«Ο υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός», του Ζαν-Πωλ Σαρτρ
Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ και τα κομμάτια του. Ο Σαρτρ και ο λόγος του, ο καλειδοσκοπικός λόγος του. Αυτό που ενώνει λόγο και σκέψη είναι ο…
Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ και τα κομμάτια του. Ο Σαρτρ και ο λόγος του, ο καλειδοσκοπικός λόγος του. Αυτό που ενώνει λόγο και σκέψη είναι ο…
Το όνομα της Simone de Beauvoir είναι πια αρκετά γνωστό ανά τον κόσμο, συνήθως συνυφασμένο με τον φεμινισμό. Στην πραγματικότητα, η ζωή της διάσημης συγγραφέως…
Το κείμενο που ακολουθεί βρίσκεται στη συλλογή κειμένων τού Καρλ Σμιτ Positionen und Begriffe im Kampf mit Weimar-Genf-Versailles, 1923-1939 που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος Duncker…
Η λαϊκή κουλτούρα είναι ένα από αυτά τα πεδία όπου η πάλη για και ενάντια στην κουλτούρα των ισχυρών διεξάγεται · είναι επίσης το διακύβευμα που μένει να κερδηθεί ή να χαθεί μέσα σε αυτή την πάλη.
Μια εξαιρετική συνέντευξη της Silvia Federici με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της «Ο πατριαρχικός καπιταλισμός»
Η 11 Απρίλη θυμίζει ναζισμό. Θυμίζει ωστόσο ταυτόχρονα πως κρατάει στην επικαιρότητα πιθανόν και ως συλλογικό ανθρώπινο καθήκον μια φράση της Χάννα Άρεντ πως οι ναζί «πρέπει να διωχθούν επειδή παραβιάζουν την τάξη που διέπει το ανθρώπινο είδος» και και στην συνέχεια ίσως πλέον να δούμε ποια είναι η τάξη που όντως θέλουμε να μας διέπει.
Απόσπασμα από το επαναστατικό κείμενο του Ρήγα Φεραίου «Δίκαια του Ανθρώπου», που περιλαμβάνεται στο κείμενο που εκδόθηκε στη Βιέννη στα 1797 με τίτλο “Νέα Πολιτική Διοίκηση των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας”.
“…η σιωπή δεν κατάγεται από την Κίνα η σιωπή / τη γλώσσα τη φασκιώνει με συντακτικό και κανόνες / αναπαύεται στα ανώμαλα ρήματα ερωτεύεται επιρρήματα…”
Tο κείμενο αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Herbert Marcuse Ο ΜΟΝΟΔΙΑΣΤΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (1964) όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα marcuze.org, αφιερωμένη στο έργο του. Ο Herbert Marcuse (1898-1979) ήταν φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και πολιτικός επιστήμονας.
Μακριά από το να εκθειάζει ή να καταδικάζει πρόσωπα και καταστάσεις, το βιβλίο καταφέρνει να αποφύγει την εκ των προτέρων υπαγωγή των γεγονότων σε κάποιο ιδεολογικό σχήμα ή «μπετοναρισμένη» πολιτική αντίληψη. Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει ότι το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ουδέτερο. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε!