Ποιος Σκότωσε τον Πατέρα μου – Βιογραφία μίας απουσίας
Η πένα του Εντουάρ Λουί είναι απρόβλεπτα αιχμηρή και γι’ αυτό έχει τραβήξει την προσοχή του αναγνωστικού κοινού απ’ την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στα…
ΤΕΧΝΕΣ
«Ονειρα», του Φραντς Κάφκα
: Ο Κάφκα πέρα από το όριο, όπως τον έχουμε συνηθίσει. Με μια διαφορά όμως. Εδώ, μας αποκαλύπτει με μεγαλύτερη άνεση τον εαυτό του. Ο Κάφκα καταγράφει τα όνειρα του και αντιμετωπίζει το ξάφνιασμα που του προκαλούν. Τα όνειρα, -ή καλύτερα λεπτομέρειες ονείρων- γίνονται κομμάτια ημερολογίου και επιστολές.
Disk Lab με ρυθμικές καταστάσεις
Τώρα που το καλοκαίρι βρίσκεται στη τελική του ευθεία δίνουμε χώρο σε πιο ρυθμικές καταστάσεις μέσα από το nufunk hip hop του Infinik, τη μουσική…
Η πειραματική μουσική απέναντι στο χάος της πανδημίας
Δεν είναι καθόλου καινούρια τούτη η στήλη. Έκανε την πορεία της για αρκετό καιρό, στο παρελθόν («Δίφωνο», «Jazz & Τζαζ») πέρασε στην διαθεσιμότητα και έρχεται…
«Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου. Γονείς και παιδιά στην εποχή της δύσης του πατέρα»
Η εποχή του Πατέρα-αφέντη τελείωσε προ πολλού, η εποχή του γονιού-παιδιού και του παιδιού-Νάρκισσου καταρρέει με πάταγο, έτσι όπως καταρρέουν οι Νάρκισσοι και τα ναρκισσιστικά…
«Τι όμορφη που είναι η ζωή» της Μαρίας Λαϊνά
Μια γυναίκα, καθώς μεγαλώνει, βρίσκει ξαφνικά τον εαυτό της να βιώνει συναισθήματα που είχε βιώσει η μητέρα της πριν, αλλά εκείνη τα αγνοούσε όταν ήταν νέα.
«Η Ομορφάσχημη» του Νίκου Καχτίτση
Τα τραύματα μας θυμίζουν ότι το παρελθόν είναι ζωντανό, αλλά λίγο-λίγο ροκανίζουν τη μνήμη! Ύπουλα και αθόρυβα το βίωμα κατακερματίζεται και τα στίγματα του αυτονομούνται.
Disc Lab Rock Εντάσεις με χαρακτήρα Vol I
Με VIC, Thrax Punks, ΜΙΝΕΡΒΑ και Electric Feat, τσιτώνουμε τα ηχεία και τις αισθήσεις μας για να πάει το φετινό ιδιαίτερο καλοκαίρι όσο γίνεται καλύτερα. Αυτή είναι μια πρώτη ενότητα τέτοιων δίσκων (θα ακολουθήσουν και άλλες σε επόμενη φάση) που είναι έλλειμμα να μην ακουστούν από το κοινό.
Σύγχρονες μουσικές στα όρια της κανονικότητας
Δεν είναι καθόλου καινούρια τούτη η στήλη. Έκανε την πορεία της για αρκετό καιρό, στο παρελθόν («Δίφωνο», «Jazz & Τζαζ») πέρασε στην διαθεσιμότητα και έρχεται…
Το «Persona» (1966) του Ingmar Bergman αποτελεί μοναδικό κεφάλαιο της σύγχρονης τέχνης
Η Persona αποτελεί μια μόνιμη κινηματογραφική αφετηρία. Φέρνει, μπρεχτικά, σε κάθε νέα εποχή, αντιμέτωπα τους πάντες και τα πάντα. Την ηθοποιό με την ηθοποιό, τους ηθοποιούς με τους χαρακτήρες που υποδύονται, αυτούς με το κοινό, το κοινό με την συνείδηση του. Μας φέρνει αντιμέτωπους «με τα ακατάληπτα μυστικά μας» όπως λέει ο ίδιος ο δημιουργός του. Τα ερωτήματα που τέθηκαν ακόμη δεν έχουν βρει μια κάποια λύση. Ανέγγιχτο στον χρόνο, αυτό το πρότυπο κινηματογραφικό αριστούργημα παραμένει αμετάλλακτα οδυνηρό.
- Ντμίτρι Σοστακόβιτς: Το «Βατερλό» των προπαγανδιστικών «παραδόξων»
- Το μετεμφυλιακό καθεστώς, οι παράνομοι και η «υπόθεση Πλουμπίδη»
- “Από τας 940 οικίας των Ανωγείων δεν έχει απομείνει ούτε μία”
- «Χίλιες φορές θάνατο αντίκρισε, χίλιες αναγεννήθηκε»
- Μάνος Δανέζης: «Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»
- «Το σύμπλεγμα του Τηλέμαχου. Γονείς και παιδιά στην εποχή της δύσης του πατέρα»
- «Χίλιες φορές θάνατο αντίκρισε, χίλιες αναγεννήθηκε»
- Μια απόφαση από πολύ σκοτεινές εποχές
- Αν θέλεις την κοινωνική αλλαγή προετοιμάσου για πολιτικό πόλεμο *
- Μάνος Δανέζης: «Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»