
«Μόρα. Το σημάδι της Σάρας», της Βίκυς Κατσαρού
Ήθελα να «κόψω» τον αέρα και να «κατεβάσω» τον ήλιο. Ήθελα το φεγγάρι να χρωματίσω και το σκότος να γεμίσω. Ήθελα να μάθω τι κρύβεται…
Ήθελα να «κόψω» τον αέρα και να «κατεβάσω» τον ήλιο. Ήθελα το φεγγάρι να χρωματίσω και το σκότος να γεμίσω. Ήθελα να μάθω τι κρύβεται…
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο κυνηγάνε έναν τρελό και τα άλλα, τα πιτσιρίκια, είναι ξαπλωμένα, παραπονεμένα, μπουχτισμένα και από τη χαρμάνα εξαντλημένα. Εδώ δεν χωράνε,…
Σε αυτό το βιβλίο η βροχή έρχεται από κάτω. Και οι χορδές του Θανάση αρχίζουν να «σπάνε» με σεβασμό. Το παράθυρο που δεν κλείνει ποτέ,…
Κανείς δεν θα διάλεγε τις αλυσίδες. Κανείς. Τα όπλα περίμεναν, κι ας μην υπήρχαν! Η μεταλλική, ενοχλητική, λάμψη των δεσμών δεν αντεχόταν. Ποιος άνθρωπος θα…
Κάθε καλοκαίρι η ίδια, σχεδόν, σκηνή. Ο θείος, ο νονός, παππούς, θα δώσουν χαρτζιλίκι στο παιδί να πάει να πάρει παγωτό. «Άντε, πάρε αυτό και…
Τα λόγια και τα πρόσωπα είναι η μόνη κληρονομιά που έχουμε. Με αυτά πορευόμαστε, αυτά δεχόμαστε, αυτά μοιραζόμαστε. Αυτά ορίζουν τον χρόνο και τον χώρο…
Το δέντρο το ποιητικό μέσα στο έδαφος μεγαλώνει. Ανάποδα στέκεται και τις ρίζες του θρέφει για να διαλύσει τους «σκληρούς» μήνες, τα τσιμέντα, τα άτομα…
«Οι νεκροί» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) ήρθαν αθόρυβα στην πόρτα μου. Αηχα, μα αποφασιστικά, εισέβαλλαν στη σκέψη και στην καρδιά μου. Η μανία για τον κόσμο τους…
Η ποιήτρια Βίκυ Κατσαρού γράφει για την ποιητική συλλογή «Οκτώβρης» (Εκδόσεις Περισπωμένη) της Εσμεράλδας Γκέκα. ΡΩΜ. Κυρά μου, μα το ευλογημένο αυτό φεγγάρι που ασημοβάφει…
Η πατριαρχική, εξουσιαστική, καταπιεστική, αντίληψη, πρακτική, θέλει τις γυναίκες να δέχονται τον χώρο που τους προσφέρεται. Δεν πρέπει να φτιάχνουν και διεκδικούν τον δικό τους…