάθε τρόπο” αποφάσισε φέτος να μας προσφέρει η διοργάνωση του 61ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ανταποκρινόμενη στις έκτακτες καταστάσεις που βιώνουμε λόγω της πανδημίας. Με όλο το πρόγραμμα να διεξάγεται online και +40% επιπλέον διαθέσιμες θέσεις από την δια ζώσης προβολή, οι ταινίες του Φεστιβάλ αποτελούν μια όαση πολιτισμού στην επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα του εγκλεισμού και δίνουν την δυνατότητα μιας πανελλαδικής απεύθυνσης. Αναλυτικές προτάσεις του Φεστιβάλ έχουν ήδη παρουσιαστεί σε προηγούμενο άρθρο , επομένως περνάμε στην κριτική των ταινιών ανά ημέρα προβολής τους με μια ενδεικτική, καθαρά υποκειμενική βαθμολόγηση με αστέρια (σημειώνεται ότι οι ταινίες είναι διαθέσιμες για 24 ώρες, από τις 10.00 το πρωί της κάθε ημέρας):
Σάββατο 7 Νοέμβρη
Φαντάσματα στην Πόλη της Άζρα Ντενίς Οκιάι (★★★/5)
Ένα μοντέρνο, πολυπολιτισμικό ψηφιδωτό από χαρακτήρες διαφορετικού φύλου και ηλικίας που ζουν στην Κωνσταντινούπολη εν μέσω ενεργειακού μπλακ άουτ, αποτελεί μια ενδιαφέρουσα ματιά στην καθημερινότητα της γείτονος χώρας. Αφανείς ήρωες και ηρωίδες, κομμάτια της εργατικής τάξης που ασφυκτιούν στο πολιτικό και θρησκευτικό πλαίσιο της χώρας τους, έρχονται αντιμέτωποι/ες με ένα ιδιότυπο, δυστοπικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης που είναι ειρωνικό αν ιδωθεί με τις παρούσες συνθήκες απαγόρευσης κυκλοφορίας. Ενώ παρουσιάζει ενδιαφέρον, η πλοκή που ακροβατεί μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας χάνει τον ρυθμό της και γίνεται στάσιμη σε αρκετά σημεία, μέχρι να καταλήξει στο συνενωτικό φινάλε των πρωταγωνιστών/στριών.
Κυριακή 8 Νοέμβρη
Πρόστιμο του Φωκίωνα Μπόγρη (★★★★/5)
Δευτέρα 9 Νοέμβρη
Λίβας του Ντανιέλ Νολάσκο (★★1/2 /5)
Ο ξηρός αέρας σε μια κωμόπολη της Βραζιλίας φαίνεται να πυροδοτεί μια ακατανίκητη αύξηση της ερωτικής επιθυμίας ενός ομοφυλόφιλου άνδρα. Το κυρίαρχο γκέι στοιχείο της ταινίας εμπλουτίζεται με τα κινκς και τις καταπιεσμένες επιθυμίες του πρωταγωνιστή, καταλήγοντας στην συνέχεια σε ένα αδιάφορο ερωτικό τρίγωνο. Η άριστη φωτογραφία και η νέον, σαδομαζοχιστική αισθητική του λάτεξ και του δερμάτινου δεν αρκούν για να σώσουν την επιφανειακή πλοκή, που αρκείται στην πορνογραφική απεικόνιση των φαντασιώσεων ενός ανασφαλή μεσήλικα.
Preparations to Be Together for an Unknown Period of Time της Λίλι Χόρβιατ (★★★/5)
Μια νευροχειρουργός καταφθάνει στην Βουδαπέστη από την Αμερική, προκειμένου να αρχίσει την από κοινού ζωή της με έναν άνδρα. Αυτό το νέο ξεκίνημα μοιάζει να καταρρέει όταν αυτός δεν φαίνεται να την θυμάται. Από εκεί εκκινά το υπαρξιακό δράμα της πρωταγωνίστριας που φτάνει να αμφισβητεί από την απόφαση της να μετακομίσει μέχρι και την ύπαρξη αυτού του έρωτα. Ο εσωτερικός της κόσμος βιώνει την σύγκρουση του εγκεφαλικού με τον συναισθηματικό τρόπο σκέψης, με φόντο το μελαγχολικό, μουντό μητροπολιτικό τοπίο της Βουδαπέστης και μέσα από τον αναλογικό φακό των 35mm. Ο υπόκωφος τόνος που εξελίσσεται το μελόδραμα ενισχύει την παράνοια και τον φόβο της μη ανταπόκρισης των συναισθημάτων της, αποδεικνύοντας πως το εμπόδιο στην προσωπική μας ευτυχία μπορεί να είναι τελικά ο ίδιος μας ο εαυτός.
Τρίτη 10 Νοέμβρη
Γυμναστήριο του the boy (Αλέξανδρου Βούλγαρη) (★★/5)
Η πολυαναμενόμενη ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι το παράδειγμα μιας φιλόδοξης κινηματογραφικής συνθήκης που έπεσε στο κενό. Ήταν σίγουρα ενδιαφέρον πείραμα για μια θεατρική ομάδα εφόσον πρωταγωνιστούν και φοιτητές της σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ωστόσο οι επιμέρους μονόλογοι αδυνατούν να συνδεθούν μεταξύ τους και να δημιουργήσουν μια έννοια συνεκτικότητας στο έργο. Το ανύπαρκτο σκηνικό, η ανέμπνευστη γραφή των μονολόγων και η εξαντλητική διάρκεια των περίπου τριών ωρών είναι στο σύνολό τους απωθητικοί παράγοντες που εξαντλούν τον θεατή. Ίσως μια πιο σφιχτή φόρμα από άποψη χρόνου και αφήγησης να είχε καλύτερα αποτελέσματα ή ενδεχομένως η μεταφορά σε μορφή video clip για ένα επόμενο (μουσικό κατά προτίμηση) project του the boy…
Τετάρτη 11 Νοέμβρη
Kala azar της Τζάνις Ραφαηλίδου (★★★1/2 /5)
Μια ενδιαφέρουσα εξερεύνηση του θανάτου και του ανοικείου, μέσα από την ιστορία ενός ζευγαριού που αναλαμβάνει την αποτέφρωση ζώων. Η νομαδική, σχεδόν πρωτόγονη, ζωή τους εκφράζεται με μια λιτή, πρωτότυπη κινηματογραφική γλώσσα, που προσεγγίζει με τελετουργική ακρίβεια την εύθραυστη ισορροπία της ζωής μέσα από την συνύπαρξη ανθρώπινων και μη ζώων. Ο θάνατος μοιάζει να είναι πανταχού παρών σε αυτό το μεταποκαλυπτικό, δυστοπικό περιβάλλον, εμποτίζοντας με ματαιότητα και μελαγχολία τις πράξεις των ηρώων. Ωστόσο τα πτώματα που περισυλλέγουν με φροντίδα και ενσυναίσθηση αυτοί οι ανθρώπινοι “αποικοδομητές” δεν προκαλούν σοκ, απλώς λειτουργούν ως υπενθύμιση του αναπόφευκτου κύκλου της ζωής. Εξαιρετική σκηνοθεσία και υποδειγματικές ερμηνείες ειδικά από την Πηνελόπη Τσιλίκα πλαισιώνουν μια ταινία με έμμεσες αναφορές στο weird wave cinema.
Με τους: Πηνελόπη Τσιλίκα, Δημήτρη Λάλο, Μισέλ Βάλεϊ
Πέμπτη 12 Νοέμβρη
Digger του Τζώρτζη Γρηγοράκη(★★★1/2 /5)
Η λεηλασία της φύσης και η οικογένεια αποτελούν τις θεματικές αυτού του ιδιάζοντος ελληνικού γουέστερν που ξεχωρίζει για την εξαιρετική φωτογραφία του. Στο κέντρο της ιστορίας ένας πατέρας (Βαγγέλης Μουρίκης) απομονωμένος σε ένα δασικό κτήμα στην μέση του πουθενά, που αντιστέκεται στα σχέδια μιας εταιρείας εξορύξεως χρυσού και ο γιος του (Αργύρης Πανταζάρας) που επιστρέφει για να διεκδικήσει το μερίδιό του. Στην σύγκρουση των δυο αντρών αντικατοπτρίζονται οι διαφορές δυο γενιών, τα οικονομικά αδιέξοδα της επαρχίας και οι αγώνες κατά της καταστροφής του περιβάλλοντος. Σε αυτό το φορτισμένο δράμα, ο Βαγγέλης Μουρίκης δίνει μια καλοζυγισμένη ερμηνεία που αντιπαραβάλλεται ανάμεσα σε κάποιες καλογυρισμένες κωμικές σκηνές και καλύπτοντας τις όποιες ατέλειες της πλοκής.
Πρωταγωνιστούν οι: Βαγγέλης Μουρίκης, Αργύρης Πανταζάρας, Σοφία Κόκκαλη, Θίο Αλεξάντερ.
Πράσινη Θάλασσα της Αγγελικής Αντωνίου (★★★1/2 /5)
Ταινία βασισμένη στο βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου, με ένα ομολογουμένως κοινότυπο σενάριο, που ωστόσο η Αγγελική Παπούλια δίνει μια διαφορετική ερμηνεία. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από μια γυναίκα με αμνησία που θυμάται μόνο να μαγειρεύει και προσλαμβάνεται σε μια επαρχιακή ψαροταβέρνα, αγνοώντας την μέχρι πρότινος ταυτότητά της. Το δυνατό δίδυμο της Αγγελικής Παπούλια και του Γιάννη Τσορτέκη (σε ενδιαφέρουσα ερμηνευτική μετάβαση μετά την Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς του Οικονομίδη) σε συνδυασμό με τους στερεοτυπικούς αλλά καλογραμμένους β’ χαρακτήρες δίνουν πνοή παλιού ελληνικού σινεμά σε μια ταινία που αν και δεν ξεφεύγει από τα κλισέ, αφήνει ένα νοσταλγικό μειδίαμα στο τέλος.
Πρωταγωνιστούν: Αγγελική Παπούλια, Γιάννης Τσορτέκης, Τάσος Παλαντζίδης, Χρήστος Κοντογιώργης.
Λούξορ της Ζέινα Ντούρα (★★1/2 /5)
Μια ταινία καρτ ποστάλ της Αιγύπτου, που ασχολείται με την διαχείριση του τραύματος μιας βρετανίδας αρχαιολόγου αλλά δεν καταφέρνει να συγκινήσει. Τα απομεινάρια του ένδοξου αιγυπτιακού πολιτισμού αντικατοπτρίζουν την συναισθηματική της κατάσταση, ωστόσο το μελόδραμα που δημιουργείται δεν συγκινεί παρά μόνο μικροαστούς θεατές της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Εκπληκτικά τα πλάνα από την αρχαία πόλη του Λούξορ, εξαιρετική εκ των πραγμάτων η φωτογραφία, αλλά η πλοκή είναι αρκετά προβλέψιμη και στερεοτυπική ειδικά όσον αφορά την απεικόνιση των γηγενών κατοίκων.
Παρασκευή 13 Νοέμβρη
Berlin Alexanderplatz του Μπουρχάν Κουρμπανί (★★★/5)
H μεταφορά του ομώνυμου θρυλικού βιβλίου για τρίτη φορά στην μεγάλη οθόνη μοιάζει να χάνεται μπροστά στα μεγαλεπήβολα πλάνα της. Η ιστορία ενός μετανάστη που βγαίνει από την φυλακή στο προπολεμικό Βερολίνο προσαρμόζεται στα σημερινά δεδομένα, υπενθυμίζοντας την αλλοτρίωση και την σκληρότητα του δυτικού κόσμου. Η οδύσσεια του αφρικανού μετανάστη Φράνσις καθώς από μικροκακοποιός βυθίζεται στον κόσμο του εγκλήματος, διακόπτεται από φευγαλέες στιγμές ευτυχίας μόνο και μόνο για να επιστρέψει ακόμα πιο βαθιά στον ατέρμονο κύκλο βίας και επιβίωσης. Στο πρόσωπο του ήρωα συγκεντρώνεται η ταυτότητα του “ξένου”, του “άλλου”, του “αποκειμένου” που με βιβλική αυταπάρνηση προστατεύει τον αφέντη του . «Είμαι η Γερμανία» θα δηλώσει κάποια στιγμή λίγο πριν την νέμεση, λίγο πριν τσακιστεί ολοκληρωτικά μπροστά στα μάτια του το ιδεολόγημα του “γερμανικού ονείρου”.
Σάββατο 14 Νοέμβρη
Μικρά Όμορφα Άλογα του Μιχάλη Κωσταντάτου (★★★/5)
Ένα οικογενειακό δράμα σχετικά με την ματαίωση των προσδοκιών και την θανάτωση του ονείρου για ανέλιξη ξετυλίγεται μέσα από το φακό ενός νέου σκηνοθέτη. Ο Δημήτρης Λάλος σε ένα τελείως διαφορετικό ρόλο από αυτόν στο Kala azar, υποδύεται με ψυχραιμία τον μικροαστό σύζυγο που βλέπει την ζωή και την καριέρα του να βαλτώνει στην επαρχία. Έχοντας εξαντληθεί από την μάταια αναζήτηση για αποδοχή και συντροφικότητα από την σύζυγό του(Γιώτα Αργυροπούλου), καλείται να πάρει κάποιες δραστικές αποφάσεις κοιτώντας κατάματα το μέλλον. Αν και έχει κάποιο ενδιαφέρον το ψυχογραφικό προφίλ των μικροαστών συζύγων έτσι όπως αποτυπώνεται στην ταινία, εντούτοις δεν καταφέρνει να αποτελέσει μια φρέσκια πρόταση και να ξεφύγει από την μονοτονία και τα κλισέ.
Εξόριστος του Βίσαρ Μορίνα (★★★/5)
Ένας εργαζόμενος σε φαρμακευτική βιομηχανία στην Γερμανία ασφυκτιά στο μικροαστικό πλαίσιο ζωής του, οδηγούμενος σταδιακά στην παράνοια. Ο μικροαστισμός και η αλλοτρίωση των προαστίων, ο φόρτος και οι ευθύνες της οικογενειακής ζωής καθώς και ο ρατσισμός και η αίσθηση εξορίας γίνονται υπαρξιακά “βαρίδια” για την καθημερινότητα του άνδρα από το Κόσοβο, ο οποίος παραλύει μπροστά σε μια επικείμενη κρίση μέσης ηλικίας. Η σκηνοθεσία με λεπτούς χειρισμούς αναδεικνύει την δυσφορία και σταδιακή του πορεία προς το παράλογο. Αρκεί λοιπόν ένα αμελητέο γεγονός για να απελευθερωθούν όλες οι ανασφάλειες, φοβίες και ματαιώσεις που συγκρατούσε το δίχτυ του κοινωνικού στάτους και να αποδείξει ότι ο πρωταγωνιστής ήταν πάντα εξόριστος από την ίδια του την ζωή.
Κυριακή 15 Νοέμβρη
Ράφτης της Σόνια Λίζα Κέντερμαν (★★★/5)
Ένας εκκεντρικός αλλά χαριτωμένος ράφτης (Δημήτρης Ήμελλος) προσπαθεί να διασώσει την επιχείρηση που του άφησε ο πατέρας του και να προσαρμοστεί στις ανάγκες της εποχής. Παραπέμποντας σε στιγμές παλιού ελληνικού σινεμά και με ένα σχετικά “ελαφρύ” σενάριο, η ταινία μοιάζει να εξελίσσεται προβλέψιμα, χωρίς ακριβώς να βρίσκει το κέντρο της. Ο χαρακτήρας του ράφτη με τις εκφράσεις του μοιάζει με κάτι ανάμεσα σε Τσάρλι Τσάπλιν και Ρομπέρτο Μπενίνι και έτσι αυτή η παιδικότητα και αθωότητα μετατρέπεται πολλές φορές σε αμήχανη καρικατούρα.
Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Ήμελλος, Ταμίλα Κουλίεβα, Θανάσης Παπαγεωργίου, Στάθης Σταμουλακάτος.
