«Πλατωνικοί διάλογοι ή γιατί στο σπήλαιο κάνουν όλοι πάρτι», του Χάρη Βλαβιανού

Οι φίλοι, οι γνωστοί, μαζεύτηκαν στο άδειο σπίτι. Έφεραν ποτά, έφεραν φαγητά, ένας έφερε τον φορητό υπολογιστή του, για τη μουσική, κάποιος έφερε φίλους του φίλου  και σακούλες σκουπιδιών. Η εορταστική συνάθροιση ξεκίνησε και η φασαρία που είχε λείψει πλημμύρισε τον χώρο. Η διάθεση θετική, οι προθέσεις έτοιμες να ανακαλύψουν τα πάντα και τα χαμόγελα έδιναν αξία στα θαυμαστικά. Όλοι φωνάζανε γιατί έτσι έπρεπε. Η ανάγκη να ξεδώσεις μοναδική. Όλοι ήθελαν να περάσουν καλά και να μη θυμούνται τίποτα την άλλη μέρα. Στην αλλαγή του μουσικού κομματιού ακούστηκε ρε σεις, γιατί μαζευτήκαμε εδώ; Όλοι κοιταχτήκαν και όλοι απόρησαν. Γιορτή δεν ήταν, γενέθλια, παρά τον αριθμό των ατόμων, δεν είχε κανείς και τίποτα αξιοσημείωτο δεν είχε συμβεί στη χώρα. Την απάντηση έδωσε ο τύπος με το κόκκινο, πλαστικό, γεμάτο γκλίτερ, καπέλο. Περιμένουμε τον ελέφαντα. Θα διαβάσουμε τις αστείες ιστορίες που έχει γραμμένες στο δέρμα του! Η μουσική επέστρεψε, οι χοροί το ίδιο, τα πρόσωπα παραμορφώθηκαν από τα γέλια. Ο ελέφαντας δεν ήρθε ποτέ. Κόλλησε στα έργα του δήμου (δεν είδε την τρύπα). Κανείς δεν το κατάλαβε. Το πάρτι συνεχίστηκε και οι ιστορίες τελειωμό δεν είχαν. Κάποιες συγκεντρώθηκαν στο «Πλατωνικοί διάλογοι ή γιατί στο σπήλαιο κάνουν όλοι πάρτι» (Εκδ. Πατάκη).

Το βιβλίο αυτό σου δημιουργεί την εντύπωση ότι θα χτυπήσει την πόρτα σου ο Πήτερ Σέλερς! Ναι, ο κωμικός που πρωταγωνίστησε στην ταινία «Το πάρτι». Αν διαβάζετε κάτι και σας θυμίζει αυτή την ταινία, τότε όλα θα πάνε καλά. Κι αν αναφέραμε τη λέξη ελέφαντας στην αρχή, έχουμε λόγο. Τελειώνοντας κάθε ιστορία του βιβλίου αυτόν περιμένεις! Ένα πολύχρωμο, μεγάλο ζώο που με την αθωότητά του δικαιολογεί την ανάγκη μας για γέλιο, σάτιρα, ευχάριστη διάθεση. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ανολοκλήρωτες κωμικές στιγμές που μας δίνουν χώρο και χρόνο. Η πρόθεση αυτή δεν είναι μόνο φιλόδοξη, αλλά και δύσκολη στην εκπλήρωση της. Η κωμωδία απαιτεί ταχύτητα και αμεσότητα. Ο δημιουργός πρέπει να «βγει» εκτός καθορισμένου-δοσμένου χρόνου και να αναδιατάξει το χωρικό πλαίσιο, έστω και για λίγο. Ο συγγραφέας το καταφέρνει γιατί έχει στο μυαλό του την ανατροπή στην ανατροπή! Το δεδομένο χάνεται στη σκέψη και επιστρέφει αλλαγμένο στην πράξη. Ξεφυλλίζεις, διαβάζεις και να το αφοπλιστικό χαμόγελο του ινδού ηθοποιού Χρούντι Μπάκσι, να το πνεύμα των Μόντι Πάιθον.

Όπως γράφει και στην αφιέρωσή του, ο Βλαβιανός σηκώνει το πέπλο της ύπαρξης χαμογελώντας. Και ξέρετε, αυτό συμβαίνει κάθε μέρα στη ζωή μας. Η «λοξή» σκέψη μας συνοδεύει και ημερεύει κάπως την καθημερινότητά μας. Σε αυτά τα μικρά επεισόδια η παρεξήγηση και η ανατροπή κυριαρχούν. Οι αδυναμίες μας γίνονται ανάλαφρο αεράκι και δροσιστικό μπουγέλωμα. Οι ιστορίες του Βλαβιανού διαθέτουν ακρίβεια, πρόζα γεμάτη σπιρτάδα και λόγο καυστικό που όλα τα τσακίζει. Α, και κάτι τελευταίο. Το βιβλίο επιβεβαιώνει τον Γκράουτσο Μαρξ και την περήφανη ματαιοδοξία μας: σε αυτή τη λέσχη που λέγεται «ζωή», κανείς δεν θα ήθελε να δει τον άλλο του εαυτό. Εδώ, όμως, τον βλέπει και γελά χωρίς ντροπή. Ας μείνουν τα γέλια λοιπόν!