«Wonderfuck», της Καταρίνα Φόλκμερ

Να ζητάς το απίθανο δεν είναι πρόκληση είναι αλήθεια που ξεστράτισε. Και μπορεί να βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα, όμως η εξουσία δεν γουστάρει αυτούς που βαδίζουν στον δικό τους δρόμο. Μονόδρομος, αδιέξοδα, αυστηρές οδηγίες και καθρέφτες παντού! Ακόμα και στον ουρανό! Το τοπίο αν και ασύνορο, γίνεται θηλιά και σε πνίγει σωματικά, πνευματικά, ψυχικά. Η ομορφιά είναι εκεί έξω, αλλά τα ρούχα που της φοράνε αυτοί που ανησυχούν για την αταξία είναι άθλια. Γκρίζα, μουντά, σκοτεινά χρώματα και όλα να με σκοπό να καλύψουν τη σάρκα, το πνεύμα και την ψυχή. Την αντίδραση παραμονεύει το κλομπ, η χειραγώγηση και η πολυεπίπεδη καταστολή. Έρχεται, όμως, ώρα που το οξυγόνο λιγοστεύει και το ξέσπασμα μοιάζει και είναι αναπόφευκτο. Ο νέος και αυτός που νιώθει νέος κάνει το εξής: βάζει τα ρούχα, πολύχρωμα, που γουστάρει, χαμογελάει απέναντι στο απρόσωπο προσωπείο, υψώνει το μεσαίο δάχτυλο και εύχεται όλα τα καλά σε αυτούς που θέλουν όλα να τα σκοτώνουν και να τα ασχημαίνουν. Αυτό που εξοργίζει περισσότερο όμως είναι το κόκκινο κραγιόν. Ναι, αυτό το μικρό και ατακτοποίητο μέσο ομορφιάς, αυτό που μπορεί να μπει και σε αντρικά χείλη, μπορεί να συνταράξει και να διαλύσει κάθε σιδερένια μάσκα. Και αυτό είναι το «Wonderfuck» (Εκδόσεις Στερέωμα) της Καταρίνα Φόλκμερ.

Η Καταρίνα Φόλκμερ ξέρει πολύ καλά ότι ο συντηρητισμός και ο αυταρχισμός δεν παραιτείται έτσι εύκολα. Απέναντι στην πρόκληση που έχει ουσία, χαμόγελο και ομορφιά, δυστροπεί. Η έξυπνη, πνευματώδης, ανατροπή των εντολών, των κανόνων, φέρνουν σε αμηχανία τους επηρμένους εντολείς. Αν ο άνθρωπος επιμείνει στην ανατροπή και δεν υποχωρήσει, υποταχθεί, μπροστά στην ποικιλόμορφη καταστολή, τότε η αμηχανία γίνεται ακινητοποίηση γι’ αυτόν που κινεί τα νήματα. Και ξέρετε, τα ελάχιστα, τα ανεπαίσθητα, τα αδιόρατα, κάνουν την ίδια ζημιά με τα άμεσα και ορμητικά. Η σύγκρουση με ό,τι μας καταπιέζει μπορεί να γίνει έντονα και γερά χτυπήματα, όμως μπορεί να γίνει και με την αμετάφραστη ανυπακοή. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει το αφεντικό, αυτό και τον ενοχλεί και τον απειλεί. Και αυτή η αντιπαράθεση μπορεί να ξεκινήσει, εμφανιστεί, παντού. Από το σπίτι και τη γειτονιά, στον χώρο εργασία και στις μεγάλες λεωφόρους. Το «Wonderfuck» στηρίζεται στο αναρχικό πνεύμα, στην καυστική του ειρωνεία και στην κρυμμένη δύναμη της τρυφερότητας του ανθρώπου.

Πρωταγωνιστής του βιβλίου ο Τζίμι. Εργάζεται σε τηλεφωνικό κέντρο του Λονδίνου. Αυτός και οι συνάδελφοι του απαντούν στα παράπονα τουριστών απ’ όλο τον κόσμο. Ο Τζίμι, όμως, γίνεται ο κόσμος του παραπόνου, ο κόσμος της εργασιακής καταπίεσης, ο κόσμος της κοινωνικής διάκρισης, ο κόσμος της σεξουαλικής, οικογενειακής, ακύρωσης. Ναι, δεν είναι ένας τυπικός υπάλληλος που απαντά σαν ρομπότ. Τα πάθη, τα λάθη, τις φαντασιώσεις, τα τραύματά του τα περνά μέσα από την τηλεφωνική συνδιάλεξη, τη συνομιλία με τους άλλους εργαζόμενους και ατίθασα όνειρά του. Η Φόλκμερ δίνει στον ήρωα της το θράσος που κάνει πιο γοητευτικό, διασκεδαστικό, τον κόσμο, το απελευθερωμένο εξομολογητικό ύφος και την αναίδεια απέναντι αιδημοσύνη που φυλακίζει. Γρήγορος αφηγηματικός ρυθμός, αμεσότητα και πολλές μικρές ζωντανές εικόνες απ’ αυτή την τολμηρή συγγραφέα. Η πολύ καλή μετάφραση ανήκει στην Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη.