Οι Villagers of Ioannina City σΤο Περιοδικό:
Ένα κλαρίνο κι ένα riff πιο κοντά στο διάστημα!
Η δισκογραφική αποκάλυψη του 2014 στις ελληνικές κυκλοφορίες, ήταν οι Villagers of Ioannina City από τα Γιάννενα. Το πάντρεμα του stoner rock με την παράδοση αποτελεί ένα εκκωφαντικό γεγονός με την παρουσία τους. Εκτός από μια σειρά άλλες καινοτομίες (μπάντα με όνομα πόλης στο όνομά της, κλαρίνο σε υποτίθεται ασύμβατους με το συγκεκριμένο όργανο ήχους), το συγκρότημα που κάνει sold out και οι συναυλίες του συζητιούνται για καιρό μετά, αποτελείται από ενδιαφέροντες τύπους. Οι τρεις από τους πέντε, ο Αλέξης Καραμέτης, ο Άκης Ζώης και ο Άρης Γιαννόπουλος (κιθάρα-φωνή, μπάσο και ντραμς αντίστοιχα, επίσης, παίζουν ο Κωνσταντής Πιστιόλης κλαρίνο και ο Αχιλλέας Ράδης πλήκτρα), μιλάνε χωρίς σειρά προτεραιότητας και περιγράφουν στο «Περιοδικό» τους τελευταίους 8 μήνες, που ναι, τελικά, ήταν και γαμώ τους μήνες… Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε; Τα παιδιά “διαταράσσουν την κοινή ησυχία” και όπως είναι φυσικό μας αρέσουν υπερβολικά γι αυτό…
[br]
Τον περασμένο Μάιο, οι VIC κυκλοφόρησαν το Riza. Τι άλλαξε από τότε μέχρι τώρα;
Άρης Γιαννόπουλος: Έχει περισσότερα τηλεφωνήματα ο Αλέξης (γέλια).
Αλέξης Καραμέτης: Έχουν αλλάξει σίγουρα αρκετά πράγματα, αλλά στη ζωή μας δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά. Μουσικά ναι, είμαστε πιο γνωστοί, κάνουμε πολλές περισσότερες συναυλίες.
Στον έξω κόσμο πάντως φαίνεται ότι θα πάτε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη και θα γίνει της τρελής
Α. Κ. Ε, γαμώ είναι, τι να σου πω τώρα… Δεν είχαμε όμως δεδομένο ότι θα γίνει sold out στο Fuzz για παράδειγμα.
Άκης Ζώης: Και ούτε είναι δεδομένο ότι θα είναι πάντα έτσι.
Κακά τα ψέματα, το όνειρό μας το έχουμε πάει πιο κοντά με όλο αυτό το πράγμα που έχει γίνει. Δεν ξέρω πόσο υπερβολικό μπορεί να ακούγεται, αλλά τα όνειρά μας μπορεί να φτάνουν μέχρι το διάστημα. Ε, ένα βήμα πιο κοντά στο διάστημα, το κάναμε.
Όταν κάνατε το δίσκο το ‘χατε στο μυαλό σας όμως, ότι θα έχει τέτοια αποδοχή. Έχετε φτιάξει έναν καλό δίσκο…
Α.Ζ : Αυτό είναι αλήθεια. Δεν έχουμε ξαναφάει τόσο κόλλημα με δίσκο, συνήθως τους παρατάγαμε (γέλια).
Α.Κ.: Ήμασταν σίγουροι ότι ήταν κάτι καλό.
Α.Ζ: Κοίτα, διαφορά μεγάλη θα βρεις αν πάμε όλοι πίσω στα 20 μας και δούμε τι όνειρα είχαμε τότε. Τώρα, τα ζούμε κιόλας.
Α.Κ: Κακά τα ψέματα, το όνειρό μας το έχουμε πάει πιο κοντά με όλο αυτό το πράγμα που έχει γίνει. Δεν ξέρω πόσο υπερβολικό μπορεί να ακούγεται, αλλά τα όνειρά μας μπορεί να φτάνουν μέχρι το διάστημα. Ε, ένα βήμα πιο κοντά στο διάστημα, το κάναμε.
Α.Ζ: Ναι, το ζούμε ωραία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει γίνει κάτι τρομερό τελικά.
Αν φτάσετε στη φάση να κερδίζετε τα “προς το ζην” από τη δουλειά της μπάντας; Το έχετε σκεφτεί ποτέ;
Α.Γ: Όχι ακριβώς έτσι, αλλά προφανώς και θα ήταν ωραίο να γίνει.
Α.Ζ.: Αν από πιτσιρικάς κάνεις όνειρα να παίζεις σε συναυλίες από εδώ και από εκεί, φαντάζομαι ότι αυτό δεν το αφήνεις απ’ έξω από τα πράγματα που ονειρεύεσαι.
Έχει περάσει αρκετός χρόνος από το δίσκο. Αυτό σημαίνει ότι ήδη πρέπει να σκέφτεστε το επόμενο καλλιτεχνικό βήμα.
Α.Κ: Εννοείται ότι το σκεφτόμαστε. Μόνιμα.
Α.Γ: Όσο θα έρχεται η ώρα θα αγχωνόμαστε και περισσότερο. Αλλά θα μου πεις , πέρασαν έξι μήνες και θα περάσουν άλλοι τόσοι έτσι. Όσο θα πλησιάζει το επόμενο βήμα, η ετοιμασία θα έχει άγχος.
Α.Κ.: Τώρα, διαβάζεις μια κριτική, μιλάς με φίλους κ.λπ. και σου λένε «ο δίσκος ήταν καλός, κάντε όμως κάτι διαφορετικό τώρα» ή «συνεχίστε έτσι». Από την άλλη λέω «να κιόλας» και καταλήγω στο ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε κάνοντας αυτό που θέλαμε. Δεν μας ένοιαξε τι λέει ο ένας και ο άλλος. Θα πάμε να κάνουμε αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας. Αυτό λέω να κάνουμε και στη συνέχεια. Να μην σκεφτόμαστε δηλαδή ότι ο επόμενος δίσκος «θα είναι η συνέχεια του Riza» κ.λπ. Ας είναι αυτό που θα είναι, μόνο του.
Α.Γ: …σα να μην υπήρχε ο πρώτος δίσκος…
Α.Ζ.: Έχει και πολλά πράγματα η διαδικασία του στούντιο. Πρέπει αυτό το διάστημα που θα ήμαστε στη διαδικασία της εγγραφής να είναι καλή η συγκυρία.
Α.Κ: Και στο Riza δεν υπήρχε μια προηγούμενη κατάσταση πάνω στην οποία μπορούσαμε να πατήσουμε. Καθίσαμε τέσσερα χρόνια, δώσαμε λεφτά και χρόνο, αγάπη και δουλειά και βγήκε όπως το θέλαμε. Τον επόμενο δίσκο θα τον βγάλουμε σα να μην είχε βγει το Riza όπως είπε και ο Άρης. Να το πω και αλλιώς: Δεν έχουμε να λογοδοτήσουμε κάπου.
Στο ενδιάμεσο υπήρχε μια κυκλοφορία, το Zvara/Karakolia, που είχε περισσότερη συνθετική δουλειά “από το μηδέν”. Έγινε πολύ αποδεκτό από τον κόσμο βέβαια και γι αυτά που λέει. Τα λέω σωστά;
Α.Ζ.: Φάνηκε και στα live
Όπως ζεις τη ζωή σου, έτσι θα είσαι και στη σκηνή δηλαδή (…) Όταν μας καλούν να παίξουμε σε κάποιο φεστιβάλ που έχει κάποιο σκοπό, δεν σκεφτόμαστε ότι «α, είμαστε οι V.I.C. και πρέπει να παίξουμε οπωσδήποτε για τον τάδε σκοπό», αλλά γουστάρουμε σαν άνθρωποι και πάμε να παίξουμε για το συγκεκριμένο σκοπό.
Εκτός από καλλιτεχνική είναι και μια κοινωνικοπολιτική δήλωση; Τόσο το Zvara λέει πράγματα, όσο και η διασκευή στο ρεμπέτικο.
Α.Κ.: Όχι με αυτοσκοπό. Δεν είπαμε δηλαδή «α, πάμε να γράψουμε ένα κοινωνικό τραγούδι». Παίζοντάς το, προέκυψαν και αυτοί οι στίχοι.
Κοινωνικό προφίλ έχετε πάντως και στις εμφανίσεις και στο πού επιλέγετε να παίζετε…
Α.Ζ.: Βασικά είναι προσωπική θέση, ανάλογα με το χαρακτήρα, το δικό μας πρώτα και των ανθρώπων που πάμε μαζί στις συναυλίες. Όπως ζεις τη ζωή σου, έτσι θα είσαι και στη σκηνή δηλαδή.
Α.Κ : Έτσι ακριβώς. Δεν είπαμε ότι «πάμε στους VIC για να έχουμε την τάδε εικόνα». Έτσι κι αλλιώς ήμασταν αυτοί που ήμασταν. Όταν μας καλούν να παίξουμε σε κάποιο φεστιβάλ που έχει κάποιο σκοπό, δεν σκεφτόμαστε ότι «α, είμαστε οι V.I.C. και πρέπει να παίξουμε οπωσδήποτε για τον τάδε σκοπό», αλλά γουστάρουμε σαν άνθρωποι και πάμε να παίξουμε για το συγκεκριμένο σκοπό.
Έχω μάθει ότι υπάρχει V.I.C. army, αληθεύουν οι φήμες;
Α.Κ: Ναι, οι warriors (γέλια). Υπάρχει κόσμος που μας βοηθάει. Είμαστε ομάδα.
Τώρα πάτε Βερολίνο, για πρώτη φορά οι VIC στη Γερμανία μετά την κοντινή έξοδο τη Βουλγαρία. Τι συναισθήματα επικρατούν;
Α.Ζ.: Σαν παιδιά κάνουμε. Πάμε να φύγουμε τώρα (γέλια). Αν σκεφτείς ότι πάμε 1η Φεβρουαρίου…
Α.Κ.: Χειρότερη ημερομηνία δεν μπορούσαμε να βρούμε. Αλλά δεν θέλαμε να το αφήσουμε και για αργότερα.
Πώς έγινε η επαφή; Είναι η φάση με τα πολλά τηλέφωνα που λέγαμε πριν;
(Όλοι μαζί) Ναι, τηλέφωνα, mail, χαμός γίνεται… (πολλά γέλια)
Α.Κ.: Υπήρχε μια επικοινωνία για να παίξουμε σε διάφορα σημεία στη Γερμανία. Προέκυψε το live στο Βερολίνο προς το παρόν.
Έχετε εικόνα τι σημαίνει αυτό για μια ελληνική μπάντα; Να βγαίνει δηλαδή στο εξωτερικό για συναυλίες;
Α.Ζ.: Μικρή εικόνα. Δεν έχουμε κάνει άλλωστε και μια περιοδεία στο εξωτερικό, που αυτό είναι το στοίχημα, γιατί θα πρέπει να ισορροπείς από live σε live και να είσαι έτοιμος για όλα. Εγώ είμαι με τις μέρες μου να σου πω την αλήθεια, άλλες πιστεύω ότι θα πάει καλά και άλλες είμαι πεσμένος (γέλια).
Α.Κ. : Το ίδιο πράγμα ισχύει σε μεγαλύτερη κλίμακα, όταν ξεκινάς π.χ. από τα Γιάννενα με 20 ανθρώπους σε live και πας σταδιακά και αλλού, όπου μαζεύονται 50 άτομα και μετά λες «θα πάω και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα». Τα έξοδα είναι περισσότερα, χρειάζεται προετοιμασία, αλλά αποφασίζεις ότι θα πας και θα παίξεις γιατί θέλεις να σε δει ο κόσμος. Το ίδιο ισχύει και στο εξωτερικό. Μπορεί να μην έχει πολύ κόσμο η πρώτη φορά. Θα σε δουν όμως κάποιοι άνθρωποι που ενδεχομένως θα μιλήσουν σε κάποιον άλλο. Όλο αυτό το πράγμα ανοίγει και γνωρίζεις συνεχώς κόσμο. Άσε που δεν έχω πάει ποτέ στη Γερμανία…
Α.Ζ.: Πιο πολύ θα το βλέπαμε «πόσο ταιριάζουμε» έξω , μέσα από μια περιοδεία, πιστεύω. Τώρα είναι μόνο ένα live.
Α.Κ: Στην Ελλάδα οι V.I.C. μπορούν να αρέσουν σε κάποιον γιατί έχουν κλαρίνο ή γιατί είναι ξάδερφός μας ή ξέρει τον ξάδερφό μας ή σε κάποιον άλλο μπορεί να αρέσουν οι στίχοι. Δεν θα αρέσουμε σε έναν Γερμανό για τους παραπάνω λόγους. Ή θα του αρέσουμε ή θα μας θεωρήσει μέτριους ή θα μας πετάξει. Ακούει δηλαδή μόνο τη μουσική.
Για το φεστιβάλ στο Νεστόριο (River Party) : “(…) όλο το στυλ της διοργάνωσης και της λειτουργίας, εγώ δεν το γούσταρα καθόλου. Δε νιώθαμε καλά εκεί (…) Και πώς να νιώθεις καλά όταν διπλοτσεκάρεσαι από σεκιουριτάδες όλη την ώρα. Ήταν λίγο νίλα (…) Αν η χούντα έκανε φεστιβάλ, έτσι θα ήταν. Με τέτοιο ύφος και τέτοια νοοτροπία.”
Αυτό σκέφτεστε όταν φτιάχνετε ένα δίσκο;
Α.Κ.: Δεν γράφουμε μουσική για τάργκετ γκρουπ. Δεν το έχουμε σκεφτεί έτσι. Περισσότερο θέλουμε να μας εκφράζει.
Διαλέξτε από μια στιγμή, μια πολύ καλή και μια άσχημη αυτής της περιόδου
Α.Ζ.: Μια άσχημη στιγμή ήταν στο River party, στο Νεστόριο
Στο Rockwave πώς ήτανε;
Α.Κ.: Στο Rockwave εμείς περάσαμε μια χαρά. Η διοργάνωση ήταν εξαιρετική, ο ήχος πολύ καλός. Κόσμο δεν είχε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Δεν ήταν μια άσχημη στιγμή για μας, ακόμα και το ότι δεν είχε κόσμο.
Το Νεστόριο, ας είχε και πολλαπλάσιο κόσμο -που ο κόσμος μια χαρά ήτανε, δεν έφταιγε σε τίποτα- όλο το στυλ της διοργάνωσης και της λειτουργίας, εγώ δεν το γούσταρα καθόλου. Δε νιώθαμε καλά εκεί.
Α.Ζ.: Και πώς να νιώθεις καλά όταν διπλοτσεκάρεσαι από σεκιουριτάδες όλη την ώρα. Ήταν λίγο νίλα…
Α.Κ.: Αν η χούντα έκανε φεστιβάλ, έτσι θα ήταν. Με τέτοιο ύφος και τέτοια νοοτροπία.
Και οι καλές στιγμές;
Α.Ζ.: Πολλές ήταν όλο αυτό το εξάμηνο.
Α.Γ.: Το Fuzz ήταν δυνατή στιγμή…
Α.Ζ: Και το Kookoo πολύ καλή…
Α.Κ.: … και στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη στο Fix…
Α.Ζ.: …και με το δίσκο. Άσε που τώρα με το EP με έπιασε πάλι κάτι… (γέλια)
Α.Κ. : Μετά από πέντε χρόνια δεν θα λέμε «α, θυμάσαι τότε στο Fuzz ή το Kookoo», θα λέμε «θυμάσαι το ‘14»
Α.Γ.: Αυτό ισχύει, ναι.
Τι θα αλλάζατε τώρα, στη δεύτερη δισκογραφική προσπάθεια;
Α.Κ. : Δεν θέλω να πάρει πολύ καιρό η ηχογράφηση. Ας πάρει και τέσσερα χρόνια, αλλά να είναι μόνο ηχογραφήσεις τα τέσσερα χρόνια. Να έχουμε ολοκληρώσει πρόβες κ.λπ. να πούμε ότι «τώρα μπαίνουμε για να γράψουμε, πάμε να κάνουμε το δίσκο και δεν φεύγουμε από εκεί αν δεν κάνουμε το δίσκο».
Τώρα πιστεύω ότι έχετε αυτή τη δυνατότητα, να καθορίσετε δηλαδή τους όρους ηχογράφησης ενός δίσκου ή πού θα παίξετε και πώς.
Α.Κ.: Είναι σίγουρο ότι μπορούμε πλέον πιο εύκολα να κλείσουμε μια συναυλία κάπου με περισσότερο δικούς μας όρους από ό,τι και πριν από έξι μήνες ή ένα-δυο χρόνια. Και όχι μόνο για τα οικονομικά, αλλά για όλα.
Στα Γιάννενα πότε θα παίξετε χειμώνα;
Α.Κ.: Άντε ντε… Κάποια στιγμή θα γίνει, θα δούμε πότε θα τα καταφέρουμε.
****
