Μια ταινία τόση όση το κοινό θα συρρέει καθώς, διαμέσου των δυο πλήρως αναγνωρίσιμων και πετυχημένων προσωπικοτήτων (του Phoenix και της Lady Gaga), απορροφάται στο αφήγημά της για να αφήσει λεφτά στα ταμεία και να δεχτεί ιδεολογία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του: ταινία πανέτοιμη, δηλαδή, για εθνική κατανάλωση.
Το σινεμά του Kusturica τίθεται στην υπηρεσία μιας ηθικής ιδέας: της παναθρώπινης ανάγκης για ζωή. Με αυτή του την «εμμονή», φτάνει το κινηματογραφικό μέσο σε πικ δραστηριότητας και ενεργητικότητας σαν καράβι μεθυσμένο που και οι ναύτες και οι ξέμπαρκοι τραγουδούν αγκαλιασμένοι ασυστόλως ανάμεσα σε ρεσάλτα και ανταρσίες. Κι αυτό το πρόταγμα, γιατί πρόταγμα είναι, το διαλαλεί και το προσπαθεί μέχρι τέλους. Πολιτική πράξη, αξεπέραστη.
Δεν θα μιλήσω για τον Ραφαηλίδη σαν να τον γνώρισα. Θα σημειώσω δυο τρία πράγματα για κάποια ζητήματα που συμβαίνουν γύρω μας, και γύρω από τον κινηματογράφο, θεωρώντας πως ο Ραφαηλίδης θα επικουρούσε κάπως κι αυτός και θα στοχαζόταν με στόχο να συνεχίζει να δημιουργεί ρωγμές.
Ανοιχτό Γράμμα προς το 9ο BeyondBorders: Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλόριζου Μην είστε συνένοχοι – Πείτε όχι στη γενοκτονία To 9ο Beyond Borders: Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλόριζου αναδεικνύει ως θεματική του φετινού…
Στην Ιταλία κόπηκαν 7 εκατ. εισιτήρια, αριθμός ρεκόρ, για μια ταινία με κοινωνικές προεκτάσεις και ασπρόμαυρη αισθητική. Ο κινηματογράφος επιβεβαιώνει και επεξηγεί εν μέρει διαμέσου της συμπεριφοράς του κοινού την κοινωνική και συνειδησιακή κατάσταση του κόσμου σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Οικολογία και καπιταλισμός είναι έννοιες αταίριαστες και ασυμβίβαστες. Τα εμφανή αποτυπώματα της κυριαρχίας του κέρδους επικυρώνουν αυτή την άποψη. Εκεί ακριβώς, παραμένοντας μια καλλιτεχνική μεταφορά, γεννήθηκε το τέρας του Bong Joon Ho που βγαίνει να κατασπαράξει τα πάντα σαν σε μια μανιασμένη εκδίκηση.
Το σύγχρονο Hollywood (όπως και συνολικά το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα και τα think tank του), μετά από έναν αιώνα κρίσεων κι επικρίσεων, επιτρέπει ανοιχτά στους κόλπους του να του ασκείται μια, ακόμη και έντονη, κριτική αλλά δεν πρόκειται να αποδεχθεί ποτέ από οποιονδήποτε και με τίποτα μια εξολοκλήρου απόρριψή του. Αυτός είναι και ένας πρόσθετος λόγος της χρόνιας υπεροχής και κυριαρχίας του. Η αφομοίωση της όποιας διαφωνίας και οργής, καθώς δεν αποτελεί διαφωνία τομής, δηλαδή πολιτικού χαρακτήρα.
Μια πλήρης ανασκόπηση του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από τις βίαιες αντιδράσεις της εκκλησίας και των ακροδεξιών, στις ταινίες που κατάφεραν και σκαλίσαν κάτω από την επιφάνεια, από τα σοβαρά δοκιμιακά πολιτικά έργα στα χλιαρά κι ανώδυνα. Στις παρεμβάσεις για την Παλαιστίνη. Και φυσικά για το “Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα”, την καλύτερη ταινία του φεστιβάλ, καθώς μπρος στα μάτια μας αντιμετωπίσαμε ένα οργισμένο κρεσέντο ήχων και εικόνων, μια αντιαποικιοκρατική και αντιεξαρτητική πολεμική, μια γιορτή της εξέγερσης ως οικουμενικής δραστηριότητας παντός χρόνου και τόπου, τον έντονο χορό της ανθρωπότητας που συγκρούεται με τη μιζέρια. Τα φεστιβάλ δεν αποτελούν μια πηγή απλώς ταινιών και σινεφιλικής απόλαυσης αλλά μια πρόταση τάσεων και μια δημόσια θέση: για το προς τα που, ως κοινό, θα στρέψουμε το βλέμμα.
Ένα φιλμικό μάθημα ταξικής πάλης και σύγχρονης κοινωνικής – πολιτικής ιστορίας
Είμαστε μια ομάδα εργαζομένων στο σινεμά που συναντηθήκαμε με αφορμή τη σιωπή των θεσμών σχετικά με τη γενοκτονία που πραγματοποιεί το Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Γράφουμε αυτό το κείμενο από την ανάγκη μας να εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας στην παλαιστινιακή κοινότητα και να θέσουμε ερωτήματα προς τον ευρύτερο καλλιτεχνικό χώρο σχετικά με τις ευθύνες που φέρουμε ως άνθρωποι που δημιουργούμε και κατ’ επέκταση συνδιαμορφώνουμε αφηγήσεις, αντιλήψεις και εικόνες για τον κόσμο μας.