Λέσβος: Όνειρο και εφιάλτης στο πέρασμα για την Ευρώπη

Φωτορεπορτάζ – κείμενο: Δημήτρης Κυριακόπουλος

Άλλη μια βδομάδα πέρασε (η προηγούμενη) που οι ειδήσεις σχετικά με το δράμα τόσων και τόσων ανθρώπων πλημμύρισαν τα μέσα ενημέρωσης. Και άλλα ναυάγια στα ανοιχτά των ελληνικών ακτών. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που μεταφέρθηκαν με τη βία από την Ειδομένη στο κλειστό του Τάε Κβον Ντο. Οι ταραχές και η ένταση αναμεταξύ τους. Οι άθλιες συνθήκες.

Δεν είναι σίγουρο πια πως  ούτε οι στατιστικές, ούτε οι έκτακτες ειδήσεις φτάνουν για να συγκλονίσουν αρκετούς. Είναι τόσο μεγάλο το φαινόμενο των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών και τόσο “δεδομένες” οι συνθήκες αντιμετώπισής του από τις αρχές που ακόμη κι “εμείς”, δείχνουμε να εξοικειωνόμαστε μαζί του.Το φωτορεπορτάζ του Δημήτρη Κυριακόπουλου που φιλοξενούμε σήμερα “σΤο Περιοδικό” προσπαθεί να σπάσει αυτό το κλίμα της εξοικείωσης, προσπαθεί να θυμίσει τι σημαίνει να ζεις και να πεθαίνεις για ένα πέρασμα, για μια μισή ελπίδα, τι σημαίνει ο εφιάλτης και το όνειρο στο νούμερο 1 ίσως πέρασμα στην Ευρώπη…

[hr]

[br]

Mια βδομάδα στο νησί της Λέσβου, μια βδομάδα στην Σκάλα Σκαμνιάς .
Οι κολασμένοι της πληγωμένης από τα σύνορα γης, έφταναν στην προσωποποίηση της ελπίδας. 

Έφταναν στην Ευρώπη.
Την θάλασσα που χώριζε την Τουρκία από το νησί, κάποιοι από τους πρόσφυγες την ονόμαζαν «το ποτάμι που καίει» γιατί δεν είχαν ξανανιώσει αλμυρό νερό ποτέ τους.
Αυτές είναι κάποιες καθημερινές εικόνες «καλωσορίσματος» της Ευρώπης σε αυτούς τους ανθρώπους.

Διάσωση: Σάββατο 28 Νοεμβρίου

Περίπου στις 18.30 το Σάββατο 28 του Νοέμβρη, είδαμε φώτα να αναβοσβήνουν στα ανοιχτά και αποφασίσαμε να μπούμε στο διασωστικό σκάφος. 2 μίλια από την στεριά και μέσα στο σκοτάδι, βρήκαμε μια βάρκα 7-8 μέτρων με 70 πρόσφυγες σε κατάσταση πανικού να έχουν βγάλει τα παπούτσια τους και να προσπαθούν να κάνουν κουπί με αυτά.

Πηγαίνοντας στην πρύμνη της βάρκας είδαμε πως …δεν υπήρχε μηχανή.  Και μάλλον…ποτέ δεν υπήρχε. Επειδή οποιοδήποτε δέσιμο σχοινιού πάνω στην βάρκα κατά την ρυμούλκηση θα μπορούσε να την είχε καταστρέψει, ύστερα από μιάμιση ώρα και 5 πρόσφυγες να κρατάνε με τα χέρια τους το σχοινί, καταφέραμε να τους φτάσουμε σώους και αβλαβείς στις ακτές του νησιού

Φυσικά μεγάλο μέρος πέφτει στους εθελοντές. όπως γίνεται συνολικά σε μία κοινωνία που νοσεί συνολικά σε πολλά στοιχειώδη ζητήματα βασικών αναγκών βιοπορισμού.Εδώ και 2 μήνες λειτουργεί αυτοοργανωμένο camp στην Σκάλα Σκαμνιάς εκεί που φτάνουν οι πρόσφυγες: