Ουκρανικό «Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης»: Το Κίεβο «γιορτάζει» την 9η Μάη ανασκολοπίζοντας την Ιστορία

«Απελευθερωτές» οι Ουκρανοί ναζί - «Κατακτητής» ο Κόκκινος Στρατός

Τα 75 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη βρίσκουν το αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου να βυθίζεται όλο και βαθύτερα στην φασιστική άβυσσο.

Έξι χρόνια μετά το πραξικόπημα του Μαϊντάν και την έλευση στην πολιτική εξουσία εκείνου του τμήματος του κεφαλαίου που εκπροσωπείται αποτελεσματικότερα από τους ναζί και τους φίλους τους – των τελευταίων ηγείται η Ευρωπαϊκή Ένωση – η κυβέρνηση του προέδρου/τηλεοπτικού σόουμαν, Βλαντίμιρ Ζελένσκι, μαριονέτα του Ουκρανού ολιγάρχη, ιδρυτή και χρηματοδότη του ναζιστικού τάγματος «Αζόφ», που ματοκυλά τα χωριά της Ανατολικής Ουκρανίας, Ίγκορ Κολομόισκι, τρίβει τα χέρια της από την χαρά της που η επέτειος από την Αντιφασιστική Νίκη «πέφτει» εν μέσω καραντίνας, λόγω της πανδημίας.

Ο λόγος είναι ότι ο Ζελένσκι προσπαθεί απελπισμένα να μην ετεροκαθορίζεται από την πολιτική του προκατόχου του, επίσης ολιγάρχη, Πιότρ Ποροσένκο, ο οποίος ήταν ο πρώτος πρόεδρος μετά το Μαϊντάν, εισηγητής και εκτελεστής του συνόλου των αντιλαϊκών και αντικουμμουνιστικών πολιτικών συνεπειών του πραξικοπήματος.

Αυτό ο Ζελένσκι το κάνει, όχι γιατί έχει διαφορετική πολιτική. Άλλωστε, όπως ειπώθηκε ήδη, είναι «παιδί» του Κολομόισκι, του πρώτου ολιγάρχη που δημιούργησε ένοπλο φασιστικό τάγμα θανάτου. Αλλά διότι, έξι χρόνια μετά την έναρξη του εμφυλίου στην Ουκρανία, ως αποτέλεσμα του Μαϊντάν, όλα τα σχέδια της Δύσης για την Ουκρανία και, κατ’ επέκταση, για την Ρωσία, απέτυχαν παταγωδώς, αλλά και εντυπωσιακά.

Διότι είχαν σαν αποτέλεσμα, όχι μόνο να διαμελιστεί η Ουκρανία – αφενός de jure, στην περίπτωση της Κριμαίας, αφετέρου de facto, στα ανατολικά, στο Ντονμπάς, με τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ – αλλά, ως συνέπεια αυτού του αποτελέσματος, να αποκαλυφθεί στα μάτια ευρύτερου ευρωπαϊκού κοινού, ο πραγματικός σκοτεινός ρόλος, όχι μόνο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η οποία απώλεσε και τα τελευταία ψεύτικα κομμάτια του «φωτοστέφανού» της των «αξιών» της «Ελευθερίας» και της «Δικαιοσύνης», στα ματοβαμμένα χωριά του Ντονμπάς και στα λιντσατρισμένα σώματα των καμμένων αντιφασιστών του Σπιτιού των Συνδικάτων στην Οδησσό.

Φυσικά, αυτή η προσπάθεια του Ζελένσκι πέφτει στο κενό. Οι «εκλεκτικές» πολιτικές συγγένειες και οι πολυπλόκαμοι δεσμοί του με τις πιο σκοτεινές δυνάμεις που τον τοποθέτησαν στη θέση του προέδρου, δεν παύουν να αναμένουν από αυτόν τα συμφωνηθέντα. Άλλωστε, ο σημερινός πρόεδρος της Ουκρανίας, δεν προέρχεται από κάποιο πολιτικό «τζάκι» για να τον στηρίξει. Μόλις πρόσφατα έβγαζε το ψωμί του σαν σεναριογράφος και πρωταγωνιστής μιας κωμικής σειράς σε ένα από τα τηλεοπτικά κανάλια του αφεντικού του, του Κολομόισκι. Και έχει εξαιρετικό ένστικτο αυτοσυντήρησης για να γνωρίζει, πως αν δεν κάνει τη βρόμικη δουλειά τώρα, δεν θα έχει και καμία άλλη δουλειά να κάνει στο μέλλον.

Γι’ αυτό και η πανδημία λειτούργησε γι’ αυτόν σαν από μηχανής θεός. Έτσι δεν μπήκε καν στον κόπο να εκδώσει έστω και το τυπικό προεδρικό διάταγμα για τους «εορτασμούς» της 8ης Μαϊου – την οποία το μετά το Μαϊντάν καθεστώς προσπαθεί να επιβάλει ως «Ημέρα Εθνικής Συμφιλίωσης» που γιορτάζει πάντα μόνο του – και της 9ης Μάη, την οποία γιορτάζει κάθε χρόνο, παρά και ενάντια στις απαγορεύσεις, τις απειλές και τους τραμπουκισμούς των φασιστοταγμάτων, ο ουκρανικός λαός, με όποιον τρόπο μπορεί.

 

Η «Κιβωτός» του αντικομμουνισμού

 

Ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, λοιπόν, ο Ζελένσκι αφήνει την καραντίνα να «διαχειριστεί» την 9η Μάη, μια μέρα που παραμένει αγκάθι στο μάτι του καθεστώτος του Κιέβου, το οποίο δεν μπορεί με τίποτα να βγάλει.

Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν προσπαθεί!

Μόνο το ματοκύλισμα στο Ντονμπάς και στην Οδησσό αρκεί για απόδειξη. Αλλά και η τεράστιας κλίμακας αποκομμουνιστικοποίηση της Ουκρανίας που ξεπέρασε κάθε όριο μετά το Μαϊντάν και η οποία περιλαμβάνει μια επίσης τεράστια γκάμα εργαλείων, από το ξαναγράψιμο της ιστορίας – μέσω των μετονομασιών δρόμων και πλατειών, καταστροφής μνημείων και αγαλμάτων και της εκπαίδευσης – μέχρι τις παιδικές «κατασκηνώσεις αναμόρφωσης» των μικρών Ουκρανών που ιδρύουν και διαχειρίζονται τα φασιστοτάγματα, μέσα σε πλήρη νομιμότητα και υπό την αιγίδα του ουκρανικού κράτους.

Σαν να είχε δίκτυο παιδικών σταθμών η «Χρυσή Αυγή» δηλαδή.

Την επίσημη, κρατική, ιδεολογική αντιμετώπιση της 9ης Μάη και της αντιφασιστικής κουλτούρας εν γένει, έχει αναλάβει, από το Μαϊντάν και μετά, το διαβόητο «Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης».

Ιδρύθηκε αμέσως μετά το πραξικόπημα, τον Φλεβάρη του 2014, και αποτελεί την φαιά «Κιβωτό» κάθε Ευρωπαίου νεοναζί, εθνικιστή, ρατσιστή και φασίστα που ψάχνει έναν επιστημονικοφανή ώμο να κλάψει για την τραγωδία του το 1945.

Επικεφαλής του παραπάνω νοσηρού «επιστημονικού» τσίρκου ήταν μέχρι πρόσφατα ο ιστορικός, Βλαντίμιρ Βιτρόβιτς, τον οποίο θα ζήλευε ακόμη και ο Πλεύρης πατήρ.

Ο 42χρονος Βιτρόβιτς αποτελεί μία από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις συστημικού επιστήμονα της μετασοβιετικής εποχής.

Γεννήθηκε και σπούδασε ιστορία στο Λβοβ, την «μητρόπολη» του ουκρανικού εθνικισμού.

Ειδικεύτηκε στη νεότερη ιστορία της Ουκρανίας, από τις πιο αντιδραστικές θέσεις. Το 2001 υπερασπίστηκε τη διδακτορική διατριβή του υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Οι εκτός συνόρων επιδρομές της ΟΥΠΑ (UPA), στο πλαίσιο της υλοποίησης της αντι-ολοκληρωτικής εθνικο-δημοκρατικής επανάστασης των λαών της Κεντρικής – Ανατολικής Ευρώπης».

Πίσω από την παραπάνω διατριβή και τον ευφάνταστο τίτλο της κρύβεται η έναρξη του μεγαλύτερου ξεπλύματος του ουκρανικού εθνικισμού και ναζισμού, όπως αυτός εκφράστηκε μέσα από την UPA, του γνωστού Ουκρανού ναζί, Στεπάν Μπαντέρα, η οποία αποτελούσε τον ένοπλο βραχίονα της «Οργάνωσης των Ουκρανών Εθνικιστών» (OUN). Γι’ αυτό και σήμερα οι αντιφασίστες μαχητές του Ντονμπάς χαρακτηρίζουν τα φασιστικά τάγματα και την ουκρανική Εθνοφυλακή ως «μπαντερικούς».

 

Τα ματωμένα χνάρια του ουκρανικού εθνικισμού

 

Η OUN δημιουργήθηκε το 1929 στην δυτική Σοβιετική Ουκρανία για να σαμποτάρει την νεοσύστατη ΕΣΣΔ. Μεταξύ του 1934 και του 1938 αποτέλεσε το βασικό κατασκοπευτικό δίκτυο των ναζί κατά την προετοιμασία της επίθεσής τους στην Πολωνία. Από την πρώτη στιγμή της φασιστικής επίθεσης στην ΕΣΣΔ, η OUN ανέπτυξε ευρεία υπονομευτική δράση στα μετόπισθεν του Κόκκινου Στρατού, επιχειρώντας μάλιστα να προκαλέσει και ένοπλες εξεγέρσεις, έτσι ώστε να απασχολήσει πολύτιμες δυνάμεις και να αποδυναμώσει την άμυνα ενάντια στην φασιστική πολεμική μηχανή.

Ταυτόχρονα, τμήματά της βρίσκονταν στην εμπροσθοφυλακή της φασιστικής επίθεσης, έχοντας αναλάβει τον ρόλο του «εκκαθαριστή» της αντίστασης και του οργανωτή της κατοχικής εξουσίας σε κάθε πόλη και χωριό που έπεφτε στα χέρια των ναζί. Μάλιστα η κατοχική αστυνομία ήταν οργανωμένη και επανδρωμένη από τους Ουκρανούς ναζί.

Η UPA ξεκίνησε την ένοπλη δράση της το 1943 στην κατεχόμενη Σοβιετική δημοκρατία της Ουκρανίας, στο πλευρό των ναζί και εναντίον των Ουκρανών παρτιζάνων που μάχονταν τους κατακτητές, καθώς και εναντίον των καταδρομέων του Κόκκινου Στρατού. Τουλάχιστον το 46% της ηγεσίας της οργάνωσης υπηρετούσε σε διάφορους σχηματισμούς των SS και της Γκεστάπο.

Από τα μέσα του 1946 η οργάνωση προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τις γαλλικές, βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και από το 1948 υποστηριζόταν από την CIA στο πλαίσιο της επιχείρησης «Αεροντινάμικ», μία από τις πολλές μυστικές επιχειρήσεις εναντίον της ΕΣΣΔ που ξεκίνησε το 1948 με την κωδική ονομασία CARTEL και στρατολογούσε ντόπιους πρώην συνεργάτες των ναζί. Αν και τυπικά η οργάνωση σταμάτησε τη δράση της το 1949, ωστόσο, μικρές ομάδες δρούσαν ακόμη και μέχρι το 1956. Το 1944 υπολογίζεται ότι είχε στις γραμμές της μέχρι και 20.000 ένοπλους.

Ατέλειωτος είναι ο κατάλογος των θυμάτων μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, τόσο στην κατεχόμενη Ουκρανία, όσο και την κατεχόμενη Πολωνία. Πλήθος τα καμένα χωριά, τα καμένα σχολειά και πολιτιστικά κέντρα, οι κτηνώδεις βασανισμοί. Πρωταγωνιστικός ήταν ο ρόλος της στην «εκκαθάριση» των Ουκρανών και Πολωνών Εβραίων.

Ενδεικτικό της εγκληματικής και προδοτικής της στάσης ήταν η διάσημη σφαγή του Βολίν. Πρόκειται για την σφαγή άμαχου πολωνικού, – αλλά και ουκρανικού – πληθυσμού στην περιοχή Βολίν της σημερινής βορειοδυτικής Ουκρανίας, όπου, από τον Μάρτιο έως και το τέλος του Καλοκαιριού του 1943, η OUN – UPA εξόντωσε περισσότερους από 40.000 άμαχους, εξαφανίζοντας από τον χάρτη ολόκληρα χωριά.

Φυσικά, η OUN – UPA συμμετείχε ενεργά και στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ουκρανίας, με αποκορύφωμα τις θηριωδίες και τις μαζικές εκτελέσεις στο κατεχόμενο Λβοβ καθόλη την διάρκεια της κατοχής του, από το 1941 μέχρι και το 1944. Είναι χαρακτηριστικό, ότι από τους 135.000 Εβραίους της πόλης και της περιοχής τον Ιούλιο του 1941, οπότε και καταλήφθηκε από τους ναζί, δεν απέμειναν περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι την στιγμή της απελευθέρωσης του Λβοβ από τον Κόκκινο Στρατό τον Ιούλιο του 1944.

 

Ιστορία – «πλυντήριο» των ναζί

 

Ο Βιτρόβιτς προσπέρασε με αξιοθαύμαστη ευκολία την παραπάνω ματοβαμμένη πορεία των Ουκρανών ναζί και αφοσιώθηκε πλήρως στην απόλυτη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας, προσπαθώντας να τους εμφανίσει σήμερα ως «μαχητές της ανεξαρτησίας» εναντίον της.. σοβιετικής «κατοχής» της Ουκρανίας.

Το 2004 συμμετείχε ενεργά στην γνωστή και ως «Πορτοκαλί Επανάσταση», την πρώτη απόπειρα του φιλοδυτικού τμήματος του ουκρανικού κεφαλαίου να δέσει τη χώρα στο «άρμα» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Ήδη από το 2002 κατείχε τη θέση του διευθυντή του «Κέντρου ερευνών του απελευθερωτικού κινήματος» με έδρα το Λβοβ, το οποίο αποτέλεσε την πλέον ισχυρή απόπειρα του συστημικού, σκοταδιστικού κομματιού της ουκρανικής ακαδημαϊκής κοινότητας να ξαναγράψει την ιστορία στα μέτρα του καπιταλισμού.

Από εκεί και πέρα η άνοδός του στα ανώτερα επιστημονικά κλιμάκια της χώρας είναι ταχύτατη.

Ηγείται μιας σειράς «ινστιτούτων» και «ιδρυμάτων» που «ερευνούν» την περίοδο της «ολοκληρωτικής κατοχής» της Ουκρανίας από την Σοβιετική Ένωση.

Η δράση του δεν περνά απαρατήρητη από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και το 2010 τον βρίσκουμε να εργάζεται στο Ουκρανικό Επιστημονικό Ινστιτούτο του Χάρβαρντ.

Όλα αυτά μέχρι την επιβολή του καθεστώτος του Μαϊντάν το 2014 και τον διορισμό του στη θέση του διευθυντή του «Ινστιτούτου Εθνικής Μνήμης», το οποίο απολαμβάνει επίσημου κρατικού θεσμικού καθεστώτος.

Υπό την καθοδήγησή του, το ΙΕΜ κατέστη προπαγανδιστική ατμομηχανή της στυγνής και κυνικής διαστρέβλωσης της ιστορίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και του πλέον εμβληματικού «πλυντηρίου» των Ουκρανών συνεργατών των ναζί.

Έτσι, το ΙΕΜ «βάφτισε» τα μέλη της OUN, της UPA και της μεραρχίας των SS «Γκαλίτσινα», η οποία αποτελούνταν αμιγώς από Ουκρανούς ναζί εθελοντές και ήταν οργανικό μέρος της διοίκησης των SS στην κατεχόμενη σοβιετική Ουκρανία, ως «ήρωες» και τον Κόκκινο Στρατό ως… «στρατό κατοχής».

Το ΙΕΜ καθοδήγησε επίσης το σύνολο του πογκρόμ της αποκομμουνιστικοποίησης που λαμβάνει χώρα από το Μαϊντάν και μετά και βρίσκεται πίσω από την «τεκμηρίωση» του αντικομμουνιστικού νομοθετικού πλαισίου που υιοθέτησε η κυβέρνηση Ποροσένκο, την Άνοιξη του 2015, με το οποίο, οι επιζήσαντες Ουκρανοί ναζί «αποκαταστάθηκαν» και συνταξιοδοτήθηκαν, ενώ τέθηκαν εκτός νόμου τα κομμουνιστικά και σοβιετικά σύμβολα.

Το κρατικό νομικό καθεστώς του ΙΕΜ επέτρεψε στα «επιστημονικά» πονήματά του να αποκτήσουν πρόσβαση στο πρόγραμμα σπουδών και την βιβλιογραφία των πανεπιστημιακών σχολών και των πολιτιστικών οργανισμών.

Ο Ποροσένκο ήταν ο πιο πιστός υποστηρικτής του ΙΕΜ, συνοψίζοντας τις «διδαχές» του στο νοσηρό τρίπτυχο: «Στρατός, γλώσσα, πίστη».

 

Ο «μετριοπαθής» διάδοχος

 

Η δράση του Βιτρόβιτς ήταν τόσο τοξική για την ουκρανική κοινωνία, που θορύβησε ακόμη και το υπουργικό συμβούλιο, το οποίο, διαπιστώνοντας ότι με αυτόν τον ρυθμό το Ντονμπάς δεν θα ήταν το μοναδικό πρόβλημα του Κιέβου, τον απέλυσε.

Στη θέση του διόρισε τον φαινομενικά περισσότερο «χαμηλών τόνων», αναπληρωτή καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου, Αντόν Ντρομπόβιτς, σε μια προσάθεια να «διασκεδάσει» τις οδυνηρές εντυπώσεις, κυρίως από τα ξένα ΜΜΕ, τα οποία δεν έκρυβαν πλέον τις αθλιότητες των ναζιστοταγμάτων.

Νεότερος του Βιτρόβιτς, θεωρείται ειδικός σε ζητήματα εκπαίδευσης και κουλτούρας, ερευνητής στο πεδίο της μυθολογίας στη σύγχρονη επικοινωνία, ενώ είναι γνωστός και ως κριτικός τέχνης.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για τη σύγχρονη «έκδοση» του Βιτρόβιτς. Τη νέα γενιά των «τεχνοκρατών» απολογητών του εθνικισμού.

Ο Ντρομπόβιτς εμφανίστηκε αρχικά ως «ειρηνοποιός» και «αποφασισμένος» να μην υποστηρίξει οτιδήποτε διχάζει την κοινωνία. Αμέσως μετά βέβαια δήλωσε απόλυτα πρόθυμος και έτοιμος να συνεχίσει την απαρέγκλιτη εφαρμογή του αντικομμουνιστικού νομικού πλαισίου.

Έτσι, κατέστησε σαφές ότι δεν είναι αντίθετος στο ξήλωμα των σοβιετικών συμβόλων της Μητέρας Πατρίδας και άλλων μνημείων.

Ωστόσο, το «Δισκοπότηρο» της νέας ηγεσία του ΙΕΜ, όπως και της παλαιάς, είναι η 9 Μάη.

Και ο Ντρομπόβιτς δεν άντεξε να κρατήσει άλλο τα προσχήματα.

Έτσι, στα τέλη του περασμένου Απρίλη, στην ιστοσελίδα του ΙΕΜ, αναρτήθηκαν οδηγίες προς τις αρχές για το πώς να διαχειριστούν τις δύο κρατικές γιορτές, της 8 και 9 Μάη.

Επισήμως, το κείμενο εκλαμβάνει την 8η Μάη ως «Ημέρα Μνήμης και Συμφιλίωσης – Ημέρα νίκης κατά του ναζισμού». Αλλά ούτε ο τίτλος δεν προϊδεάζει για το μέγεθος αυτού του μνημείου ανιστόριτης αντιεπιστημονικότητας, αντισοβιετικού και αντικομμουνιστικού μένους, απροσχημάτιστα κυνικού ψεύδους, αλλά και ασυναρτησίας.

 

Ιστορία – «ασώματος κεφαλή»

 

Σύμφωνα, λοιπόν, με την «αφήγηση» του ΙΕΜ, η «ιστορία» έχει ως εξής:

1. Ο πόλεμος συνέβη ως αποτέλεσμα μιας «συμπαιγνίας δύο μη ανθρωπιστικών καθεστώτων», του ναζιστικού και του σοβιετικού. Ουσιαστικά, το ΙΕΜ λέει, ότι η ναζιστική Γερμανία και η ΕΣΣΔ… επιτέθηκαν από κοινού εναντίον όλου του πλανήτη. Ως δια μαγείας, η επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ, στις 22 Ιούνη του 1941… δεν συνέβη ποτέ.

2. Η Ουκρανία πολέμησε στο πλευρό της αντιχιτλερικής συμμαχίας.

Το γκροτέσκο της υπόθεσης είναι ότι στους «μαχητές» στο «πλευρό» αυτής της συμμαχίας, το ΙΕΜ συμπεριλαμβάνει… την UPA!

3. Η Ουκρανία σήμερα πολεμά την «επιθετική πουτινική Ρωσία», την οποία το ΙΕΜ συγκρίνει με τους ναζί, λέγοντας πως τώρα η «απειλή» είναι ίδια με αυτήν πριν 75 χρόνια.

4. Η Ρωσία δεν έχει δικαίωμα να προβάλει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο στη νίκη κατά του φασισμού (σσ. Εδώ μάλλον θα γέλασαν και τα παγκάκια έξω από το ΙΕΜ…).

Με αυτά και μ’ εκείνα, το ΙΕΜ ουσιαστικά στο κείμενο δεν αναφέρεται στην Αντιφασιστική Νίκη, αλλά στο πώς θα «συγκρίνει» την ΕΣΣΔ με τους ναζί.

Και αν όλα αυτά σας θυμίζουν το ανάλογο αντισοβιετικό δόγμα της ΕΕ και την ρητορική των Βρυξελλών και των απολογητών της στην Ελλάδα – ακαδημαϊκών και πολιτικών δυνάμεων – όχι, δεν κάνετε λάθος.

5. Επίθεση σε αυτό που το ΙΕΜ χαρακτρηρίζει ως «κουλτούρα» της νίκης. «Το σημαντικότερο συμπέρασμα του πολέμου πρέπει να είναι, όχι η κουλτούρα της νίκης, αλλά η δυνατότητα να εκτιμάς την ειρήνη, κατηγορηματικά και ανενδοίαστα να την υπερασπίζεις με όλα τα διανοητικά μέσα».

Πιο απλά, δεν χρειάζεται να γιορτάζεται η Αντιφασιστική Νίκη. Να μιλάμε πιο πολύ για την τραγική μοίρα των ανθρώπων και, τελικά, αυτό πυο θα προκύψει, δεν θα είναι η τιμή προς εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το τσάκισμα του φασισμού, αλλά ένα απέραντο «υπαρξιακό»μοιρολόι, αποϊδεολογικοποιημένο, φαινομενικά, με στόχο τον ευνουχισμό κάθε διάθεσης του ανθρώπου να ορίσει ο ίδιος τη «μοίρα» του.

6. Η μεταφορά προς τα ανατολικά της βιομηχανικής υποδομής της σοβιετικής Ουκρανίας – ένας άθλος της ΕΣΣΔ που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην έκβαση του πολέμου αφού ουσιαστικά δεν σταμάτησε στιγμή η παραγωγική μηχανή της – περιλαμβάνεται από το ΙΕΜ… στις «απώλειες» της Ουκρανίας.

«Οι μπολσεβίκοι μετέφεραν από την Ουκρανία 550 βιομηχανικές μονάδες, περιουσία και ζώα χιλιάδων κολχόζ, σοβχόζ, δεκάδες εκπαιδευτικά και επιστημονικά ιδρύματα, κέντρα πολιτισμού, ιστορικά κειμήλια» λέει με μίσος το ΙΕΜ.

Σωστά. Έπρεπε να τα αφήσουν «προίκα» στους ναζί…

Φυσικά, το ότι μετά τον πόλεμο επέστρεψε η ουκρανική βιομηχανία δριμύτερη, δεν είναι άξιο υπόμνησης από το Ινστιτούτο.

7. Η διαδήλωση με σημαίες της Νίκης στην Ουκρανία απαγορεύεται λέει το Ινστιτούτο. Οι βετεράνοι μπορούν να φέρουν μόνο τα παράσημά τους. Και στη θέση της κορδέλας του Αγίου Γεωργίου (σσ. η οποία ήταν προεπαναστατικό στρατιωτικό σύμβολο, αλλά μετά την Επανάσταση τη θέση του σταυρού πήρε το σφυροδρέπανο και χρησιμοποιήθηκε από τον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου, με αποτέλεσμα να γίνει σύμβολο της Αντιφασιστικής Νίκης) επιτρέπεται μόνο μια… κόκκινη παπαρούνα.

Ο… «μετριοπαθής» Ντρομπόβιτς «ζυμώνει» ακριβώς την ίδια αντίληψη για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με αυτήν του προκατόχου του:

«Η τραγωδία του ουκρανικού λαού κατά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έγκειται στο ότι ήταν χωρισμένος μεταξύ διαφόρων κρατών. Οι Ουκρανοί ήταν υποχρεωμένοι να πολεμήσουν για ξένα συμφέροντα. Ενίοτε και μεταξύ τους» είπε ανερυθρίαστα ο επικεφαλής του Ινστιτούτου.

«Οι ναζί και οι κομμουνιστές ομοίως δεν υπολόγιζαν την ανθρώπινη ζωή» συνεχίζει απτόητος. «Το μοναδικό ουκρανικό υποκείμενο τα χρόνια του πολέμου ήταν το απελυθερωτικό κίνημα, οι άνθρωποι και οι οργανώσεις οι οποίες πολέμησαν για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας και από τα δύο ολοκληρωτικά συστήματα».

Δηλαδή η ναζιστική UPA! Οι Ουκρανοί συνεργάτες των ναζί που μαζί τους ματοκύλησαν τον ουκρανικό λαό!

Αντίθετα, τα 7 εκατομμύρια των Ουκρανών μαχητών του Κόκκινου Στρατού, τα εκατομμύρια των Ουκρανών παρτιζάνων στα απέραντα δάση που μάτωσαν για να ελευθερώσουν την πατρίδα τους από τους Γερμανούς και ντόπιους ναζί, ήταν… «εξαναγκασμένοι», «αφελείς»… ή «προδότες».

Και κάπως έτσι το καθεστώς του Κιέβου βυθίζεται όλο και βαθύτερα στην τοξική «αγκαλιά» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ηγέτες της οποίας, ακριβώς έναν χρόνο πριν, στις 9 Μάη του 2019, συγκεντρώθηκαν στο Σίμπιου της Ρουμανίας και συνυπέγραψαν μια Διακήρυξη, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρεται και το εξής: «(…) Τριάντα χρόνια πριν, εκατομμύρια άνθρωποι πολέμησαν για την ελευθερία τους και για την ενότητα και γκρέμισαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα που είχε διχοτομήσει την Ευρώπη για δεκαετίες (…)».

Για την ιστορία, την υπογραφή του κάτω από εκείνη τη Διακήρυξη, είχε βάλει και ο κ. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας.