Το TITANE και ο μηδενισμός του ως «πολιτιστική» πρόταση

Το τι συμβαίνει καθημερινά έξω στον κόσμο το βιώνουμε με οργή αλλά όταν το σινεμά αντί να το κρίνει, το εξιδανικεύει, τότε η οργή μεγαλώνει.

Έτσι δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την επικίνδυνα προκλητική και απαράδεκτη για τους θεατές και σε τελική ανάλυση για το σινεμά, φετινή απόφαση να δοθεί ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ Καννών στο TITANE. Μια παραγωγή φασίζουσας αισθητικοποίησης της βίας, της ηδονοβλεψίας και του σεξ, εξύμνησης της κοινωνικής παρακμής και ευτέλειας.

Μια ταινία βαθιά προβληματική, τόσο όσο και βραβευμένη, που έρχεται επικουρικά να στηρίξει την παρομοίως προβληματική κοινωνία στην οποία αναφέρεται. Μια κοινωνία που παραδίδει μέρα με την μέρα τα πολιτικά, ηθικά και αισθητικά της όπλα της καθώς ηδονίζεται με τον κύριο υπαίτιο του προβλήματος της.

Το TITANE αποτελεί γκλάμουρ σύμβολο της σύγχρονης ατομιστικής, εξ’ ορισμού απολιτίκ, λουμπενιάς. Του βιασμού σωμάτων και συνειδήσεων. Του κοινωνικού μηδενισμού και του μισανθρωπισμού ως στάση ζωής.

Είναι ένα καλά χρηματοδοτημένο κενό σκουπίδι της σινεβιομηχανίας, της αγοράς μεταμοντέρνας «τέχνης» που καταφέρεται από την αρχή ως το τέλος ενάντια στην κουλτούρα, την σεξουαλικότητα και την ανθρώπινη υπόσταση. Η σκηνοθέτης μοιάζει να πιστεύει πως εγείρει καλλιτεχνικές και περιεχομενικές αναζητήσεις. Ας θέσει ωστόσο το έργο της στον καθρέπτη. Θα δει πίσω από την τόσο πλέον κλισέ εναλλακτικότητα του, ένα μασκαρεμένο συντηρητισμό και ένα λανθάνοντα πουριτανισμό.

Το TITANE είναι η πιο αληθινή και γνήσια, σε κινηματογραφική μορφή, διαφήμιση της σύγχρονης σήψης του καπιταλισμού. Ενός συστήματος που κατοχυρώνει μέρα με τη μέρα την τέχνη ως κτήση του, αναγκάζοντας ξανά και ξανά να αγοράζουμε και να καταναλώνουμε τα ίδια τα απόβλητά του.