Winona- μια καλοκαιρινή ελεγεία για την χαμένη αθωότητα

Μια ταινία γενικά αταξινόμητη επέλεξε να παρουσιάσει στο σινεφίλ και μουσικό κοινό του ο Αλέξανδρος Βούλγαρης στο 60^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, φτάνοντας τελικά αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Έτσι αυτή η καλοκαιρινή ιστορία τεσσάρων κοριτσιών-καμία από τις οποίες δεν λέγεται Winona- είναι άλλοτε γλυκόπικρη και άλλοτε ανάλαφρη, διατηρώντας πάντα ένα πυρήνα αισιοδοξίας και αθεράπευτης παιδικότητας.

Σε αυτό το ιδιότυπο κινηματογραφικό σύμπαν που τοποθετείται η ταινία, ο χρόνος είναι σχετικός τόσο για την διάρκεια της  ταινίας όσο και για την εποχή στην οποία βρίσκονται οι ηρωίδες. Μοιάζει λοιπόν ο ωροδείκτης να σταματά την τελευταία μέρα του καλοκαιριού στην Άνδρο, κάπου στο 90s με 00s-χωρίς ποτέ να γίνεται ξεκάθαρο. Ο the boy βασικά αγνοεί τον χρόνο σε μια προσπάθειά του να ανακαλέσει μνήμες από ένα παρελθόν που δεν έχει ακριβώς ζήσει, αλλά νιώθει νοσταλγία. Η Giulietta (Ανθή Ευστρατιάδου), η Meryl (Σοφία Κόκκαλη), η Jennifer Jason (Ηρώ Μπέζου) και η Eiko (Δάφνη Πατακιά) μαζί με τον τεράστιο σκύλο τους διασκεδάζουν υπό την σκιά ενός αυτοκινήτου που βρίσκεται σταματημένο λίγο πιο μακριά και ατενίζουν μια πολυτελή μονοκατοικία χτισμένη στην άκρη της πλαγιάς. Ωστόσο μια σιωπηλή υπόσχεση και ένα ανοιχτό τραύμα μοιάζουν να βαραίνουν την καλοκαιρινή διάθεση, μετατρέποντας αυτή την συνάντηση σε μια συγκινητική τελετουργία. Πέρα από την όποια αυτοαναφορική διάθεση του the boy, η ταινία γίνεται ένας τρυφερός αποχαιρετισμός στην χαμένη αθωότητα των μετεφηβικών χρόνων που δύσκολα αποτυπώνεται με τόση ευκρίνεια στον ελληνικό κινηματογράφο από άντρα δημιουργό.

Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι μια γενναία βουτιά στα άδυτα αυτής της φαινομενικά ανέμελης κοριτσοπαρέας, που μοιάζει να συνδέεται στενά. Αυτό το κλίμα της οικειότητας επικρατεί στο σύνολο της ταινίας, αν και μένει ασαφής (και) η σχέση των μεταξύ πρωταγωνιστριών. Η προσέγγιση των χαρακτήρων γίνεται με έντονα ενδοσκοπική διάθεση και αυξημένη ευαισθησία, χωρίς να καταντά μελό ή γραφική. Ο the boy παίρνει απόσταση από τις ηρωίδες τις σωστές στιγμές, δίνοντας χώρο με τις κατάλληλες παύσεις και κάνοντας μια σωστή διαχείριση των κινηματογραφικών εργαλείων που του δίνονται.

Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες με τα ιδιαίτερα μυωπικά γυαλιά και τις τόσο διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις σηκώνουν επάξια όλο το υποκριτικό βάρος, δίνοντας ροή σε μια πλοκή αρκετά αυτοσχεδιαστική και μινιμαλιστική. Ειδικά αν ληφθεί υπόψη η συνειδητή επιλογή του φιλμ 16mm που περιορίζει την δυνατότητα δεύτερων λήψεων, οι ηθοποιοί καταφέρνουν ισόποσα να λάμψουν μπροστά στον φακό, κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο του Αιγαίου. Σε αρκετά σημεία, ενυπάρχει το weird και κοινωνικά άβολο στον τρόπο παιξίματος, σαν μετεξέλιξη του weird wave σινεμά που καθιερώθηκε την προηγούμενη δεκαετία με τον Λάνθιμο και την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη.

Η επιτυχία της ταινίας βρίσκεται στις λεπτομέρειες: τις σινεφίλ αναφορές, τα καλοκαιρινά παιχνίδια στην άμμο, τις αστείες ιστορίες από πρώτα ραντεβού, την χνουδωτή αγκαλιά ενός σκύλου και τα μπουζουκοτράγουδα. Αυτές οι πτυχές προσδίδουν ένα προσωπικό στοιχείο, πιο κατασταλαγμένο και ώριμο σε σχέση με προηγούμενες δουλειές του the Boy. Η πειραματική κινηματογραφική δομή στελεχώνεται και από ένα δοκιμασμένο συνεργείο πίσω από τις κάμερες, που στηρίζει σταθερά τις ελληνικές παραγωγές τέτοιου είδους και συνεργάζεται συχνά με τον the boy: του Νίκου Πάστρα στο μοντάζ, της Μυρτώς Τζίμα στα σκηνικά και κουστούμια, των Κτιρίων τη Νύχτα στον ήχο και της Δεσποινίς Τρίχρωμης στην μουσική.

Tελικά το αποτέλεσμα είναι τόσο νοσταλγικά φωτεινό, που άθελά της η ταινία έφερε ένα καλοκαιρινό αεράκι στην κινηματογραφική αίθουσα. Όπως σημειώνει και ο ίδιος:

«Η «Winona» είναι µια ταινία -παιχνίδι. Δεν ξέρεις πότε σου λέει αλήθεια και πότε ψέµατα. Σε διασκεδάζει επειδή δε θέλει να σε στεναχωρήσει. Άλλοτε είναι τρελή κωµωδία, άλλοτε µιούζικαλ ή ταινία µυστηρίου ή µελόδραµα. Οι ηρωίδες οδηγούν προσεκτικά τους θεατές σε µία κρυφή και αποκαλυπτική στιγµή. Πριν µοιραστούν το µυστικό τους θέλουν να τις έχουµε αγαπήσει, να τις έχουµε καταλάβει και να µην είµαστε αυστηροί. Έτσι κι αλλιώς ότι και αν έχει συµβεί , δεν παύει αυτή η παραλία να είναι πανέµορφη και αυτή η µέρα να είναι η πιο όµορφη µέρα.»